Η αναστάτωση, που έχει επιφέρει ο Κορωνοϊός τις τελευταίες βδομάδες, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δύναμης που μπορεί να έχει ένα αόρατο δια γυμνού οφθαλμού πλάσμα. Μια δύναμη μη ορατή μεν, υπαρκτή δε, και μάλιστα με τραγικά αποτελέσματα για εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη μας. Διότι δεν είναι μόνον οι θάνατοι από την επίθεση του κορονωϊού, αλλά είναι και οι συνέπειες από τον φόβο που προκαλεί η ύπαρξή του, και μάλιστα στο εμπόριο, και στις μετακινήσεις, τομείς από τους οποίους εξαρτάται η καθημερινότητα όλων των κατοίκων του πλανήτη.
Και αυτή ακριβώς η εικόνα, δηλαδή ενός μικρού πλάσματος που έχει την άμεση και έμμεση ικανότητα να προκαλεί πανικό σε δισεκατομμύρια πολίτες όλου του πλανήτη, είναι το χαρακτηριστικό πρόβλημα στις δικές μας αντιλήψεις για την δημιουργία του κόσμου. Εμείς πιστεύουμε, ή τουλάχιστον πιστεύαμε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, ότι ξέρουμε τα πάντα και μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι κάτι τέτοιο είναι ακόμη πολύ μακριά, και θα πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, αν θέλουμε να έχουμε πράγματι “κατακυριεύσει” την γη και να είμαστε άρχοντες πάνω σε αυτήν.
Και αυτή η καθημερινή εμπειρία μας υπενθυμίζει την διδασκαλία του Χριστού σχετικά με τις δυνάμεις του κόσμου, ορατές και μη ορατές. Διότι μιλώντας στους μαθητές του τότε, είπε πράγματα απαραίτητα και για την διαχρονική παρουσία μας πάνω στην γη, εξηγώντας ότι αυτό που φαίνεται δεν είναι μόνο του, αλλά υπάρχει και το μη ορατό τμήμα του κόσμου, και μάλιστα η δύναμη του μη ορατού είναι μυριάδες φορές μεγαλύτερη από τα στοιχεία του ορατού, εξηγώντας ότι η πίστη, ένα όργανο μη ορατό με γυμνό μάτι, μπορεί να κάνει μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα πράγματα από ένα ορατό όργανο. Δηλαδή, εξήγησε, με τα μέτρα της εποχής εκείνης, ότι η παρουσία και λειτουργία μιας μικρής μονάδας πίστης μέσα στον άνθρωπο, έστω και στο μέγεθος ενός μικροσκοπικού σπόρου σιναπιού, μπορεί να φέρει υπερμεγέθη αποτελέσματα στον φυσικό και μετρήσιμο κόσμο και όχι μόνον στο εσωτερικό τμήμα της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Η εικόνα που χρησιμοποίησε είναι καθοριστικής σημασίας, διότι ενώ οι μαθητές τον ρώτησαν για ένα θέμα συγχώρησης μεταξύ των ανθρώπων, ο Χριστός περιέβαλε την απάντησή του με έναν άλλον μανδύα, πολύ ευρύτερης αντίληψης του κόσμου. Δεν περιορίστηκε δηλαδή στο βάθος και το πλάτος της ερώτησης για την δύναμη της πίστης, η οποία κατοικεί μόνον μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο, αλλά μετέφερε την δύναμη αυτή και στον φυσικά μετρήσιμο κόσμο, εξηγώντας ότι αρκεί μια σταγόνα πίστης για να μετακινηθούν βουνά και δένδρα από την θέση τους, και όχι μόνον να λυθούν προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων.
