Ο υλικός κόσμος είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, και το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγεται κάθε δραστηριότητά μας. Μπορεί να διαφέρει κάθε φορά η μορφή και η δύναμη της ύλης, καθώς και η σχέση της μαζί μας, ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα, αφού ομιλούμε για το ίδιο υλικό, την ύλη, την οποία έχουμε να διαχειριστούμε, και, εν τέλει, να την υπερβούμε, αφού οι δεσμοί μας με την ύλη αφορούν μόνον το υλικό μέρος της φύσης μας και όχι το σύνολο της προσωπικότητάς μας.
Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει και άλλες ικανότητες, και άλλες δυνατότητες, ώστε να εξερευνά και άλλες διαστάσεις της ζωής, και όχι μόνον την καλύτερη διαχείριση της ύλης. Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της έρευνας εκτός της ύλης, το υποστηρίζει και το υλοποιεί το εφόδιο της πίστης που όλοι διαθέτουμε, ανεξάρτητα από φυλή και γλώσσα ή περιοχή του πλανήτη στον οποίο διαβιούμε.
Αυτό ακριβώς το εφόδιο, δηλαδή την πίστη, έθεσε ο Χριστός με την διδασκαλία του στην πρώτη γραμμή, τόσο ως προς την αναγνώριση της ύπαρξής της, όσο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό το εφόδιο καλλιεργείται, προκειμένου να αποδώσει καρπούς επίγνωσης πραγμάτων μη βλεπομένων.
Διότι με την πίστη και την ελπίδα καλλιεργείται το μέλλον, και η προσδοκία ανανεώνει την δύναμη για αντοχή μέχρι το αποτέλεσμα να αποδώσει τους καρπούς του. Συνεπώς, το εφόδιο της πίστης, το οποίο ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, είναι το μυστικό με το οποίο γίνεται η υπέρβαση της ύλης, η οποία εκ των πραγμάτων αποτελεί την καθημερινή μας φροντίδα.
Ο Χριστός, δηλαδή, δεν υπέδειξε την αποφυγή της ύλης, αλλά την ορθή διαχείρισή της, ώστε να μην εξαναγκαζόμαστε σε δουλεία στην ύλη, αλλά να την αξιοποιούμε ως καλό υπόβαθρο για την καλλιέργεια της πίστης και της εξερεύνησης – έλεγχο των μη ορατών πραγμάτων, δηλαδή των επέκεινα της ύλης στοιχείων που είναι απαραίτητα για την υπέρβαση και την απαγκίστρωση από τα φυσικά δεσμά μας με την ύλη και τον υλισμό.