Η βάση αποτελεί την προϋπόθεση κάθε εξέλιξης, ακριβώς γιατί για κάθε νέο απαιτείται μια προϋπάρχουσα βάση, πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί το νέο στοιχείο της εξέλιξης.

Αυτό ισχύει για κάθε δραστηριότητα της καθημερινότητας, και όλοι καταλαβαίνουμε ότι χωρίς την ανάλογη ισχυρή και πολυεπίπεδη βάση κανένα μέλλον δεν είναι βέβαιο ότι θα ευδοκιμήσει.

Επειδή λοιπόν ο χώρος που λαμβάνονται οι αποφάσεις μας είναι μέσα μας, είναι προφανές ότι και εκεί, όπως και στην πρακτική καθημερινότητα, απαιτούνται σταθερές και υγιείς βάσεις στις πεποιθήσεις μας και στις απόψεις μας, ώστε οι αποφάσεις μας να διαθέτουν επάρκεια τεκμηρίωσης και αλήθειας. Διότι κάθε πρόχειρη και αναιτιολόγητη απόφασή μας, πιθανόν να οδηγήσει σε ναυάγιο στο μέλλον, και αντί για επιτυχία να εισπράττουμε θύελλες και συμφορές.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός, ο οποίος ήταν – και είναι – ο ειδικός στην διάγνωση του εσωτερικού μας κόσμου, μας καλεί να μην προτρέχουμε, αλλά να αναμένουμε την δική του οδηγία, όταν αυτή είναι απαραίτητη κατά την λήψη των μεγάλων αποφάσεων της ζωής μας.

Η ασφαλής βάση είναι η διδασκαλία του Χριστού, όχι μόνον με την έννοια των θρησκευτικών μας καθηκόντων, αλλά και – κυρίως – με την έννοια της αποδοχής, της κατανόησης, και της εφαρμογής αυτής της διδασκαλίας στην πρακτική μας καθημερινότητα.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Διότι μπορεί να θυμάμαι σκόρπιες εικόνες από την διδασκαλία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό να δημιουργήσει και μια λειτουργική βάση στην πρακτική μας καθημερινότητα, είτε γιατί δεν γνωρίζουμε την αλήθεια, είτε γιατί αποφεύγουμε το κόστος από την επιλογή της αλήθειας.

Η διάκριση της αλήθειας από το ψεύδος, η επιλογή της αλήθειας αντί της απάτης, και η καλλιέργεια της διδασκαλίας στον εσωτερικό μας κόσμο, είναι η βάση, είναι η αφετηρία, η οποία δίνει προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και σταθερότητα και ισορροπία ανάμεσα στις πεποιθήσεις μας και στις πράξεις μας.

Αναμφίβολα, η πρώτη βάση του επίγειου βίου μας είναι η γνώση και η εμπειρική επίγνωση. Από το βρέφος μέχρι τον ηλικιωμένο άνθρωπο, όλοι γνωρίζουμε ότι το φως, η γνώση η οποία προϋποθέτει το φως, είναι ο πρώτος παράγοντας επιβίωσης.

Από τις τροφές και τον τρόπο που τις καταναλώνουμε, έως τους φίλους και το κοινωνικό μας περιβάλλον, όλα προϋποθέτουν φως, γνώση καιι εμπειρική επίγνωση, δηλαδή δοκιμασμένη γνώση, ώστε να μπορεί να εφαρμόζεται για κάθε αναγκαία περίπτωση.

Φως και γνώση, όταν συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις, είναι η πρώτη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται το οικοδόμημα της καθημερινότητας, αλλά και το μέλλον και η αιωνιότητα. Αν αυτό δεν γίνει πραγματικότητα στην ζωή μας, δηλαδή να έχουμε φως και επίγνωση των πραγμάτων μέσα στα οποία κινείται η ζωή μας, κινδυνεύουμε να γίνουμε δούλοι, όχι μόνον στο πρακτικό τμήμα, αλλά και στην προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς και απώτερου.

Αυτή η πίστη, δηλαδή η αποδοχή και η εκτίμηση αυτής της αλήθειας, αποτέλεσε και την βάση της διδασκαλίας του Χριστού, προκειμένου να βοηθήσει τους ακροατές του, τότε και σήμερα, να βάλουν την ζωή τους σε μια ισχυρή και αμετακίνητης βάση, η οποία όχι μόνον δεν περιορίζει τις προοπτικές βελτίωσης της καθημερινής μας ζωής, αλλά και αφήνει ανοικτό το πεδίο για σημαντικές βελτιώσεις στο μέλλον.

Και όλοι καταλαβαίνουμε γιατί ο Χριστός θέτει ως πρώτη βάση και απαραίτητη προϋπόθεση, την επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, άρα και την ελευθερία του ατόμου από αγκυλώσεις, είτε του παρελθόντος, είτε προγονικές, είτε της προσωπικής μας καθημερινότητας.

Η αλήθεια των πραγμάτων, όταν γίνει κτήμα μας, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για το καλύτερο αύριο και όχι μόνον για την σημερινή επιτυχία.

Καθένας από μας διανύει τον βίο του ανάμεσα σε τρεις παραμέτρους ενδιαφερόντων. Η μια αφορά το παρελθόν, η άλλη το παρόν – το γίγνεσθαι – και η τρίτη το μέλλον, το οποίο είναι άγνωστο. Συνεπώς, όλοι καταλαβαίνουμε ότι το παρελθόν έχει καθορίσει πολλά στοιχεία του παρόντος και του μέλλοντος, ωστόσο δεν μπορούμε να το αλλάξουμε (το παρελθόν).

Απομένει η διαχείριση του παρόντος, του σήμερον γίγνεσθαι, που βρίσκεται εν πολλοίς στην ατομική μας ευθύνη, αλλά αυτό επηρεάζεται από τις καταβολές του παρελθόντος και συντονίζεται με τις προοπτικές του μέλλοντος. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η γνώση του παρελθόντος είναι εν μέρει εφικτή – αφού δεν μπορούμε να το αναστήσουμε, ενώ η γνώση του μέλλοντος παραμένει παντελώς άγνωστη και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τίποτα στο μέλλον.

Συνεπώς η λειτουργία του σήμερα έχει κομβική σημασία, γιατί εδώ καταλήγει κάθε επήρεια από το παρελθόν, και από εδώ ξεκινά ο,τιδήποτε αφορά το αύριο και το μέλλον. Και όσο περισσότερο προχωρούμε στην κατανόηση και την γνώση του παρελθόντος, τόσο περισσότερο φως έχουμε για τις πραγματικές συνθήκες του σήμερα, αλλά και για το μέλλον.

Για τον λόγο αυτό, δηλαδή την λειτουργία του παρόντος γίγνεσθαι αλλά και το παρελθόν, ο Χριστός έδωσε το περίγραμμα και το ουσιαστικό περιεχόμενο και για τις τρεις αυτές πλευρές της ζωής μας.

Και για μεν το παρελθόν μας εξήγησε ότι ο δημιουργός είναι πατέρας, δηλαδή όλα προέρχονται κατά τον σχεδιασμό και την λειτουργία που εκείνος έχει καθορίσει.

Για δε το παρόν ότι είμαστε υπεύθυνοι εμείς, καθένας προσωπικά, άρα θα πρέπει να αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες που μας αναλογούν, χωρίς να αποδίδουμε τα πάντα στους άλλους ή τον δημιουργό.

Για δε το μέλλον μας αποκάλυψε ότι όσα γνωρίζαμε έως τότε ήταν ελλειπή, και για τον λόγο αυτό μας έδωσε μια νέα διάσταση ζωής πέραν του τάφου, χωρίς ωστόσο να μπορεί να περιγράψει με την ορολογία της εποχής του λεπτομέρειες εκείνης της ζωής.

Η διδασκαλία του Χριστού καλύπτει και εξηγεί το σήμερα με τους όρους και τις εικόνες του παρελθόντος, αλλά υποδεικνύει και την δική μας ευθύνη για το σήμερα, την διαχείρησή του δηλαδή, αφήνοντας ανοιχτή την θύρα της επέκεινα του τάφου ζωής, εφόσον εμείς το επιλέγουμε ως στόχο της ατομικής μας καθημερινότητας.

Εφόσον η ζωή μας αποτελεί συνέχεια ενός προηγούμενου γεγονότος, αυτό δηλώνει ότι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η ζωή μας έχει άλλη – πιθανόν – αφετηρία, και κατά συνέπεια όλη η ζωή μας είναι συνάρτηση τόσο της κληρονομικότητας, όσο και των δικών μου αποφάσεων μέσα στην καθημερινότητα.

Δηλαδή, είναι προφανές ότι τόσο η κληρονομικότητα όσο και οι δικές μου αποφάσεις συνιστούν δυο καθοριστικούς παράγοντες από τους οποίους συντίθεται ο εσωτερικός – και όχι μόνον – κόσμος μου. Και η μεν κληρονομηκότητα δεν μπορεί να αλλάξει – προς το παρόν τουλάχιστον, επομένως, εκείνο το οποίο μπορεί να αλλάξει είναι η βάση των δικών μου αποφάσεων μέσα στην καθημερινότητα.

Αυτό δηλώνει ότι οι δικές μου αποφάσεις δεν μπορούν να αλλάξουν το παρελθόν, ωστόσο μπορεί να αλλάξουν το μέλλον, εφόσον δεν επαναλάβω τα αρνητικά που κληρονόμησα, αλλά δημιουργήσω μια νέα βάση πεποιθήσεων, διαλογισμού και επεξεργασίας των δικών μου δεδομένων μέσα στο δικό μου παρόν.

Κατά συνέπεια, ο δικός μου ρόλος δεν είναι δυνατός για να αλλάξει το παρελθόν, αλλά είναι καθοριστικός για το μέλλον. Και όσο πληρέστερη βάση διαθέτω στον εσωτερικό μου κόσμο, τόσο πιο αποτελεσματικές θα είναι και οι αποφάσεις μου για τα καθημερινά ζητήματα, ένα θέμα το οποίο εμείς παραμελούμε, ωστόσο, η εφαρμοσμένη καθηρινότητα καθορίζει και το μέλλον και όχι μόνον η ελπίδα για κάτι καλύτερο που θα προκύψει με μαγικό τρόπο.

Δηλαδή, αν εγώ δεν κοπιάσω να κατανοήσω ορθά την αλήθεια των πραγμάτων, και δεν μπορώ να διακρίνω το δικό μου συμφέρον, αυτό αφορά αποκλειστικά την δική μου ευθύνη και όχι κάποιου άλλου, είτε από το στενό μου περιβάλλον, είτε από την γενικότερη κοινωνική λειτουργία, είτε από τους προγόνους μου.

Η βάση των πεποιθήσεών μου αποτελεί το βασικό όργανο, δυνάμει του οποίου λαμβάνω τις δικές μου αποφάσεις και αυτή καθορίζει τον τρόπο και τον χρόνο των δικών μου ενεργειών.

Η μεταβολή της αρνητικής μου κληρονομικότητας δεν είναι θέμα που αφορά άλλους ή τον δημιουργό, αλλά είναι θέμα της δικής μου ευθύνης, να κατανοήσω την αλήθεια των πραγμάτων και να διαπραγματευτώ το μέλλον με βάση την δική μου εσωτερική επάρκεια και ικανότητα.

Ο ορθός σχεδιασμός, η ορθή αφετηρία και η ανάλογη ορθή συνέχεια είναι οι βασικές προϋποθέσεις για ένα πετυχημένο οικοδόμημα. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις κανένα κτίριο δεν μπορεί να σταθεί ή να αξιοποιηθεί, ακριβώς γιατί η αξία του εκτιμάται με βάση την αρτιότητα και την ικανοποίηση των καθημερινών – και όχι μόνον – αναγκών κατοίκησης.

Και είναι προφανές ότι κανείς δεν αγοράζει ένα τέτοιο οικοδόμημα, αφού δεν πληροί τις αναγκαίες παραμέτρους μιας φυσιολογικής καθημερινότητας σε βάθος χρόνου. Όσο περισσότερο χρόνο θέλουμε να διατηρηθεί ένα οικοδόμημα, τόσο μεγαλύτερη μέριμνα απαιτείται κατά τον σχεδιασμό και την θεμελίωση, προκειμένου να καλύψει όχι μόνον την τρέχουσα πραγματικότητα, αλλά και την μελλοντική.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν περιορίστηκε στην καθημερινότητα μόνον, αλλά εξήγησε και τον τρόπο με τον οποίο διατηρείται και η προοπτική της αιωνιότητας. Στα βασικά, δηλαδή, στοιχεία της δικής του διδασκαλίας δεν υπάρχει μόνον η ελεύθερη από την δουλεία καθημερινότητα, αλλά υπάρχει και η υπόδειξη της ανοικτής θύρας προς την αιωνιότητα. Και, φυσικά, οι ακροατές του καταλάβαιναν τί ακριβώς τους έλεγε, άσχετα από τις τελικές δικές τους αποφάσεις για το δικό τους μέλλον.

Συνεπώς, η διδασκαλία του Χριστού ήταν και παραμένει τέλεια, καλύπτει όλο το φάσμα των προβληματισμών μας – όταν βέβαια αυτοί είναι υγιείς, και επιπλέον αντανακλά και τα βαθύτερα αισθήματά μας ως προς τα θέματα της ζωής και του θανάτου, ανεξάρτητα από την δική μας άγνοια ή άρνηση να ακούσουμε και να υπακούσουμε στις αρχές της διδασκαλίας αυτής.

Το έργο του Χριστού ήταν τέλειο, ολοκληρωμένο, και καλύπτει διαχρονικά τα ερωτήματα της ζωής, τόσο της καθημερινής όσο και της αιωνιότητας.

Ειδικά, ως προς το τελευταίο θέμα, δηλαδή της αιωνιότητας, όχι μόνον δίδαξε την οδό προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και απέδειξε με την ανάστασή του το αληθές και το πραγματικό, άσχετα από την δική μου άγνοια ή ολιγοπιστία. Στην περίπτωση αυτή ο μεν Χριστός έκανε και ολοκλήρωσε το έργο του και το θέμα παραμένει στην δική μου ευθύνη μάθησης και καθημερινής εφαρμογής.