Η ύλη που μας περιβάλλει και μέσα στην οποία ζούμε είναι κρίσιμη παράμετρος τόσο για την καθημερινότητα, όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας. Διότι, όσο και αν θέλουμε να υπερνικήσουμε την ύλη ή να την υπερβούμε, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο σε βάθος χρόνου, ακριβώς, γιατί είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από αυτήν.

Ο υλικός κόσμος είναι εδώ, συνιστά τον κύριο – αν όχι τον μοναδικό – παράγοντα της ζωής μας, και αυτό δηλώνει την απόλυτη σχέση με την ύλη, ανεξάρτητα από την μορφή ή την σχέση που έχουμε καθημερινά μαζί της. Η παράβλεψη ή υποτίμηση του παράγοντα ύλη, δεν συνιστά δεδομένο για την υπέρβαση της εξάρτησης από αυτήν.

Άρα, πρέπει να αναζητηθεί άλλος δρόμος, δηλαδή η παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ύλη, αλλά διαθέτει και άλλες δυνατότητες, μη ορατές, οι οποίες και αποτελούν το απαραίτητο εφόδιο στην προσπάθεια απαγκίστρωσης από τα δεσμά της ύλης. Διότι, όσο χρόνο ο άνθρωπος πασχίζει με την διαχείριση μόνον της ύλης να υπερβεί την εξάρτησή του από αυτήν, ματαιοπονεί χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Αντίθετα, αν θέσει σε λειτουργία το εφόδιο της πίστης στον δημιουργό, και την διδασκαλία του Χριστού, τότε όχι μόνον θα επιτυγχάνει μια καλύτερη διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά θα έχει και ανοιχτή την πύλη της αιωνιότητας. Διότι, σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού, σκοπός δεν είναι μόνον η ορθή καθημερινή διαχείριση της ύλης από την οποία είμαστε εξαρτημένοι, αλλά και η πρόσβαση στην πορεία προς την αιωνιότητα, αυτή δηλαδή που εκείνος πρώτος δοκίμασε με επιτυχία και συνέστησε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.

Λάθος διαχείριση της καθημερινότητας σημαίνει δουλεία στην ύλη, άρα και κλειστή οδός προς την προοπτική της αιωνιότητας. Ορθή διαχείριση της καθημερινότητας της ύλης, σημαίνει καλή προϋπόθεση για την αναζήτηση της ορθής πορείας προς την αιωνιότητα. Και η αναζήτηση αυτή προϋποθέτει εξάσκηση της πίστης μέσω της προσωπικής εμπειρίας από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού.

Οι επιτυχίες των άλλων, οι οποίες, βεβαίως, συνιστούν θετικό παράδειγμα, δεν μας απαλλάσσουν από την προσωπική ευθύνη και την ατομική επιτυχία της υπέρβασης της ύλης, μέσω της εξάσκησης της πίστης στον δημιουργό της ύλης.

Η έννοια του υλισμού, δηλαδή της σχέσης μας με την ύλη, αφορά όλους τους κατοίκους της γης διαχρονικά, ανεξάρτητα από τόπο και κοινωνία. Και είναι προφανές, ότι όσο καλύτερα αναγνωρίζουμε τις μορφές και τις δυνάμεις, αλλά και τις δυνατότητες της ύλης, τόσο καλύτερες αποφάσεις παίρνουμε για την καθημερινή λειτουργία της ζωής μας. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να είναι και ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, διότι προφανώς υπάρχουν και άλλα δημιουργήματα τα οποία αγνοούμε μεν, μας επηρεάζουν δε.

Άρα, όσο καλύτερα εμβαθύνουμε στην επίγνωση της αλήθειας των υλικών πραγμάτων, είτε της καθημερινότητας, είτε του μέλλοντος, τόσο πιό αποτελεσματική ζωή θα έχουμε, αφήνοντας πάντα ανοιχτούς τους ορίζοντές μας για την εξερεύνηση του άγνωστου. Διότι, είναι σε όλους γνωστό, ότι οι ανακαλύψεις αλλάζουν τον κόσμο και όχι μόνο η επανάληψη των παραδοσιακών παραδόσεων.

Άρα, αν θέλουμε η ζωή μας να αλλάξει και να αλλάζει συνεχώς, θα πρέπει να απαγκιστρωθούμε από τις αντιλήψεις που έχουμε για την αξία των παραδόσεων και να αναγνωρίζουμε μόνον το ουσιαστικό περιεχόμενό τους, προκειμένου να μην είμαστε σε μια στείρα επανάληψη καθηκόντων, αλλά με γονιμοποιημένη την συνείδησή μας, να αναγνωρίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων.

Διότι μόνο μέσα από αυτή την γνώση της αλήθειας ο άνθρωπος ελευθερώνεται και ανοίγουν οι ορίζοντες των ενδιαφερόντων του. Σε διαφορετική περίπτωση, δηλαδή αν υπάρχει μόνον επανάληψη τύπων χωρίς την κατανόηση της ουσίας και της αλήθειας, τότε χάνεται η επικαιρότητα και η δυνατότητα της ανανέωσης λόγω άγνοιας.

Για τον λόγο αυτό στην διδασκαλία του Χριστού δίνεται μεγάλη βαρύτητα στην επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων και όχι στις θρησκευτικές επαναλαμβανόμενες πράξεις. Διότι η επανάληψη πράξεων ή απόψεων που δεν είναι συνδεδεμένα με την αλήθεια και την ουσία των πραγμάτων, είναι καταδικασμένη σε αδράνεια και ακαρπία.

Ο Χριστός δίδαξε ότι η πίστη στο πρόσωπό του και την διδασκαλία του πρέπει να παράγει έργα πίστεως, διαφορετικά είναι νεκρή και αναποτελεσματική, τόσο για τις αναγκαίες πράξεις της καθημερινότητας, όσο και για την προοπτική του μέλλοντος αιώνος.

Ο υλικός κόσμος είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, και το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγεται κάθε δραστηριότητά μας. Μπορεί να διαφέρει κάθε φορά η μορφή και η δύναμη της ύλης, καθώς και η σχέση της μαζί μας, ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα, αφού ομιλούμε για το ίδιο υλικό, την ύλη, την οποία έχουμε να διαχειριστούμε, και, εν τέλει, να την υπερβούμε, αφού οι δεσμοί μας με την ύλη αφορούν μόνον το υλικό μέρος της φύσης μας και όχι το σύνολο της προσωπικότητάς μας.

Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει και άλλες ικανότητες, και άλλες δυνατότητες, ώστε να εξερευνά και άλλες διαστάσεις της ζωής, και όχι μόνον την καλύτερη διαχείριση της ύλης. Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της έρευνας εκτός της ύλης, το υποστηρίζει και το υλοποιεί το εφόδιο της πίστης που όλοι διαθέτουμε, ανεξάρτητα από φυλή και γλώσσα ή περιοχή του πλανήτη στον οποίο διαβιούμε.

Αυτό ακριβώς το εφόδιο, δηλαδή την πίστη, έθεσε ο Χριστός με την διδασκαλία του στην πρώτη γραμμή, τόσο ως προς την αναγνώριση της ύπαρξής της, όσο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό το εφόδιο καλλιεργείται, προκειμένου να αποδώσει καρπούς επίγνωσης πραγμάτων μη βλεπομένων.

Διότι με την πίστη και την ελπίδα καλλιεργείται το μέλλον, και η προσδοκία ανανεώνει την δύναμη για αντοχή μέχρι το αποτέλεσμα να αποδώσει τους καρπούς του. Συνεπώς, το εφόδιο της πίστης, το οποίο ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, είναι το μυστικό με το οποίο γίνεται η υπέρβαση της ύλης, η οποία εκ των πραγμάτων αποτελεί την καθημερινή μας φροντίδα.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν υπέδειξε την αποφυγή της ύλης, αλλά την ορθή διαχείρισή της, ώστε να μην εξαναγκαζόμαστε σε δουλεία στην ύλη, αλλά να την αξιοποιούμε ως καλό υπόβαθρο για την καλλιέργεια της πίστης και της εξερεύνησης – έλεγχο των μη ορατών πραγμάτων, δηλαδή των επέκεινα της ύλης στοιχείων που είναι απαραίτητα για την υπέρβαση και την απαγκίστρωση από τα φυσικά δεσμά μας με την ύλη και τον υλισμό.

Η ορθή καθημερινή διαχείριση της ύλης και των υλικών πραγμάτων γενικότερα είναι ο στίβος της προσωπικής μας άσκησης, με την οποία αποκτούμε εμπειρία από την ποιότητα και την χρησιμότητα των επιλογών μας.

Ενώ, δηλαδή, είμαστε ύλη και ζούμε μέσα στην ύλη και δια της ύλης, η παιδεία που αποκτούμε από την διαχείριση της ύλης αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο πλούτου στον εσωτερικό μας κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα βελτιούμενα καθημερινά αποθέματα προσωπικής επίγνωσης της αλήθειας των πραγμάτων. Το προσωπικό μας κέρδος, δηλαδή, παραμένει ως απόθεμα στην συνείδησή μας, και αξιοποιείται σε βάθος χρόνου και σε κάθε αναγκαία περίσταση εφαρμογής των ατομικών μας επιλογών.

Διότι σε κάθε περίπτωση η ευθύνη των επιλογών μας αρχίζει και ολοκληρώνεται από εμάς, και αυτό αποτελεί κρίσιμο στοιχείο στην συνολική εικόνα που απορρέει από τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις και επιλογές μας. Συνεπώς, η υπάρβαση – και όχι η παράβαση των κανόνων που διέπουν την ύλη και τον υλικό κόσμο – αποτελεί τον στόχο αναζήτησης του ίδιου του δημιουργού.

Διότι, αν η καθημερινή διαχείριση των υλικών πραγμάτων της δημιουργίας με κρατά δέσμιο και δούλο στην ύλη, τότε είναι δύσκολο έως αδύνατο να γίνει κατανοητός ο κόσμος πέραν των πέντε αισθήσεών μας, ακριβώς γιατί υποσκάπτεται σε καθημερινή βάση η πίστη για την περαιτέρω έρευνα του κόσμου και του σύμπαντος γενικότερα, άρα και του ίδιου του δημιουργού.

Αντίθετα, η καλλιέργεια και η αποκτούμενη εμπειρία από την συνείδηση των προσωπικών μας επιλογών επί της ύλης τροφοδοτεί με πίστη το μέλλον, και προετοιμάζει καλύτερες μέρες ελευθερίας από την δουλεία της ύλης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνον το ορατό μέλλον, αλλά και το επέκεινα του σήμερον, καθώς και η προοπτική της αιωνιότητας, όπως το εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Η επαύξηση του εσωτερικού μας πλούτου με την επίγνωση της αλήθειας των υλικών δεδομένων, είναι η κρίσιμη παράμετρος που τροφοδοτεί με αισιοδοξία την καθημερινότητά μας.

Ο υλισμός δεν πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός της ζωής, αλλά η αφετηρία για την αναζήτηση του μη υλικού κόσμου και του ίδιου του δημιουργού της ζωής και του κόσμου. Η μελέτη, δηλαδή, και η απόλαυση των υλικών πραγμάτων που είναι αναγκαία για την καθημερινή μας επιβίωση, πρέπει να μας οδηγήσει σε βαθύτερες αναζητήσεις, ώστε και η διαχείριση της ύλης να είναι θετική κάθε μέρα, αλλά και να αποκτούμε πείρα για περαιτέρω ανακαλύψεις, τόσο για τις διαστάσεις της ύλης, όσο και για τον ίδιο τον δημιουργό της ύλης και του κόσμου.

Και αυτή η προσπάθεια είναι προσωπική, ακριβώς γιατί αφορά το κάθε πρόσωπο χωριστά και τις ατομικές του ανάγκες. Κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλον, όσο και αν είναι επιθυμητό για να αποφύγουμε τον προσωπικό κόπο. Διότι, μέσα από τον κόπο έρχεται η εμπειρία, δηλαδή η εφαρμοσμένη γνώση, ενώ όλα τα άλλα είναι εγκεφαλική μόνον γνώση, χωρίς να υπάρχουν απτά αποτελέσματα στον εσωτερικό μας κόσμο.

Και, φυσικά, αυτό δεν το δίδαξε ο Χριστός, ο οποίος δεν απέβλεπε μόνον στην γνώση, αλλά και στην έμπρακτη εφαρμογή της διδασκαλίας του, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι να μην περιορίζονται μόνον στο φαίνεσθαι, αλλά να μετέχουν και της ουσίας των πραγμάτων και της ύλης, όπως καθένας εννοεί αυτή την αλήθεια.

Διότι η γνώση είναι πεπερασμένη και, αν δεν περάσει στην προσωπική εμπειρία, τότε προσθέτει μόνον περιφάνεια και έπαρση, ενώ ο νους και η συνείδηση μένουν ακαρποφόρητα. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός ήθελε, όλοι όσοι ενδιαφέρονται, να μπορούν να βρίσκουν τον δρόμο που οδηγεί προς τις πηγές και όχι στην επιφάνεια μόνον.

Διότι τότε, και μόνον τότε, η διδασκαλία του βρίσκει χώρο να εισέλθει και να κατοικήσει στον εσωτερικό μας κόσμο για να γονιμοποιεί την συνείδησή μας προς την αναζήτηση του δημιουργού της ζωής και της ύλης που συντηρεί την ζωή στον κόσμο.