Το σύνολο της καθημερινής μας ζωής εξαρτάται από δυο παράγοντες: το φυσικό περιβάλλον και το ανθρώπινο – κοινωνικό περιβάλλον. Με αυτές τις δυο παραμέτρους βιώνουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας, και η αντίδραση και ανταπόκρισή μας στις παραμέτρους αυτές είναι το δείγμα της ωριμότητας που διαθέτουμε. Και φυσικά, αυτό δεν είναι δική μας ανακάλυψη. Η γνώση αυτή, των δυο δηλαδή παραγόντων, ήταν ανέκαθεν γνωστή, και οι πετυχημένοι άνθρωποι την γνώριζαν και την αναγνώριζαν, με στόχο μια καλύτερη και πιο άνετη καθημερινότητα.
Ωστόσο, όλοι κατανοούμε ότι αυτή η εξήγηση του κόσμου δεν είναι ολοκληρωμένη, διότι υπάρχουν και θέματα που δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε μέσα από την μελέτη αυτών των δυο μόνον παραγόντων. Διότι ούτε η σύνθετη πολυπλοκότητα του φυσικού κόσμου έχει εύκολα και πρόχειρα διαθέσιμες όλες τις εξηγήσεις που θέλουμε – πχ ποιος έφτιαξε το πρώτο σωματίδιο της ύλης, αλλά ούτε και η ανθρώπινη συμπεριφορά εξαντλείται μέσα από τις εξωτερικές περιγραφές. Απαιτείται βαθύτερη και πλατύτερη προσέγγιση για την κατανόηση, και, πιθανόν, την επίλυση των θεμάτων που μας βασανίζουν – μεταφορικά ή κατά κυριολεξία – καθημερινά.
Και εδώ, στο σημείο αυτό των προβληματισμών μας ήλθε ο Χριστός να ανοίξει ένα νέο παράθυρο για την καλύτερη, βαθύτερη, και ουσιαστικότερη προσέγγιση της ανεξήγητης πραγματικότητας. Η οποία μπορεί να μην είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ωστόσο είναι παρούσα, επηρεάζει την καθημερινότητά μας και αφήνει πίσω της τα μεγάλα ερωτήματα αναπάντητα.
Διότι ο Χριστός έφερε μια άλλη διδασκαλία προσέγγισης των πραγμάτων. Μια διδασκαλία όχι του μυστηρίου αλλά της επίλυσης των μυστηρίων της ζωής. Και έθεσε την βάση αυτής της προσέγγισης στον όρο της πίστης. Πίστη δεν είναι το αντικείμενο της πίστης, ο Χριστός, η Παναγία, ο Δίας ή ο Βούδας, αλλά το μέσον, το όργανο που έχουμε όλοι μέσα μας, ανεπτυγμένο ή ακαλλιέργητο. Και το όργανο αυτό ενισχύει τον φυσικό άνθρωπο προς την καλύτερη εξερεύνηση των ερωτημάτων της ζωής.
Δεν έρχεται, δηλαδή, η πίστη, η καλλιέργεια της πίστης, να αμφισβητήσει την αξία των καθημερινών δεδομένων, αλλά έρχεται να εμπλουτίσει με εμπειρία και δύναμη την περαιτέρω εξερεύνηση και κατανόηση του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, ανοίγοντας έναν άλλο διάδρομο προσέγγισης. Ένα διάδρομο σκέψης απελευθερωμένο από τα όρια των πέντε αισθήσεων, καθώς βάζει σε λειτουργία όργανα και ικανότητες που μέχρι τώρα δεν είχαμε αξιοποιήσει, αν και είναι μέσα μας και είναι πάντοτε διαθέσιμα.
Η καλλιέργεια της πίστης – κατά την εξήγηση της διδασκαλίας του Χριστού – είναι η μεγάλη δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει τον άνθρωπο, το φυσικό πρόσωπο, και κατά συνέπεια και την κοινωνία των ανθρώπων. Διότι η δύναμη αυτή, δεν είναι δύναμη που πηγάζει μέσα από την φύση – τον ήλιο, τον αέρα, την διάσπαση του ατόμου, αλλά προέρχεται από την περιοχή του άγνωστου δημιουργού όλων των δυνάμεων της φύσης. Αυτό σημαίνει ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως, με άλλα χαρακτηριστικά, με άλλες δυνατότητες, και η πρώτη εφαρμογή της έγινε κατά την ανάσταση του Χριστού.
Άρα, η προσέγγιση της διδασκαλίας του Χριστού, καθώς μελετούμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα που περιγράφονται μέσα στα Ιερά Γράμματα, αποσκοπεί στην καλλιέργεια, στην εκπαίδευση που προέρχεται από την διδασκαλία, τον έλεγχο και την επανόρθωση των λαθών μας κατά την καθημερινότητα, χωρίς ο στόχος να περιορίζεται στην καθημερινότητα, αλλά, αντίθετα, προεκτείνεται στον ορίζοντα της αιωνιότητας. Ορίζοντα από τον οποίο προέρχεται η δύναμη αυτή της μεταμορφώσεως και της αναστάσεως.