Από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας μαθαίνουμε. Τα βρέφη να πίνουν γάλα, οι μεγαλύτεροι να κάνουν σύνθετες εργασίες και να εντάσσονται μέσα στον κοινωνικό ιστό της καθημερινότητας. Χωρίς μάθηση δεν υπάρχει ζωή.

Αυτό το δώρο, αυτή την χορηγία, έχει θέσει μέσα μας ο δημιουργός, προκειμένου να επιβιώνουμε και να κατακτούμε τους στόχους μας. Και ενώ αυτό είναι το βασικό στοιχείο στην καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστης παριστάνουμε τους ξένους. Δεν αναγνωρίζουμε την ανάγκη γνώσης των πραγμάτων της πίστης και αρκούμαστε σε κάποιες εικόνες της παιδικής συνήθως ηλικίας, οι οποίες μάλιστα λίγες φορές είναι ορθές και πλήρεις.

Με λίγα λόγια,ενώ λεγόμαστε Χριστιανοί και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και τη ζωή μας για την πίστη μας εμείς οι Έλληνες, κατά ένα περίεργο και ανεξήγητο τρόπο, δεν θεωρούμε αναγκαίο να μάθουμε από την πηγή, τι ακριβώς είναι αυτό που πιστεύουμε.

Αυτό βεβαίως έχει ως  τραγικό αποτέλεσμα την στέρηση της κατανόησης και αξιοποίησης των δώρων του δημιουργού μας. Με λίγα λόγια, η δική μου αδιαφορία επιφέρει δυσμενείς επιπτώσεις στην δική μου ζωή. Και ενώ ο δημιουργός έχει θέσει όλα τα εργαλεία στη διάθεσή μας για μια ζωή και τώρα και στο μέλλον, εμείς πιστεύουμε σε κάτι απροσδιόριστο, άγνωστο, πιστεύουμε σε κάτι που αφορά άλλους, ίσως τον κλήρο και τα μοναστήρια, κρίνοντας ότι αυτό δεν αφορά εμένα.

Και φυσικά αυτό όχι μόνον είναι λάθος, αλλά μας στερεί το ουσιαστικότερο κομμάτι από τη ζωή μας: την ποιότητα και την ποσότητα, αυτό δηλαδή που όλοι επιζητούμε στη διάρκεια του σύντομου βίου μας.

Το σύνολο της πρακτικής καθημερινής μας ζωής αφορά κατά κανόνα το μέλλον και όχι το παρελθόν.

Κανείς δεν ασχολείται με το παρελθόν παρά μόνον κατά το μέτρο που επηρεάζει το παρόν ή το μέλλον. Στο μέλλον εστιάζει κάθε σπουδαία πράξη μας.

Στο μέλλον επενδύουμε και όχι στο παρελθόν. Το μέλλον είναι το στοιχείο που δίνει νόημα στη ζωή μας. Αν δεν υπάρχει μέλλον, αν δεν υπάρχουν σχεδιασμοί για το μέλλον, για το αύριο ή το απώτερο μέλλον της ζωής μου, τότε η καθημερινότητά μου είναι ισοπεδωμένη, είναι αδιάφορη, είναι μίζερη, είναι άνευ ενδιαφέροντος.

Για τον λόγο αυτό και η πίστη, το εργαλείο που έχει θέσει μέσα μας ο δημιουργός μας, δεν ασχολείται και δεν εστιάζει στο παρελθόν αλλά στο μέλλον.

Μελετούμε το παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο, όχι γιατί μπορούμε κάτι να αλλάξουμε, αλλά γιατί μπορεί κάτι να διδαχθούμε από τα λάθη ή τις επιτυχίες μας. Το βάρος δηλαδή δεν πέφτει στο παρελθόν αλλά στο  μέλλον.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός μας έμαθε πως να κτίζουμε όχι το παρελθόν, αλλά πως να κτίζουμε το μέλλον. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Το μέλλον μπορεί να αλλάξει μέσα από την σημερινή μου απόφαση.

Το μέλλον αποφασίζεται σήμερα και όχι αύριο. Το μέλλον εμείς το αποφασίζουμε. Εμείς αποφασίζουμε τις αλλαγές στην πορεία που ακολουθούμε μέχρι σήμερα. Ο Χριστός άνοιξε τους δρόμους για ένα μέλλον λαμπρό, ανεξάρτητα από το παρελθόν, καλό, κακό ή μέτριο. Η διδασκαλία του Χριστού αφορά την ζωή μου στο μέλλον και όχι μόνον.

Η γνωστή σε όλους μας φράση “ενός κακού μύρια κακά έπονται”, δηλαδή όταν αρχίσει το κακό στη ζωή μας δεν σταματά εύκολα, αλλά γεννά και άλλα κακά, θα μπορούσε να συμπληρωθεί με το “ενός καλού μύρια καλά έπονται”, δηλαδή όταν έλθει ένα καλό και κρατήσουμε την σωστή πορεία, το καλό δεν σταματά στη ζωή μας εύκολα, αλλά γεννά και άλλα καλά.

Μάλιστα θα μπορούσα να προσθέσω ότι τα καινούρια καλά είναι ανώτερης ποιότητας από τα προηγούμενα. Δηλαδή οι εξελίξεις, εφόσον διατηρούμε την ορθή πορεία μας, δεν είναι εξελίξεις μικρότερης σημασίας, αλλά είναι μεγαλύτερης και καλύτερης.

Διότι όπως το αλάτι στο φαγητό δεν αυξάνει τον όγκο του αλλά την γεύση και την ποιότητα, έτσι και στη ζωή της ζωντανής πίστης αυτό που προστίθεται κάθε μέρα δεν είναι μόνον οι αριθμοί αλλά και η ποιότητα.

Δεν αυξάνονται μόνον τα μεγέθη, αλλά μεταβάλλεται και η ποιότητα του εσωτερικού μου ανθρώπου, του ανθρώπου της πίστης. Και αυτό ακριβώς μας δίδαξε ο Χριστός. Να ζητάτε πρώτα την βασιλεία μου, δηλαδή να αναζητάτε την μεταβολή, την αλλαγή του εσωτερικού σας κόσμου, να αναζητάτε το θέλημα του θεού που είναι καλό και ευάρεστο και τέλειο, και τότε η καθημερινότητα, τα καλά που ήδη έχετε, λίγα ή πολλά, παίρνουν άλλη αξία και οι αριθμοί πλέον δεν αφορούν μόνον τραπεζικούς λογαριασμούς, αλλά αφορούν και αλλαγή στην ποιότητα της ζωής.

Μιας καθημερινότητας που έχει την απόλαυση και την ικανοποίηση του σήμερα, αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.

Ο άνθρωπος της πίστης δεν είναι δειλός, αλλά είναι γενναίος. Δεν είναι άφρων, αλλά είναι σοφός. Δεν πράττει χωρίς να σκεφτεί, αλλά σκέφτεται και πράττει όταν κρίνει ότι πρέπει να πράξει κάτι. Δεν αποφεύγει τις προκλήσεις, αλλά αντιδρά συνετά με σκοπό τη νίκη. Δεν μπαίνει άσκοπα σε μάχες, αλλά προφυλάγεται. Δεν δημιουργεί μάχες, αλλά συμμετέχει όταν τον αφορούν.

Γι’ αυτό και τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του δεν δίστασαν να πράξουν το ορθό. Όχι μόνο γνώριζαν να διαχωρίζουν το καλό από το πονηρό, αλλά έπραξαν αυτό που ήταν ορθό. Δεν έμειναν θεατές στα σύγχρονα τους γεγονότα, αλλά παρέμειναν μέσα στον κόσμο και μέσα στον κόσμο έφεραν το μήνυμα της ανάστασης. Τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία δεν δίστασαν να την κατακρίνουν με υψηλό προσωπικό κόστος. Την διαφθορά και την εκ του πλαγίου παράβαση του νόμου δεν την αγνόησαν, αλλά την επισήμαναν και την καταδίκασαν με τον λόγο και τις πράξεις τους. Και νομίζω ότι αυτό είναι διαχρονικό φαινόμενο. Με μια διαφορά.

Με την πάροδο των αιώνων το μήνυμα της ανάστασης γίνεται όλο και πιο θαμπό, όλο και λιγότερο πιστευτό, ακριβώς γιατί εμείς οι χριστιανοί μένουμε μόνο στο όνομα και δεν καταβάλλουμε το κόστος της αρετής. Δεν είμαστε πρόθυμοι να αντιδράσουμε στη διαφθορά, δεν θέλουμε μπλεξίματα, δεν διακρίνουμε ή πολλές φορές κάνουμε ότι δεν διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα, όταν μας βολεύει το ψέμα και όχι η αλήθεια.

Αυτός είναι και ο λόγος που όλο και λιγότερο ακούμε και κατανοούμε τα λόγια του Χριστού, υποσκάπτοντας έτσι τα στηρίγματα της πίστης σε μια καλύτερη ζωή τώρα και στην αιωνιότητα.

Η ζωή είναι ένα αγαθό, το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο και το πολυτιμότερο και κανείς δεν αμφιβάλλει γι αυτό. Πολλές φορές ωστόσο χρειάζεται εμείς οι ίδιοι να καταβάλλουμε προσπάθειες για να κρατηθούμε στη ζωή.

Αυτό το γνωρίζουμε από την καθημερινότητά μας. Απογοητεύσεις, αδιέξοδα, μεγάλα φορτία που δεν τα αντέχουμε και δεκάδες άλλα ζητήματα, μας φέρνουν πολλές φορές στα όριά μας. Αλλά δεν είναι μόνον οι καταστάσεις που μας φέρνουν στα όριά μας και εμείς πρέπει να αντισταθούμε στο χαμό μας.

Πολλές φορές τα δικά μας λάθη, οι δικές μας “αμαρτίες” δημιουργούν ένα πλέγμα δυσκολιών, ένα σύστημα που φέρνει την απογοήτευση στην καθημερινότητά μας. Και αυτό μας κουράζει. Βλέπουμε επανάληψη, αλλά δεν βλέπουμε αλλαγή, βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια να γίνονται χωρίς κανένα κέρδος. Και εδώ χρειάζεται να σταθούμε έξυπνοι, δραστήριοι και όχι αδρανείς.

Η αμέλεια και η επανάπαυση είναι οι προϋποθέσεις για την αδράνειά μας. Η δράση και η συμμετοχικότητα είναι τα εργαλεία που μας κρατούν δραστήριους μέσα στην ζωή. Και στα ζητήματα της πίστης αυτό έχει καίρια σημασία.

Διότι η επανάληψη τύπων χωρίς αλλαγή στην καθημερινότητά μας δείχνει ότι έχουμε χάσει την επαφή μας με την πραγματική ζωή, δείχνει ότι ζούμε σε μια κατά φαντασία πίστη και όχι σε μια πίστη που παράγει καρπούς.

Όχι θρησκευτικότητας μόνον, αλλά πολύ περισσότερο καρπούς της πρακτικής καθημερινότητας. Η παρουσία και λειτουργία των λόγων του Χριστού στην ατομική και προσωπική καθημερινότητά μας είναι η απόδειξη ότι η ζωή, παρούσα και μέλλουσα συντηρείται και διατηρείται ζωντανή μέσα μας. Η αδράνεια και η ακαρπία είναι η απόδειξη του εσωτερικού μας θανάτου.