Είναι πολύ καλά γνωστό, το γνωρίζουν και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, ότι για να φτάσεις στα ψηλά πρέπει να περάσεις από τα χαμηλά.
Για να φτάσεις στις κορυφές πρέπει να περάσεις από τους πρόποδες. Και όλοι καταλαβαίνουμε το γιατί. Απλούστατα διότι έτσι γυμνάζεσαι, προπονείσαι, ετοιμάζεσαι και τελικά η κατάκτηση στα ψηλά έρχεται με φυσικό τρόπο και κυρίως με ωριμότητα, που σημαίνει όχι ότι απλά έφτασες στην κορυφή που είχες για στόχο, αλλά ότι αυτό τελικά σε ικανοποίησε, σε γέμισε.
Και κάτι άλλο. Είναι περισσότερες οι πιθανότητες να ανέβεις ψηλότερα, αξιοποιώντας την εμπειρία αυτή, παρά να πέσεις χαμηλότερα. Και αυτό γιατί η ανάβαση είχε στάδια, τα βίωσες, ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο από το καλό, έχεις κρίση και επίγνωση των πραγμάτων.
Και αυτό είναι ένα μοναδικό στοιχείο της ανθρώπινης ικανότητας, ήδη από τα πρώτα δείγματα της φυσικής μας υπόστασης. Ότι δηλαδή από την πρώτη ηλικία του βρέφους, παρατηρούμε ότι το κάθε φυσικό πρόσωπο μαθαίνει, διακρίνει, επιλέγει και αποκτά εμπειρία, όχι θεωρητική μόνο, αλλά κυρίως πρακτική.
Διότι η θεωρία που προέρχεται από την προσωπική και ατομική εμπειρία και τον προσωπικό πειραματισμό δεν συγκρίνεται με την θεωρία που μαθαίνουμε ως πληροφορία μέσα από την εμπειρία των άλλων.
Και αυτό ήθελε ο Χριστός να καταλάβουμε όλοι. Η προσωπική μας εμπειρία δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τις περιγραφές της εμπειρίας των άλλων. Διότι καθένας κρίνεται κατά την δική του αποτελεσματικότητα και όχι κατά την επιτυχία ή αποτυχία των άλλων.
Οι πέντε φρόνιμες παρθένες δεν μπόρεσαν να παρασύρουν και τις λοιπές πέντε μέσα στον γάμο, όσο και αν ήταν φίλες και είχαν συνοδοιπορήσει μέχρι την θύρα της εισόδου. Και η κρίση του νυμφίου δεν ήταν συναισθηματική ή συνδυαστική, αλλά ήταν κρίση αληθείας και πραγματικών γεγονότων που αφορούσαν καθένα πρόσωπο χωριστά και όχι μια ομάδα, όπου, δήθεν, όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, σύμφωνα με την δική μας επιπόλαιη νοοτροπία.
