Περιεχόμενο και πληρότητα είναι δυο στοιχεία καθοριστικά στην περίπτωση της διατήρησης υγρών σε μια δεξαμενή. Από την μια η ομοιογένεια του περιεχομένου, δηλαδή να μην είναι νοθευμένο το περιεχόμενο, και από την άλλη η υφιστάμενη ποσότητα και οι κανόνες απάντλησης και αναπλήρωσης του κενού κάθε φορά. Με λίγα λόγια, η διαδικασία προστασίας αλλά και συμπλήρωσης της ποσότητας που έχει εξέλθει από την δεξαμενή, ώστε να είναι πάντοτε πλήρης. Και φυσικά, αυτά είναι κοινή λογική και δεν χρειάζεται καμιά παραπάνω εξήγηση.
Ωστόσο, όταν ερχόμαστε στην προσωπική μας δεξαμενή, στον δικό μας εσωτερικό κόσμο, την περιοχή της προσωπικότητάς μας όπου συμβαίνουν όλες οι διεργασίες πριν την εκτέλεση μιας πράξης, εκεί όλοι κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε τα πράγματα.
Ενώ δηλαδή ο Χριστός εξήγησε ότι μέσα μας, στην καρδιά μας, στην σκέψη μας, στην συνείδησή μας, υπάρχει μια συνεχής λειτουργία, ένα συνεχές εργοστασιακό γίγνεσθαι, όπως και στο φυσικό μας σώμα, εμείς περιμένουμε τον θεό – δημιουργό να ενεργήσει με θαυματουργικές εξωτερικές παρεμβάσεις και αυτό κατά κανόνα δεν γίνεται.
Το αποτέλεσμα είναι να απογοητευόμαστε και να θεωρούμε ανύπαρκτο τον δημιουργό ή τουλάχιστον αδρανή και αδιάφορο μπροστά στα ατομικά μας προβλήματα.
Ωστόσο η παρουσία του δημιουργού είναι απόλυτα διευκρινισμένη από τον ίδιο τον Χριστό και τους μαθητές του, οι οποίοι έγραψαν τις προσωπικές τους εμπειρίες. Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τα σώματά μας ως δεξαμενές, σκεύη, αγγεία, μέσα στα οποία κατοικεί ο ίδιος ο δημιουργός, όχι αποσπασματικά και ευκαιριακά, αλλά με την πληρότητα της δικής του παρουσίας και λειτουργικής παρέμβασης, όπου αυτό απαιτείται.
Το “πλήρωμα της θεότητας” δηλώνει την πίστη του αποστόλου Παύλου στην χωρίς κενά παρουσία του δημιουργού μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και αυτή η εικόνα, όταν γίνει προσωπική μας εμπειρία, μπορεί να μεταμορφώσει τις σκέψεις μας, και παράλληλα με την καλύτερη καθημερινότητα να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις για μια προοπτική αιωνιότητας.
Ο δημιουργός που έρχεται και πληρώνει, δηλαδή γεμίζει χωρίς κενά τον εσωτερικό μας άνθρωπο, είναι ο δημιουργός της ζωής. Της καθημερινής αλλά και της αιώνιας. Αν η δική μας πίστη είναι ελλειπής ή στερείται γνώσεων της διδασκαλίας του Χριστού, αυτό αφορά τις προσωπικές μας επιλογές στην καθημερινότητα και όχι τον δημιουργό.
