Είναι γνωστό ότι η μεγάλη αλλαγή στην ανθρωπότητα ερχόταν κάθε φορά που μπορούσαμε να “αποθηκεύουμε” τις γνώσεις μας, ώστε να χρησιμοποιούμε την πείρα και γνώση των προ ημών, για να λύνουμε πιο εύκολα τα δικά μας καθημερινά προβλήματα.
Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα, διότι η γραφή ως μέσον επικοινωνίας και θησαυρισμού γνώσεων είναι το κοινό στοιχείο όλων των εποχών της ανθρωπότητας. Μάλιστα, η ανακάλυψη της τυπογραφίας τον 15ο αιώνα ήταν μια επανάσταση, ακριβώς γιατί στην χειρόγραφη παράδοση εύκολα μπορούσε να υπάρξουν λάθη κατά την αντιγραφή, με αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμα στοιχεία από το ένα χειρόγραφο στο άλλο. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, η γραφή είναι κοινό κτήμα όλων μας και εύκολα μπορούμε και να γράψουμε και να διαβάσουμε, δηλαδή εύκολα μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, ακόμη και με άγνωστους σε άγνωστες περιοχές του πλανήτη.
Και αυτή η ευκολία στην πρόσβαση της γνώσης είναι κρίσιμο στοιχείο, διότι καθένας μπορεί να ανατρέξει σε κάτι που μπορεί να αγνοεί και θα ήθελε να μάθει, ή να ανανεώσει τη μνήμη του για κάτι που πιθανόν δεν το θυμάται ακριβώς όπως ήταν γραμμένο. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο της εποχής μας είναι πολύτιμο, γιατί όσοι θέλουμε μπορούμε να ανοίγουμε ξανά και ξανά τα βιβλία και το internet, ώστε να διορθώνουμε τη μνήμη μας και να αποφεύγουμε λάθη και παρανοήσεις.
Μια μεγάλη λοιπόν παρανόηση, που πρέπει να αποκατασταθεί από όλους τους πολίτες του κόσμου τον 21ο αιώνα, είναι η διδασκαλία του Χριστού, την οποία νομίζουμε ότι θυμόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα ή την αγνοούμε σε κρίσιμα σημεία ή την θυμόμαστε αποσπασματικά και επικίνδυνα λανθασμένα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρώτη εντολή που εμείς την αγνοούμε ή την θεωρούμε παρωχημένη και άνευ σημασίας, με αποτέλεσμα να χάνουμε πολύτιμο χρόνο και πολύτιμες δυνάμεις στην καθημερινότητά μας.
Διότι η πρώτη εντολή δεν είναι να αγαπώ τον πλησίον μου, αλλά πρώτη εντολή είναι να αγαπώ τον δημιουργό μου και να τον αναζητώ για να τον γνωρίζω καλύτερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ τον πλησίον, αλλά χωρίς την πρώτη εντολή στην πρώτη θέση, το όχημα της πίστης μας δεν έχει προσανατολισμό και, κυρίως, υφίσταται ζημίες από άγνοια. Διότι και η αγάπη προς τον πλησίον έχει τους κανόνες της, και σε διαφορετική περίπτωση είναι εύκολο να πέφτουμε σε παγίδες απατεώνων που εκμεταλλεύονται την αγάπη και την ευαισθησία μας για τον πόνο του άλλου.
Αντίθετα, αν η πρώτη αγάπη είναι για τον δημιουργό μου και την δική του αναζήτηση, τότε, το πρώτο πράγμα που με αποζημιώνει είναι ο θησαυρισμός γνώσεων, εμπειρίας και σοφίας, ώστε, όχι μόνον να γνωρίζω το καλό, αλλά και να προφυλάγω το καλό για να γίνει καλύτερο. Και αυτό το έχουμε ξεχάσει. Η αναζήτηση, η κατανόηση της παρουσίας του δημιουργικού πνεύματος μέσα στην καθημερινότητά μας, μεταβάλλει τον χαρακτήρα μας με την πάροδο του χρόνου. Η συνείδησή μας στρέφεται από την απλή ευαισθησία, στην σοφή ευαισθησία και στην αρμονία ορθών αντιδράσεων προς το κοινωνικό και ανθρώπινο περιβάλλον μας.
Η προσέγγιση του δημιουργού και η κατανόηση της δικής του λειτουργίας στην ζωή, δεν είναι απλά θρησκευτική πράξη, αλλά είναι πράξη αναζήτησης της αλήθειας και των μικρών αληθειών, η άγνοια των οποίων μπορεί να ταλανίζει και να δηλητηριάζει χωρίς λόγο την καθημερινότητά μας.