Ο υλισμός είναι μια διφορούμενη έννοια. Από την μια περιγράφει την απληστία μας για τα καθημερινά αγαθά, από την άλλη υποδεικνύει την αναγκαιότητα να συνειδητοποιήσουμε το περιβάλλον, εγγύς και απώτερο, μέσα στο οποίο διάγουμε τον επίγειο βίο μας. Η πρώτη εικόνα, της απληστίας μας, είναι φανερή σχεδόν σε κάθε σκέψη και επιθυμία μας, αφού το ανθρώπινο μάτι δεν χορταίνει και η ψυχή δεν ικανοποιείται με ό,τι έχει.
Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτή η εικόνα-του λάθους της απληστίας μας – δεν εξαντλεί το περιεχόμενο και την ουσιαστική αλήθεια του υλικού κόσμου, γιατί αυτό είναι ελλιπές και λάθος, όταν δεν υπολογίζεται και η αλήθεια των πραγμάτων εκ της δημιουργίας των.
Ενώ, δηλαδή, τα πάντα είναι δημιουργήματα για το καλό και την καθημερινή μας επιβίωση, η δική μας λάθος εκτίμηση διαστρεβλώνει την αλήθεια και μας αποκρύπτει πολύτιμες πλευρές της δικής μας ευθύνης στην καθημερινότητα.
Διότι, όσο απαραίτητη είναι η ύλη και τα υλικά αγαθά για την λειτουργία της καθημερινής μας ζωής – κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τροφή και νερό, άλλο τόσο είναι είναι πολύτιμη και η κατανόηση της δημιουργικής ακρίβειας, με την οποία όχι μόνον συντίθεται η ύλη σε χρήσιμα σχήματα, αλλά και μας βοηθά στην κατανόηση της λογικής – του λόγου – του δημιουργού, ο οποίος σχεδίασε τον κόσμο συνολικά, προκειμένου να μην διαρκεί μόνον για λίγο, αλλά να συντηρείται εις το διηνεκές.
Η παρεμβολή, δηλαδή, του παράγοντα χρόνου στην διαδικασία και λειτουργία της ζωής επιφέρει ένα στοιχείο προβληματισμού για το τί και το πώς ήθελε ο δημιουργός να κτίσει την ζωή πάνω στον πλανήτη και μέσα σε ένα ανεξερεύνητο – ακόμη- σύμπαν.
Στόχος του δημιουργού ήταν η κατοχύρωση της αιωνιότητας με τους δικούς μας όρους αντίληψης των πραγμάτων, αλλά και με την δική του αλήθεια, την οποία πολλές φορές δεν κατανοούμε με την πρόχειρη προσέγγισή μας.
Η ύλη και ο υλικός κόσμος είναι εδώ, και εμείς καλούμαστε να διαχειριστούμε την καθημερινότητα με τρόπο που να αφήνει περιθώρια χρόνου και ανάπτυξης της ζωής στο διηνεκές.