Παγίδα ονομάζεται το τέχνασμα με το οποίο συλλαμβάνω κάποιον ζωντανό, προφανώς για κάποιον λόγο.

Αυτή την εικόνα χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος για να περιγράψει την κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος έχει στερηθεί την ελευθερία του ενώ είναι εν ζωή, εξηγώντας ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτό το φυσικό πρόσωπο, έχασε τον δρόμο του για την επίγνωση της αλήθειας.

Διότι όλοι ξεκινούμε με καλές προθέσεις και διαθέσεις, αλλά οι παγίδες που στήνει ο εχθρός μας καθιστούν ομήρους μιας κατάστασης και καθένας καλείται να κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα και να θέσει σε λειτουργία τους μηχανισμούς απελευθέρωσης από την ομηρία, στην οποία τον οδήγησε ο εχθρός της ψυχής του.

Ενώ δηλαδή η επίγνωση του δημιουργού και η δημιουργική μας πορεία προς το πρότυπο του δημιουργού είναι ο μοναδικός δρόμος για την κατάκτηση της πραγματικής ζωής και όχι μόνον της τρέχουσας, εμείς πέφτουμε στις παγίδες του εχθρού, ορατές ή αόρατες, και το αποτέλεσμα είναι να παραμένουμε στην κατάσταση της ομηρίας, εκτελώντας το θέλημα εκείνου που μας παγίδευσε.

Αυτό δηλώνει ότι πρώτο μέλημα του κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του και το πιστεύω του πρέπει να είναι η απελευθέρωση από την ομηρία, η έξοδος από την αιχμαλωσία και η πορεία προς τον δημιουργό μου μέσα από την ανασυγκρότηση των εσωτερικών μου δυνάμεών και την μελέτη του προτύπου μου το οποίο καλούμαι να μιμηθώ.

Η ατομική ευθύνη για την προσωπική έξοδο από την παγίδα του εχθρού δεν είναι αμελητέα παράμετρος, αλλά είναι το ισχυρό στοιχείο που αναζωογονεί τον ενδιαφέρον μου για ζωή, θέτει σε λειτουργία τα υγιή ανακλαστικά και αξιοποιεί τα εφόδια με τα οποία είμαι προικισμένος από τον ίδιο τον δημιουργό για την υπέρβαση των καθημερινών δυσκολιών που προκαλούν οι παγίδες του εχθρού.