Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι τα ανθρώπινα κατασκευάσματα φθείρονται με την πάροδο του χρόνου. Από τα σπίτια μέχρι τα αεροπλάνα, από τα σκεύη μέχρι τα ρούχα, όλα φθείρονται με την πάροδο του χρόνου, και στο τέλος διαλύονται, χάνονται και δεν μπορούμε να τα εντοπίσουμε. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της δικής μας παρέμβασης στην ύλη. Εμείς δηλαδή κατασκευάζουμε, η ύλη είναι εδώ, αλλά το δικό μας δημιούργημα χάνεται, “λύεται” όπως είναι η σωστή έκφραση “εις τα εξ ων συνετέθη”, και τελικά η ύλη είναι εδώ, αλλά το δικό μας δημιούργημα ή καλύτερα το δικό μας έργο επί της ύλης, εξαφανίζεται σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Αυτή είναι η μοίρα όλων των ανθρωπίνων κατασκευών, και δεν έχουμε στοιχεία που να αποδεικνύουν – πέραν ενός χρονικού ορίου – την διατήρηση της ανθρώπινης παρέμβασης πάνω στην φύση και τον υλικό κόσμο. Αντίθετα, όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι όλος ο κόσμος, ο έμβιος κόσμος, ποτέ δεν χάνεται. Καθημερινά ανανεώνεται. Το ίδιο δένδρο χάνει τα φύλλα του, αλλά ξέρουμε ότι την άνοιξη πάλι θα φανεί η ζωή στα φύλλα και θα δώσει τους καρπούς του, άρα η ζωή παραμένει μέσα του, και αυτή η δύναμη της ζωής θα το ξαναφέρει στο προσκήνιο για παραγωγή και απόδειξη ενεργού ζωής.
Αυτές οι δυο εικόνες πρέπει να μας προβληματίσουν σε βάθος, διότι εμείς καταναλίσκουμε απέραντη ενέργεια για τα δικά μας έργα, τα οποία ωστόσο δεν αντέχουν στον χρόνο. Τα έργα όμως του ίδιου του δημιουργού, ο έμβιος κόσμος, δεν χάνεται αλλά ανανεώνεται, και είναι παρών σε βάθος αιώνων, και συνεχίζει αδιάκοπα να παράγει τους δικούς του καρπούς, θέμα που αποτελεί και την βάση της ανθρώπινης επιβίωσης. Και νομίζω ότι καθένας που διαθέτει τον κοινό νου, έχει ακριβή αντίληψη αυτής της αλήθειας: τα ανθρώπινα έργα – πολύτιμα στην καθημερινότητα – έχουν, δυστυχώς, περιορισμένη διάρκεια ζωής, έχουν αδυναμία αυτόματης και αφ’ εαυτών ανανέωσης, και τελικά οδηγούνται στην “λύση”, στην εξαφάνιση κατά την κοινή έννοια.
Και ακριβώς πάνω σε αυτή την πανανθρώπινη εμπειρία και γνώση έστρεψε ο Χριστός την διδασκαλία του για να δώσει το μάθημα της αναζήτησης, όχι μόνον των στοιχείων της καθημερινής επιβίωσης και εξασφάλισης της αναγκαίας ενέργειας για την διατήρηση του οργανισμού μας, αλλά και την αναζήτηση της πηγής της ενέργειας του δημιουργού, εκείνης δηλαδή που έχει την υπαρξιακή ιδιότητα να μην χάνεται, αλλά να ανανεώνεται στο διηνεκές, χωρίς όριο ζωής.
Και φυσικά αυτή την αντίληψη είναι εύκολο να την εντοπίσει κάποιος που διαθέτει καλλιέργεια του προσωπικού του οργάνου της πίστης. Διότι μπορεί η λογική και η ανθρώπινη διανόηση να είναι απαραίτητες παράμετροι για την καθημερινή επιβίωση, ωστόσο, ο άνθρωπος καλείται να υπερβεί και αυτό το όριο της λογικής, και να υπεισέλθει στα επέκεινα του φυσικού κόσμου όρια, στα όρια του δημιουργού.
Μιας περιοχής του δημιουργού που δεν γνωρίζει όρια χρονικά ή τοπικά, ούτε έχει ανάγκη από τροφοδοσία εξωτερικής ενέργειας, όπως έχουμε όλοι εμείς. Αντίθετα, μας καλεί να ανακαλύψουμε τις δικές του δημιουργικές πηγές ενέργειας, με τις ιδιότητες της αιωνιότητας και της αυτόματης ανανέωσης όλων των υπαρξιακών μας δεδομένων, δηλαδή όλων εκείνων των στοιχείων που συγκροτούν την δυνατότητα επιβίωσης στην καθημερινότητα, αλλά διατηρούν και την προοπτική του μέλλοντος και της αιωνιότητας προ των οφθαλμών μας.