Στην εποχή του 21ου αιώνα, η γνώση και η άγνοια είναι κρίσιμα θέματα για την καθημερινότητα – και όχι μόνον. Διότι, όλοι γνωρίζουμε ότι η γνώση είναι πολύτιμη, ενώ η άγνοια είναι καταστροφική. Από την απλή καθημερινή πρακτική μας, πχ πόσο καλά γνωρίζω τις συσκευές που χρησιμοποιώ ή τον χώρο και την χώρα που βιώνω την ζωή μου, μέχρι τα μυστικά του σύμπαντος, τα οποία μπορεί αυτή την στιγμή να μην έχουν αξία, ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι μακροπρόθεσμα, οι αποκαλύψεις και εξηγήσεις των φαινομένων που λαμβάνουν χώρα στο διάστημα, θα επηρεάσουν την ζωή μας.
Από την άποψη αυτή, δηλαδή τον ρόλο της γνώσης και της άγνοιας, τα ποσοστά που μας πληροφορούν οι ειδικοί για την γενική γνώση του φυσικού μας περιβάλλοντος – και όχι μόνον της γης, είναι ανατρεπτικά σε σχέση με την νοοτροπία μας, ότι “ο άνθρωπος έχει κατακτήσει το σύμπαν”. Διότι, το 4,9% της γνώσης μας, σε σχέση με το 95,1% της άγνοιάς μας, είναι μεγέθη εκτός συζήτησης. Όσα γνωρίζουμε, δηλαδή, είναι ελάχιστα μπροστά στα μεγέθη των πραγμάτων που δεν γνωρίζουμε. Και φυσικά ο λόγος γίνεται για το μετρήσιμο και ορατό – με κάθε τεχνικό μέσον – σύμπαν, και όχι φυσικά για εκείνο που όλοι υποπτευόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να το περιγράψουμε.
Αυτός είναι και ο λόγος που το στοιχείο της πίστης, εκείνο το εφόδιο που έχει βάλλει ο δημιουργός μέσα στο DNA μας ως υπαρξιακό τμήμα της ζωής μας, είναι εξαιρετικά πολύτιμο και μοναδικό. Ακριβώς, γιατί τα πράγματα που δεν γνωρίζουμε πρέπει να τα αποδεχθούμε ότι υπάρχουν, ακόμη και αν δεν είναι “ορατά” με τα φυσικά μάτια ή τα τεχνικά μέσα που διαθέτουμε σήμερα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός επικέντρωσε την διδασκαλία του όχι στις τυπικές θρησκευτικές υποχρεώσεις, αλλά στην καλλιέργεια της πίστης και στους καρπούς που μόνον εκείνη μπορεί να αποφέρει. Διότι, οι τυπικές υποχρεώσεις μπορεί να είχαν ένα αποτέλεσμα, αλλά ο Χριστός έβλεπε τις μελλοντικές ανάγκες, έβλεπε το μέγεθος της άγνοιας που είχαμε τότε, και κατανοούσε ότι με αυτά τα εφόδια, δηλαδή μόνον την εκτέλεση των τυπικών θρησκευτικών υποχρεώσεων, το μέλλον της ανθρωπότητας θα ήταν καταστροφικό.
Αντίθετα, η καλλιέργεια της πίστης, δηλαδή της ικανότητας του ατόμου να “βλέπει” πέρα από τα φυσικά φαινόμενα και τα καθημερινά γεγονότα, είναι το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να προσφέρει σε κάθε στιγμή του ανθρώπινου βίου, την έξοδο από την θλίψη που προκαλεί η άγνοια και τα παράγωγα αυτής. Διότι η άγνοια δεν είναι έννοια φιλοσοφική, αλλά είναι δείγμα και τρόπος ζωής στην καθημερινότητα.
Και όσο ο άνθρωπος, είτε ως φυσικό πρόσωπο είτε ως κοινωνία, δεν αποδέχεται την άγνοιά του για τον κόσμο και όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν, τόσο το σκοτάδι και το μίσος για τον άλλον, τον συνάνθρωπο ή την φύση και τον δημιουργό, θα γίνεται μεγαλύτερο, και οι ποταμοί του αίματος δεν θα συνετίζουν κανέναν, ακόμη και αν είναι ορατή η τραγωδία του ανθρώπου.
Το κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού για τον άνθρωπο ήταν και παραμένει η μέθοδος της ανακάλυψης και καλλιέργειας του συστατικού της επίγνωσης της πίστης που βρίσκεται μέσα στο κάθε φυσικό πρόσωπο. Η πίστη, που βλέπει πίσω από τα γεγονότα, που μπορεί να ελέγχει πράγματα που δεν φαίνονται, που μπορεί μέσα στο σκοτάδι να ανιχνεύει ατραπούς φωτός και ελευθερίας προς την αιώνια πραγματικότητα, και όχι μόνον προς την μίζερη καθημερινότητα.