Η έννοια “βασιλεία των ουρανών” είναι σήμερα μια παρεξηγημένη ή άγνωστη κατά το περιεχόμενό της έννοια.

Φαντάζει μακρινή – βασιλεία στους ουρανούς, άρα όχι πάνω στη γη – και μάλιστα άσχετη με μένα και την καθημερινότητά μου, τα βάσανα και τις δυσκολίες που εγώ αντιμετωπίζω και όχι κάποιος άλλος, άγγελος, θεός ή άνθρωπος.

Εγώ υποφέρω, εγώ ζω σε αδιέξοδα, εγώ πληρώνω το κόστος της ζωής μου και κανείς άλλος. Το τι γίνεται στον ουρανό λίγο ή καθόλου δεν με ενδιαφέρει, αφού εγώ ζω εδώ και όχι στον ουρανό. Και φυσικά γίνεται αντιληπτό ότι όχι μόνον αγνοώ το περιεχόμενο της Βασιλείας των Ουρανών, αλλά υποτιμώ, αμφισβητώ, περιγελώ καθέναν που ενδιαφέρεται για τα πράγματα του ουρανού.

Αυτός είναι και ο λόγος που κατά κανόνα οι άνθρωποι, μόνον αφού περάσει η παραγωγικής μας ηλικία στρεφόμαστε στην αναζήτηση των ιερών και των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Γιατί ακριβώς θεωρούμε ότι αυτά τα πράγματα δεν συνδέονται και δεν ωφελούν την καθημερινή μου προσωπική ζωή και την τριβή μου με τον περιβάλλον και τον κόσμο.

Όμως ο Χριστός δεν έβαλε τα πράγματα στη θέση αυτή. Αντίθετα συνέδεσε κάθε δραστηριότητα, ακόμη και ασήμαντη, με την βασιλεία των ουρανών. Δίδαξε δηλαδή ότι καθένας πρέπει να βάζει σε πρώτη θέση, σε πρώτη προτεραιότητα, όχι τις δράσεις της καθημερινής μας ζωής, αλλά την εκζήτηση της βασιλείας των ουρανών.

Διότι σε διαφορετική περίπτωση όλες μου οι πράξεις και δραστηριότητες είναι αξιόλογες για το σήμερα αλλά όχι κατά πάσα πιθανότητα για το μέλλον και μάλιστα το απώτερο. Η πρώτη προτεραιότητα δίνει τον τόνο και δείχνει τον δρόμο και στις υπόλοιπες δράσεις της ημέρας μου.