Περιεχόμενο και πληρότητα είναι δυο στοιχεία καθοριστικά στην περίπτωση της διατήρησης υγρών σε μια δεξαμενή. Από την μια η ομοιογένεια του περιεχομένου, δηλαδή να μην είναι νοθευμένο το περιεχόμενο, και από την άλλη η υφιστάμενη ποσότητα και οι κανόνες απάντλησης και αναπλήρωσης του κενού κάθε φορά. Με λίγα λόγια, η διαδικασία προστασίας αλλά και συμπλήρωσης της ποσότητας που έχει εξέλθει από την δεξαμενή, ώστε να είναι πάντοτε πλήρης. Και φυσικά, αυτά είναι κοινή λογική και δεν χρειάζεται καμιά παραπάνω εξήγηση.

Ωστόσο, όταν ερχόμαστε στην προσωπική μας δεξαμενή, στον δικό μας εσωτερικό κόσμο, την περιοχή της προσωπικότητάς μας όπου συμβαίνουν όλες οι διεργασίες πριν την εκτέλεση μιας πράξης, εκεί όλοι κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε τα πράγματα.

Ενώ δηλαδή ο Χριστός εξήγησε ότι μέσα μας, στην καρδιά μας, στην σκέψη μας, στην συνείδησή μας, υπάρχει μια συνεχής λειτουργία, ένα συνεχές εργοστασιακό γίγνεσθαι, όπως και στο φυσικό μας σώμα, εμείς περιμένουμε τον θεό – δημιουργό να ενεργήσει με θαυματουργικές εξωτερικές παρεμβάσεις και αυτό κατά κανόνα δεν γίνεται.

Το αποτέλεσμα είναι να απογοητευόμαστε και να θεωρούμε ανύπαρκτο τον δημιουργό ή τουλάχιστον αδρανή και αδιάφορο μπροστά στα ατομικά μας προβλήματα.

Ωστόσο η παρουσία του δημιουργού είναι απόλυτα διευκρινισμένη από τον ίδιο τον Χριστό και τους μαθητές του, οι οποίοι έγραψαν τις προσωπικές τους εμπειρίες. Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τα σώματά μας ως δεξαμενές, σκεύη, αγγεία, μέσα στα οποία κατοικεί ο ίδιος ο δημιουργός, όχι αποσπασματικά και ευκαιριακά, αλλά με την πληρότητα της δικής του παρουσίας και λειτουργικής παρέμβασης, όπου αυτό απαιτείται.

Το “πλήρωμα της θεότητας” δηλώνει την πίστη του αποστόλου Παύλου στην χωρίς κενά παρουσία του δημιουργού μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Και αυτή η εικόνα, όταν γίνει προσωπική μας εμπειρία, μπορεί να μεταμορφώσει τις σκέψεις μας, και παράλληλα με την καλύτερη καθημερινότητα να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις για μια προοπτική αιωνιότητας.

Ο δημιουργός που έρχεται και πληρώνει, δηλαδή γεμίζει χωρίς κενά τον εσωτερικό μας άνθρωπο, είναι ο δημιουργός της ζωής. Της καθημερινής αλλά και της αιώνιας. Αν η δική μας πίστη είναι ελλειπής ή στερείται γνώσεων της διδασκαλίας του Χριστού, αυτό αφορά τις προσωπικές μας επιλογές στην καθημερινότητα και όχι τον δημιουργό.

Είναι προφανές ότι αυτό που μας ενδιαφέρει σε μια δεξαμενή δεν είναι τα τοιχώματά της αλλά το περιεχόμενο.

Διότι κάθε δεξαμενή χρησιμοποιείται για να προστατεύει ένα περιεχόμενο σε υγρή μορφή, ακριβώς για να μην διαχέεται και καταστρέφεται.

Και αυτήν ακριβώς την εικόνα, της δεξαμενής υγρών στοιχείων, χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του κατόπιν, προκειμένου να μορφοποιήσουν την δυναμική αξία της παρουσίας του δημιουργού μέσα στο σώμα μας.

Το σώμα μας είναι μια κατοικία. Μέσα στο σώμα μας κατοικούν οι αξίες της ζωής, μέσα στο σώμα μας συμβαίνουν όλα τα γεγονότα της ζωής και του θανάτου.

Το περιεχόμενο του εσωτερικού μας ανθρώπου, της καρδιάς μας, είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία από το ίδιο το σώμα μας.

Και στο θέμα αυτό ο απόστολος Παύλος φέρνει την δική του καινοτομία. Δεν αρκείται στην περιγραφή των καλών ή κακών ιδεών που βρίσκονται και καλλιεργούνται μέσα μας, αλλά μετατοπίζει την αξία του σώματος συνολικά στην πραγματική του αξία: το σώμα μας είναι το σπίτι, είναι η κατοικία όπου μπορεί να κατοικήσει ο ίδιος ο δημιουργός. Όχι ως εποχιακός επισκέπτης, αλλά ως μόνιμος κάτοικος με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινή μας ζωή.

Διότι αυτός ο κάτοικος δεν είναι βάρος, αλλά ανακουφίζει από τα βάρη. Δεν είναι περιττός, αλλά ο πιο πολύτιμος. Δεν είναι νεκρός, αλλά ζωντανός και μάλιστα ο δημιουργός της ίδιας της ζωής και της καθημερινής μεταμόρφωσης προς την δική του τελειότητα. Δεν είναι παράγωγο ή δούλος κάποιου άλλου, αλλά είναι ο δυναμικός κυρίαρχος κάθε είδους ζωής και έργου.

Και φυσικά αυτό συνεπάγεται για μας την καλύτερη αξιοποίηση του σώματός μας. Διότι δεν φθείρεται μόνον από τις απαιτήσεις την καθημερινότητας, αλλά και ανανεώνεται σε μια καλύτερη εικόνα και ουσία περιεχομένου καθημερινά. Και όσο περισσότερο περνά ο καιρός, τόσο μεγαλύτερη είναι η μεταμόρφωση προς το πρότυπο του δημιουργού. Ο χρόνος δεν αφήνει αρνητικό αποτύπωμα και ρυτίδες στο σώμα από τον κόπο και την δυσκολία της ημέρας, αλλά έχει και το ανανεωτικό αποτύπωμα της παρουσίας του δημιουργού της ζωής.

Δεξαμενές ονομάζονται ειδικοί χώροι συγκέντρωσης υγρών για μελλοντική χρήση.

Αυτό σημαίνει ότι έχουν και ειδικές προδιαγραφές για την ασφάλεια του περιεχομένου, όχι σε γενικές γραμμές, όπως συμβαίνει με τις αποθήκες στερεών, αλλά με απόλυτη εφαρμογή και στεγανότητα των τοιχωμάτων. Σε διαφορετική περίπτωση συμβαίνει το μαρτύριο του Σίσυφου, δηλαδή ποτέ δεν έρχεται η πληρότητα, ακριβώς γιατί υπάρχει συνεχής απώλεια του περιεχομένου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός, αλλά και οι μαθητές του κατόπιν, έδωσαν μεγάλη σημασία στην εσωτερική μας δεξαμενή, τον εσωτερικό μας κόσμο, στην περιοχή δηλαδή του σώματός μας όπου λαμβάνουν χώρα όλες οι σκέψεις και οι κρίσεις μας στην καθημερινότητα.

Αυτή η περιοχή, η καρδιά μας, για να λειτουργεί ορθά και αποτελεσματικά θα πρέπει να είναι ισχυρή και κατάλληλα προστατευμένη, ώστε να υπάρχει απόλυτος έλεγχος του περιεχομένου αλλά και της χρήσης αυτού.

Μάλιστα, ο απόστολος Παύλος εντοπίζει την σοβαρότητα του θέματος της εσωτερικής μας ασφάλειας και δυναμικής λειτουργίας στην καθημερινότητα, και ζητά να κατανοήσουμε την αξία της, καθώς την θέτει στην πρώτη γραμμή της προσευχής του προς τον δημιουργό, ακριβώς γιατί χωρίς αυτή την προϋπόθεση θα “κουβαλάμε νερό με τα καλάθια”, δηλαδή ποτέ δεν θα μπορέσουμε να έλθουμε σε επίγνωση της αλήθειας, να ερμηνεύσουμε τα καθημερινά γεγονότα και να υπερβούμε τα όρη της καθημερινότητας.

Έχοντας προφανώς και προσωπική εμπειρία, δεν ζητά απλά να είναι προστατευμένος ο εσωτερικός μας κόσμος, αλλά ζητά “κραταίωση” του εσωτερικού μας κόσμου, της εσωτερικής μας δεξαμενής, ώστε να είναι δυνατή η άσκηση της απόλυτης εξουσίας, χωρίς την οποία δεν είμαστε ελεύθεροι αλλά δούλοι κάποιου άλλου.

Και προφανώς, χωρίς αυτή την προϋπόθεση, δεν είναι δυνατή η συγκατοίκηση με τον Χριστό.

Διότι η παρουσία του Χριστού, για να έχει αποτέλεσμα στην καθημερινότητα, έχει ανάγκη από μια “κραταιά” προσωπικότητα, η οποία να διαθέτει τις ανάλογες αποδείξεις ελευθερίας των επιλογών στην καθημερινότητα, προκειμένου να γνωρίσει και να εκτελέσει του θέλημα του δημιουργού του.