Αν και κατά κανόνα από τους ομιλητές δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στον ρόλο του πνεύματος, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να οδηγεί σε υποτίμηση την αξία των καθημερινών πράξεων και του σώματός μας, δεδομένου ότι εάν αυτά εκλείψουν, τότε κανένα ρόλο δεν μπορεί να παίξει το πνεύμα σε ένα σώμα νεκρό ή σε ένα σώμα που ζει εκτός πραγματικότητας.
Για όσους γνωρίζουν τα Ιερά Γράμματα, στην περίπτωση του Ιακώβ, αυτό που είχε μετρήσει στην προσωπική του περίπτωση και περιγράφεται στο κεφάλαιο 32 του βιβλίου της Γενέσεως, δεν ήταν μόνον η πίστη του στον Θεό, αλλά ήταν εξίσου μετρήσιμο και το γεγονός ότι στην καθημερινή του ζωή ήταν επιτυχής, “μετά ανθρώπων δυνατός”, δηλαδή μεταξύ των ανθρώπων είχε διακριθεί, χωρίς φυσικά να επηρεάζεται η πίστη του.
Το πλεονέκτημα αυτό της αρετής και της κατά κόσμον επιτυχίας στην καθημερινότητα δεν πρέπει να αποτελεί παρωνυχίδα στην συνείδησή μας, διότι αυτό οδηγεί σε λάθος κατανόηση του θελήματος του θεού, άρα και σε λάθος πορεία της δικής μας πρακτικής ζωής.
Το “γενηθήτω το θέλημά σου” που διακηρύττουμε στην προσευχή δεν είναι μυστηριακό στοιχείο, αλλά είναι στοιχείο κατανόησης, και μάλιστα ορθής κατανόησης της αλήθειας των καθημερινών πραγμάτων, ώστε μέσα στην σύγχρονη κάθε φορά πραγματικότητα να κατανοούμε το θέλημα του θεού.
Σε διαφορετική περίπτωση είμαστε ανόητοι και ζούμε σε ανύπαρκτες φαντασιώσεις, και πρακτικά η ζωή μας είναι άνευ σοβαρότητας με συνέπειες ορατές και από τους γύρω μας.
Η πετυχημένη ισορροπία μεταξύ πίστεως και θελήματος Θεού από την μια, και επιτυχημένης καθημερινότητας και αναγνώρισης του καλού έργου μας από την άλλη, είναι παράμετροι που αποδεικνύουν την εσωτερική μας συγκρότηση, δηλαδή επιβεβαιώνουν το έργο που έχει επιτελέσει το πνεύμα του θεού μέσα μας. Αυτό είναι η προϋπόθεση που δηλώνει την επάρκεια μας για κάθε καλό έργο, που έχει προετοιμάσει ο Θεός για να περπατήσουμε σε αυτά.
