Η απόφαση ενός άγνωστου προσώπου, του Σαύλου, να εγκαταλείψει την επιτυχημένη προσωπική του καριέρα, τους πετυχημένους προσωπικούς του στόχους στην καθημερινότητα, και να ακολουθήσει το θέλημα του θεού, θέλημα συμβατό με τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής εκείνης, είναι ένα γεγονός από το οποίο ένα άγνωστο φυσικό πρόσωπο μεταλλάσσεται σε ένα νέο πρόσωπο με έργο που κινείται στη σφαίρα όχι μόνον της παγκοσμιότητας, αλλά και της αιωνιότητας.

Ο ίδιος δηλαδή δοκίμασε την δύναμη της αναστάσεως, και μέσα από τις περιγραφές αυτής της εμπειρίας κατανοούμε εδώ και αιώνες τον τρόπο με τον οποίο η δύναμη της ανάστασης μεταμόρφωσε ένα άγνωστο πρόσωπο σε ένα εξειδικευμένο φυσικό πρόσωπο: εξειδίκευση όχι στην φυσική επιστήμη, αλλά εξειδικευμένο στην διαχείριση των δυνάμεων της ανάστασης, όταν αυτές εφαρμόζονται στην καθημερινότητα, αλλά διατηρούν και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η δυναμική αυτή εμπειρία που περιγράφει από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού δεν είναι μεταφορά εμπειρίας άλλων, αλλά είναι η προσωπική έκφραση των ατομικών του εμπειριών.

Και καθώς ήταν γνώστης της Ελληνικής γλώσσας, κατάφερε να μας μεταφέρει όλο τον πλούτο της εμπειρίας του με τον Χριστό και την ανάστασή του, με παραδείγματα και παραβολές πιο προχωρημένες από εκείνες που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος ο Χριστός, όταν μιλούσε όχι σε Έλληνες αλλά στους Εβραίους πατριώτες του.

Ανάμεσα σε αυτές τις παραβολές του Παύλου είναι και εκείνη που περιγράφει την εμπειρία της δύναμης της ανάστασης, όταν αυτή εφαρμόζεται από ένα φυσικό πρόσωπο στην καθημερινότητά του, και όχι μόνον την Κυριακή το πρωί. Η δύναμη της ανάστασης του Χριστού, όταν ενεργείται σύμφωνα με την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού και των μαθητών του, μεταλλάσσει τον άνθρωπο εσωτερικά, τον ενισχύει, και αυτόματα αφαιρεί σταδιακά την εικόνα του φυσικού ανθρώπου, για να την αντικαταστήσει με την εικόνα του δημιουργού του.

Η δύναμη της ανάστασης δεν ενεργεί επί των ενδυμάτων του φυσικού προσώπου, αλλά ενεργείται μέσα στον εσωτερικό του κόσμο, στην καρδιά και την συνείδηση.

Αυτή η εσωτερική και αόρατη ενέργεια παράγει το νέο αποτέλεσμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινή εικόνα του φυσικού προσώπου αλλά και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η οικοδομή, το κτίριο, ήταν για χιλιετίες και μέχρι πριν ελάχιστους αιώνες το βασικό ανθρώπινο δημιούργημα μεγάλης κλίμακας.

Η διαδικασία ανέγερσης, το κτίσιμο, ήταν μια πρακτική εργασία, η οποία ωστόσο προϋπέθετε πρόβλεψη, αρχιτεκτονική σχεδίαση, οργανωτική σκέψη και ικανότητα πρακτικής εφαρμογής των σχεδίων του αρχιτέκτονα – δημιουργού.

Αυτός ήταν και ο λόγος που στα Ιερά Γράμματα η διαδικασία παραγωγής των δημιουργημάτων, του κόσμου και του περιεχομένου του κόσμου, περιγραφόταν ως κτίσιμο. Το σχέδιο, ο ιδιοκτήτης, ο αρχιτέκτονας σχεδιαστής, οι εργαζόμενοι και συνεργαζόμενοι, η ικανοποίηση εκ του αποτελέσματος, είναι τα στοιχεία που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς για να δηλώσουν την ανάπτυξη του νέου ανθρώπου, ο οποίος κτίζεται κατά την εικόνα του δημιουργού του.

Η ζωή της φθοράς που μας οδηγεί τελεσίδικα στον φυσικό θάνατο, δεν είναι ο αρχικός σχεδιασμός του δημιουργού – αρχιτέκτονα, αλλά αποτελεί στρέβλωση του αρχικού σχεδίου.

Η αποκατάσταση έρχεται από τον ίδιο τον δημιουργό, ο οποίος πλέον με την δύναμη την δική του, την δύναμη της αναστάσεως, και την σύμπραξη του φυσικού προσώπου, μεταλλάσσει την υπαρξιακή μας φυσιογνωμία με ορατά τα αποτελέσματα στην καθημερινότητα.

Η αλλαγή, η μετάλλαξη που επέρχεται από την λειτουργία της δύναμης του θεού μέσα στον άνθρωπο, όπως αυτή λειτούργησε στην περίπτωση της ανάστασης του Χριστού, είναι η απόδειξη ότι η δύναμη της ζωής του δημιουργού μπορεί να κτίσει τον αιώνιο άνθρωπο, κατά το πρότυπο του δημιουργού της ζωής.

Ένα κτίσιμο που δεν είναι στιγμιαίο, αλλά διαρκεί καθ’ όλη την περίοδο της ζωής του ατόμου. Έχει αφετηρία, έχει διαδικασίες τις οποίες μας εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, έχει αποτελέσματα τα οποία περιγράφουν οι πρώτοι μαθητές του.

Και όπως το φυσικό κτίριο έχει βάσεις, προσφέρει προστασία και ασφάλεια στον ένοικο, και καλύπτει κάθε καθημερινή του ανάγκη, με τον ίδιο τρόπο και το κτίριο της πίστης στην ανάσταση του Χριστού, οικοδομείται μέσα στο φυσικό πρόσωπο, προσφέρει την ασφάλεια και την ελπίδα, με σταθερό σημείο αναφοράς την άγκυρα της ψυχής που βρίσκεται ασφαλισμένη σε βράχο αιώνιο.

Και ενώ οι άνεμοι και οι τρικυμίες της ζωής επιχειρούν να παρασύρουν το προσωπικό μας οικοδόμημα, η ασφάλεια της επίγνωσης των αληθινών πραγμάτων διατηρεί ακλόνητη την πορεία προς την αιωνιότητα, χωρίς να παραβλέπει τις ανάγκες της καθημερινότητας.

Η προσπάθεια του Χριστού να φέρει σε σταθερότητα και ασφαλή επίγνωση τους ακροατές του σε σχέση με τους νόμους της βασιλείας του θεού, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χρησιμοποίησε ως παραδείγματα – παραβολές – τα φυσικά φαινόμενα και όχι ιδεολογίες.

Η σταθερή εικόνα της φύσης και των νόμων που την διέπουν ήταν η βάση πάνω στην οποία ήθελε να στηρίξει ο Χριστός την ασφάλεια των αναζητήσεων των ακροατών του.

Και φυσικά αυτό δηλώνει όχι μόνον το ενδιαφέρον του για την ασφάλεια της πίστης, αλλά υποδεικνύει και τον τρόπο αναζήτησης των δεδομένων της βασιλείας του θεού. Δεν χρειάζονται δηλαδή φιλοσοφίες, αλλά αρκεί η παρατήρηση και, όπου είναι δυνατή, η έρευνα του φυσικού κόσμου, για να γίνει κατανοητή η δύναμη του δημιουργού αλλά και η σοφία με την οποία συντάσσονται όλα τα δικά του δημιουργήματα.

Από αυτήν την σταθερή βάση ήθελε ο Χριστός να ξεκινούν όλες οι αναζητήσεις για την κατανόηση της βασιλείας του θεού, μιας βασιλείας που εκτείνεται και πέραν του φυσικού μας θανάτου.

Όπως δηλαδή η φύση δεν πεθαίνει αλλά ανανεώνεται με νέες μορφές κάθε στιγμή, με παρόμοιο τρόπο και η ανθρώπινη ζωή δεν πεθαίνει αλλά μεταμορφώνεται. Και αυτή η μεταμόρφωση δεν επιβάλλεται εξωτερικά, αλλά ξεκινά από το εσωτερικό του ανθρώπου και αργότερα θα γίνει εμφανής και στο περιβάλλον.

Αυτή η μεταμορφωτική διαδικασία των αλλαγών έχει ως αφετηρία την πίστη στην ανάσταση του Χριστού, έχει ως υλικό τροφοδοσίας τα λόγια και την διδασκαλία του Χριστού, και επιβεβαιώνεται από την πρακτική λογική της καθημερινότητας.

Και επειδή κάθε φυσικό πρόσωπο είναι εφοδιασμένο με το στοιχείο της πίστης, η προσέγγιση και εφαρμογή της πίστης στην ανάσταση του Χριστού και στην διδασκαλία του είναι το στοιχείο που διαχωρίζει την πορεία των φυσικών προσώπων: η γνώση και εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού δεν έχει συνέπειες μόνον στην καθημερινή μας συμπεριφορά, αλλά μας συνδέει και με την αιωνιότητα, βασικό και στοιχειώδες χαρακτηριστικό του δημιουργού της ζωής. Διότι μπορεί εποχιακά όλα τα έμβια όντα να φαίνεται ότι πεθαίνουν, στην πραγματικότητα όμως η ζωή συνεχίζεται μέσα από τον θάνατό τους και αυτό αποτελεί ένα νέο στοιχείο φυσικής παρατήρησης.

Η δύναμη της ανάστασης που δρα και λειτουργεί οργανωμένα μέσα στην υπαρξιακή υπόσταση του ατόμου, είναι η μεγάλη μεταμορφωτική δύναμη που εγγυάται την διατήρηση της ζωής του δημιουργού και μετά την βεβαίωση του φυσικού μας θανάτου.

Αλλαγή δεν υπάρχει χωρίς ανταλλαγή. Έχουμε κάτι, υπάρχει κάτι, και αυτό το κάτι φεύγει, ανταλλάσσεται με κάτι άλλο, κάτι που δεν υπήρχε πριν στην θέση αυτή.

Φεύγει το προηγούμενο, αυτό που υπήρχε σε μια θέση φυσικών πραγμάτων, και την θέση του παίρνει κάτι άλλο που δεν υπήρχε πριν. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει ανταλλαγή του υφιστάμενου με κάτι νέο που έρχεται να αντικαταστήσει το παλαιό.

Αυτή είναι η πρακτική διδασκαλία του Χριστού. Όχι θεωρία, αλλά πρακτική εικόνα, προκειμένου να κατανοήσουμε τον αόρατο δημιουργό και τον τρόπο που εκείνος λειτουργεί. Αυτή ήταν και η εικόνα που ο απόστολος Παύλος ζητά από τους ανθρώπους της πίστης στον αναστημένο Χριστό να κατανοήσουν.

Δεν μπορεί κάτι να ανανεωθεί αν πρώτα δεν είναι σε θέση να αντικατασταθεί. Να αντικατασταθεί το υφιστάμενο με κάτι καινούριο, με κάτι που δεν υπήρχε πριν στην θέση αυτή: απεκδύομαι, βγάζω αυτό που φοράω, και στην θέση του ενδύομαι, ντύνομαι με κάτι καινούριο.

Και φυσικά η συζήτηση δεν γίνεται για ρούχα και υποδήματα, αλλά για αξίες μακροχρόνιας λειτουργίας, μιας λειτουργίας που δεν λειτουργεί από έξω προς τα μέσα, από το εξωτερικό προς το εσωτερικό, αλλά λειτουργεί από μέσα προς τα έξω, από τον πυρήνα προς την περιφέρεια, από την δύναμη της ζωής προς την φθορά του χρόνου, και όχι από την φθορά προς την ζωή.

Διότι δύναμη ζωής, αλλαγών και μεταμόρφωσης έχει η ζωή και όχι ο θάνατος. Δύναμη έχει η παρουσία της ζωής, οι λειτουργίες της ζωής. Δύναμη αλλαγών έχει η ζώσα φύση και όχι η νεκρή φύση. Δύναμη έχει η ανάσταση και όχι ο θάνατος.

Και αυτή η δύναμη της αναστάσεως, η δύναμη της αλλαγής και της μεταμόρφωσης, δεν είναι ορατή στον φυσικό κόσμο. Είναι φυσικά κατανοητή από την τελική εικόνα, αλλά δεν είναι ορατή η λειτουργία της, η λειτουργία εκείνη που παράγει τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις στην καθημερινότητα.

Και αυτή η λειτουργία είναι κατανοητή με την πίστη στην ανάσταση του Χριστού.

Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού ενισχύει, αναζωογονεί την συνείδηση του ζώντα οργανισμού, φέρνει αλλαγή πορείας σκέψεων και συναισθημάτων, φέρνει ζωή και ανταλλάσσει τον θάνατο και την φθορά με την δύναμη της ανανέωσης και της μεταφοράς από την φθορά στην αφθαρσία.

Η δύναμη της ανάστασης είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να αλλάξει, να ανταλλάξει την φθορά της ζωής μας με την αφθαρσία του δημιουργού της ζωής.

Βασική προϋπόθεση των αλλαγών είναι η ύπαρξη. Μόνο επί υπαρκτών πραγμάτων γίνονται αλλαγές και όχι επί φανταστικών. Και αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά είναι πρακτική ζωή.

Και είναι προφανές ότι οι αλλαγές γίνονται κατά κανόνα από μέσα προς τα έξω, από το εσωτερικό προς το εξωτερικό. Και τούτο διότι το κέντρο παραγωγής των αλλαγών βρίσκεται μέσα μας, μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό και μόνον η ζωτική λειτουργία αυτού του οργανισμού παράγει τις αλλαγές, οι οποίες στην συνέχεια είναι ορατές.

Και φυσικά αυτό ισχύει μόνον για τα δημιουργήματα του δημιουργού της ζωής και όχι για τα δημιουργήματα τα δικά μας.

Διότι τα δικά μας δημιουργήματα στερούνται την δύναμη της αιωνιότητας, είναι όλα πρόσκαιρα και έχουν προσωρινή αξία, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τον φυσικό θάνατο.

Αντίθετα, τα δημιουργήματα του δημιουργού μας, όχι μόνον μεταβάλλονται γιατί έχουν μέσα τους την ζωή, αλλά έχουν και το μοναδικό προτέρημα να πολλαπλασιάζονται αυτόματα.

Όχι μόνον δηλαδή μπορούν να μεγαλώνουν, να αυξάνονται και να αλλάζουν μορφή κάθε στιγμή της ύπαρξής τους, αλλά είναι εφοδιασμένα και με έναν άλλο κώδικα, τον κώδικα του πολλαπλασιασμού, δηλαδή της αναπαραγωγής και την συνέχιση της ζωής μέσω αυτής της διαδικασίας. Μιας διαδικασίας αόρατης με το κοινό μάτι, αλλά παρούσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό.

Αυτές οι δυο μεταμορφωτικές δυνάμεις, η αύξηση δηλαδή και ο πολλαπλασιασμός, είναι και τα κυρίαρχα στοιχεία που αποδεικνύουν την απόσταση ανάμεσα στο έργο του δημιουργού και στο έργο του ανθρώπου.

Εμείς φτιάχνουμε, κατασκευάζουμε, σπίτια και χιλιάδες άλλα πρακτικά αντικείμενα και μεγάλα δημιουργήματα, αλλά κανένα από αυτά δεν μεγαλώνει, και κυρίως δεν πολλαπλασιάζεται. Και αυτό είναι το μεγαλείο του δημιουργού.

Αυτόν τον δημιουργό της ζωής μας καλεί ο Χριστός να προσεγγίσουμε, ακολουθώντας την δική του διδασκαλία και όχι τις διδασκαλίες των ανθρώπων.

Όχι για να κάνουμε πιο ανθεκτικές κατασκευές – πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο και περιττό, αλλά για να συνδεθούμε με την πηγή της ζωής, τον ίδιο τον δημιουργό, από τον οποίο όχι μόνον μπορούμε να λάβουμε νέα ταλέντα και πρακτικές δεξιότητες, αλλά να λάβουμε και το νερό της ζωής. Μιας ζωής που δεν παραμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου και τα λάθη μας, αλλά μεταμορφώνεται. Αλλάζει βλέποντας το πρότυπο του ίδιου του δημιουργού.