Η δύναμη και η ενέργεια, από την οποία θα παραχθεί η αναγκαία για την ατομική μας ζωή δύναμη, είναι προσωπική εμπειρία κάθε ζωντανού ατόμου. Αυτό ισχύει για το σώμα, όπως και για τον εσωτερικό μας κόσμο, των σκέψεων και των συναισθημάτων.
Και ενώ για το σώμα νιώθουμε την ανάγκη να πάρουμε αέρα και τροφές, ώστε να υποστηριχθεί η λειτουργία του για κάθε ανάγκη, για τον εσωτερικό μας κόσμο, το έσω άνθρωπο όπως έλεγαν οι αρχαίοι, εκεί τα πράγματα είναι θολά και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε την εσωτερική μας αδυναμία μέχρι να φτάσουμε σε κάποιο όριο, δηλαδή όταν οι εσωτερικές, δηλαδή οι ψυχικές δυνάμεις μάς εγκαταλείπουν. Διότι, τα σήματα της σωματικής αδυναμίας μας ενοχλούν άμεσα. Ενώ του εσωτερικού μας κόσμου δεν μας ενοχλούν με ορατό τρόπο, ώστε να τρέξουμε να πάρουμε τα υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η ενέργεια και η δύναμη, που θα χρειαστούμε κάποια στιγμή.
Όσο, δηλαδή, περνάνε τα χρόνια της ατομικής μας ζωής, τόσο οι εμπειρίες, θετικές ή αρνητικές, καλύπτουν με την λογική μας αυτή την ανάγκη, ώστε να γινόμαστε αδιάφοροι στα μηνύματα που φτάνουν στην συνείδησή μας, και, τελικά, να μην ακούμε ακόμη και τις στοιχειώδεις κραυγές του εσωτερικού μας κόσμου για λήψη αναγκαίων υλικών από τα οποία θα υποστηριχθεί ο εσωτερικός μας κόσμος για τις δικές του ανάγκες σε θετική και ορθή σκέψη και λογικά συναισθήματα, ώστε να αποφύγουμε αδιέξοδα και λανθασμένες πρακτικές της καθημερινότητας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί μένουμε στις παιδικές αντιλήψεις για τον κόσμο και την ανθρώπινη κοινωνία, ενώ είναι προφανές ότι ο κόσμος αλλάζει, και εμείς πρέπει να ανανεώνουμε και να επικαιροποιούμε τα εφόδια που διαθέτουμε. Διότι, η παιδική αθωότητα και οι παιδικές αντιλήψεις είναι πολύτιμες για την παιδική μόνο ηλικία. Όταν όμως έρθει η ενηλικίωση και το άτομο πρέπει να αντιμετωπίσει τον γύρω κόσμο, εκεί οι παιδικές γνώσεις και αντιλήψεις είναι ελλιπείς και δεν μπορούμε να καλύψουμε τις τρέχουσες προσωπικές μας ανάγκες, με αποτέλεσμα να φτάνουμε σε λάθος επιλογές και αδιέξοδα. Διότι, πολύτιμη η παιδική αθωότητα, αλλά στην διαχείριση της καθημερινότητας δεν είναι επαρκής για την ορθή κατανόηση και συμφέρουσα αντίδραση στις προκλήσεις του σύγχρονου κάθε μέρα κόσμου.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επαίνεσε την παιδική αθωότητα, αλλά απαίτησε ωριμότητα και λογική σοβαρότητα και υπευθυνότητα από τους ώριμους ανθρώπους της εποχής του, προκειμένου να έχουν μια αποτελεσματική καθημερινότητα, προσανατολισμένη από την μια στην συνεχή βελτίωση των ατομικών συνθηκών ζωής, αλλά και από την άλλη στις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου, εκεί δηλαδή που ο χρόνος παύει να μετρά και να επηρεάζει τη ατομική μας ζωή.