Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Χριστός ονόμασε τον εαυτό του “θύρα”, δηλαδή πύλη, πέρασμα, έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι δεν μίλησε για μας, αλλά μίλησε για τον εαυτό του, και τον δικό του ρόλο στη ζωή μας την καθημερινή. Ο ίδιος, δηλαδή, δεν στάθηκε κάπου μακριά, κηρύττοντας μόνον, αλλά διευκρίνισε με σαφήνεια τον δικό του ρόλο, την δική του συμβολή στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από την άγνοια και την αθέλητη κόλαση, προς την γνώση και τις επιλογές της ζωής, και μάλιστα της αιώνιας ζωής.

Η δε επιλογή του σε άλλο σημείο, να ταυτίζει τον εαυτό του με πρόσωπο που συμμετέχει ενεργά στην απλή καθημερινότητα, λέγοντας ότι ο ζυγός μου είναι χρήσιμος και ελαφρύς, μας φέρνει σε μια νέα εικόνα του ρόλου του Χριστού την καθημερινή μας ζωή. Διότι, όχι μόνον μακριά δεν βρίσκεται, όχι μόνον δεν μας “σνομπάρει” παρακολουθώντας τις λάθος επιλογές μας, αλλά αντίθετα, μπαίνει μέσα στην ζωή μας, σηκώνοντας το μισό δικό μας βάρος της καθημερινότητας.

Από την άλλη, το γεγονός ότι οι δικές του δυνάμεις δεν μπορούν να συγκριθούν με τις δικές μας ανθρώπινες, μας δίνει ένα νέο πεδίο αντίληψης των διαφορών ανάμεσα στην δική μου αδύναμη και αναιμική καθημερινότητα, και στην δική του απόλυτη εξουσία επί της καθημερινότητας και της αιωνιότητας. Άρα, τα πεδία των επιλογών δεν είναι μόνον θρησκευτικής διάστασης και αντίληψης, αλλά είναι πολύ πέραν κάθε καθημερινού ορόσημου.

Διότι η δική του δύναμη έχει τις δικές της διαστάσεις, τις οποίες καθένας που φέρει το όνομα του Χριστιανού πρέπει να ανακαλύψει, και να ανοίξει τα μάτια του προς την δική του – του Χριστού – αντίληψη και μέτρο. Διότι η δική μου μυωπική εικόνα του κόσμου και των δυνάμεων που ενεργούν στην κάθε στιγμή της ζωής μας, είναι προφανές ότι δεν εξαντλεί και όλο το περιεχόμενο του κόσμου, ο οποίος είναι πολύ μεγαλύτερος από την δική μου αντιληπτική ικανότητα.

Ο κόσμος, φυσικός και μη, ορατός και μη, είναι έξω από κάθε ανθρώπινη γνώση – τουλάχιστον επί του παρόντος – και φαντασία, άρα έχουμε πολλά να μάθουμε από τον δημιουργό του κόσμου, όπως αυτό αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Χριστό. Διότι αν με όλες τις δυνάμεις που διαθέτουμε, επιστημονικές, κοινωνικές και άλλες, δεν μπορούμε ένα μη ορατό μικροοργανισμό – τον κορωνοϊό – να ανακαλύψουμε τα στοιχεία του σώματος και της φυσικής του συμπεριφοράς, είναι προφανές ότι είμαστε πολύ μακριά από την κατανόηση και εξήγηση του συνόλου των θεμάτων του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζούμε.

Και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι εκείνος είναι η θύρα για την αποφυγή της καθημερινής κολάσεως, αλλά είναι και ο σύν-ζυγός που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια, τόσο κατά την καθημερινότητα, αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας. Ακριβώς, γιατί μόνον εκείνος γνωρίζει τις παγίδες και τις κακοτοπιές που μας παρασέρνουν προς τις πύλες της καθημερινής μας κολάσεως.

Κάθε πύλη, κάθε θύρα, κάθε πέρασμα από την μια πραγματικότητα στην επόμενη πραγματικότητα, έχει δύο όψεις. Την εξωτερική και την εσωτερική. Άλλη η έξω όψη και άλλη η μέσα όψη. Την έξω όψη όλοι την βλέπουμε. Την μέσα όψη όμως, μόνον όσοι αποφασίζουν να την περάσουν, ξέρουν ακριβώς τι περιλαμβάνει το περιεχόμενό της. Διότι όλα συμβαίνουν μέσα και όχι έξω, όλα κυοφορούνται εντός και αυτά αργότερα θα φέρουν τους καρπούς τους. Και είναι φυσικό όλοι να θέλουμε μια καθημερινή ζωή άνετη, όλοι θέλουμε τα τρέξουμε χωρίς εμπλοκές σε εμπόδια, όλοι θέλουμε να ξέρουμε τα μυστικά της επιτυχίας και να φτάνουμε στον στόχο μας. Ωστόσο, αυτό ποτέ δεν είναι δεδομένο, γιατί η ζωή είναι βίωμα καθημερινό και εναλλασσόμενο, άρα υπάρχει πορεία και μέλλον και όχι μόνιμος σταθμός στην ζωή και την καθημερινότητα.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός δεν έστειλε ένα μήνυμα από τον ουρανό, αλλά ήλθε κοντά στον άνθρωπο, έμεινε μαζί του πολλά χρόνια, ακριβώς για να δείξει με το παράδειγμά του, τον τρόπο της ορθής και αποτελεσματικής λειτουργίας μιας καθημερινότητας, που περιλαμβάνει όμως και την προοπτική της αιωνιότητας. Αν ο ίδιος δεν είχε βιώσει την σκληρή ανθρώπινη καθημερινότητα, προφανώς δεν θα μπορούσε να καταλάβει, τι ακριβώς περιλαμβάνει και πως μπορεί κάποιος να αποφεύγει τις πύλες που οδηγούν προς την κόλαση της καθημερινότητας και να επιλέγει τις πύλες της δικής του παρουσίας.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του, παίρνοντας παράδειγμα από τον ζυγό των ζώων που εργάζονται σκληρά στην ύπαιθρο και τις παραγωγικές εργασίες, κάλεσε όσους ενδιαφέρονται για την πορεία πίσω από τις κλειστές πύλες με το άγνωστο μέλλον, να επιλέξουν τον δικό του ζυγό και όχι τον δικό του σταυρό. Η δική μας σύγχυση αντί για τον ζυγό που ανέφερε ο Χριστός, εκλαμβάνει τον σταυρό του Χριστού ως ζυγό και φυσικά καθένας απομακρύνεται, γιατί δεν θέλει καρφιά, αίματα και εξευτελισμούς χωρίς λόγο και ισχυρό και αξιόλογο αποτέλεσμα. Άρα η ορθή και πλήρης κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την επιτυχία της καθημερινότητας και την αποφυγή των πυλών της κολάσεως.

Μάλιστα, χρησιμοποιώντας τον όρο “άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς” δεν εννοεί φορτωθείτε με νέα βάρη στην καθημερινή σας ζωή, αλλά λέει ότι στην άλλη θέση του ζυγού – (αυτό σημαίνει ζυγός, όχι δηλαδή μόνος και μονός αλλά διπλός, άρα εκτός από μένα και κάποιος άλλος μπαίνει στους ίδιους κόπους) – βρίσκομαι εγώ, ακριβώς γιατί ο ζυγός είναι δικός μου και σεις είστε το δεύτερο και όχι το πρώτο μέλος του ζυγού. Άρα, εσείς θα κάνετε τον δικό σας ανθρώπινο και υποφερτό κόπο, αλλά δίπλα σας είμαι και εγώ. Άρα, και με τις δικές μου δυνάμεις και οδηγίες, μεταφερόμαστε μαζί στην πορεία της καθημερινότητας, αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας.

Κάθε πύλη, κάθε θύρα, κάθε πόρτα, κάθε άνοιγμα που επιτρέπει την μετάβαση από το ένα μέρος στο άλλο, από την μια κατάσταση στην άλλη, έχει αφετηρία και σκοπό. Αφήνουμε κάτι για να κατακτήσουμε κάτι άλλο, είτε σε συνέχεια αυτού που ήδη βιώνουμε, είτε για κάτι εντελώς νέο και πρωτότυπο.

Για το λόγο αυτό και η προσέγγιση του Χριστού στο θέμα της πύλης, της θύρας, είναι μια προσέγγιση μεταβλητών που εξαρτώνται από τις προσωπικές μας επιλογές. Κανείς δεν μας επιβάλλει τίποτα – πλην των φόρων του κράτους – και κανείς δεν μας σπρώχνει με το ζόρι να κάνουμε πράγματα χωρίς την δική μας – κατ’ αρχήν – θέληση.

Με λίγα λόγια, η δική μας τελική απόφαση είναι το κρίσιμο θέμα, και όχι οι επιλογές που υπάρχουν μπροστά μας. Διότι μέσα στον κόσμο και την καθημερινότητα υπάρχουν τα πάντα: από το απλούστερα ως τα συνθετότερα και πιο βασανιστικά. Ωστόσο, εμείς κάνουμε τις τελικές μας επιλογές. Είτε μιλάμε για τα απλά ζητήματα της καθημερινότητας, είτε για τις ιδεολογίες και τις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς και απώτερου.

Με λίγα λόγια, η πύλη είναι το πέρασμα, η διαφυγή από την σημερινή μου εμπειρία στην εμπειρία του αύριο και του μέλλοντος. Και καθένας καλείται να λαμβάνει αποφάσεις, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος – ή η ίδια – θα πληρώσει και το κόστος ή θα απολαύσει την αμοιβή του. Πράξεις και επιλογές που γίνονται χωρίς την δική μας σύμφωνη γνώμη από απειρία, υπάρχει πάντα η ευκαιρία να ακυρωθούν και να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Άρα, αν βρεθώ σε κατάσταση κολάσεως από άγνοια, έχω την δυνατότητα να ξαναπεράσω την πύλη που με οδήγησε εκεί κατά την αντίστροφη φορά, δηλαδή από πύλη της κολάσεως να γίνει πύλη αναπαύσεως, όπως την περιέγραψε ο ίδιος ο Χριστός.

Κόλαση και ανάπαυση χωρίζονται από μια πύλη, από ένα μεταβατικό σημείο, όπως και όλα τα ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Αυτή η πύλη μένει πάντα ανοικτή και αναμένει την ατομική μας απόφαση και επιλογή για μετάβαση από την μια πλευρά στην άλλη: από την διείσδυση στα άδυτα της καθημερινής μου κολάσεως, στην διείσδυση των αδύτων της αναπαύσεως και της αιωνιότητας.

Η καθημερινή κόλαση είναι ο προάγγελος και του μέλλοντος, όταν δεν υπάρξει αντιστροφή πορείας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την ανάπαυση, όταν οι επιλογές δεν οδηγούν προς την εδραίωση της ανάπαυσης και της διείσδυσης προς την περιοχή του κέντρου της “μεγαλωσύνης εν υψηλοίς”.