Τα στοιχεία του δικαίου, της δικαιοσύνης, των δικαστηρίων, των φυλακών κλπ. είναι μέσα στο καθημερινό θεματολόγιο της ζωής μας.

Και είναι προφανές ότι αυτά τα θέματα είναι κυρίαρχα και σε σημαντικό βαθμό καθορίζουν την καθημερινότητά μας: είτε ως κοινωνικά θέματα, είτε ως ατομικές υποθέσεις. Και επειδή αυτά είναι κοινός τόπος όλων των ανθρώπων όλων των εποχών, πολλοί επιχείρησαν να διαφωτίσουν το γιατί ο άνθρωπος θέλει και αρέσκεται στο δίκαιο, ενώ μισεί και αποστρέφεται την αδικία.

Και είναι προφανές ότι μεγάλο τμήμα και της προσωπικής μας ζωής και του εσωτερικού μας προβληματισμού έχει για θέμα την απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά και τον χαρακτήρα του δικαίου: από την δίκη των δολοφόνων της 17Ν και του Πάσαρη, έως το μικρο – αδίκημα της γιαγιάς που πουλούσε χωρίς άδεια χόρτα ή κάλτσες στην λαϊκή αγορά.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει όχι μόνον την σοβαρότητα των θεμάτων του δικαίου και της ανάγκης απονομής δικαιοσύνης, αλλά αποδεικνύει και τον έμφυτο χαρακτήρα των ζητημάτων δικαίου μέσα στον εσωτερικό κόσμο κάθε φυσικού προσώπου όχι μόνον σήμερα, αλλά και διαχρονικά μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Και αυτό είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να μας απασχολήσει σε βάθος, ακριβώς γιατί αυτή η ευαισθησία μας μπορεί να μας οδηγήσει να κατανοήσουμε την περίεργη φυλακή, την ατομική και προσωπική μας απομόνωση από την παρουσία του δημιουργού μας και του δικού του έργου στην καθημερινότητα αλλά και στην αιωνιότητα.

Τα λάθη απομονώνουν και απομακρύνουν, φυλακίζουν και περιορίζουν την ορατότητα και τον σύνδεσμο από τα πραγματικά γεγονότα. Τα λάθη γεννούν αδιέξοδα, άγνοια, αγκύλωση και προσκόλληση σε απλοϊκά ζητήματα παραβλέποντας την ουσία. Τα λάθη μας αποκόπτουν από την θέαση του μέλλοντος, δημιουργούν στερήσεις και σύνδρομα ανικανοποίητου, και γενικά μας φυλακίζουν σε μια ατέρμονη επιστροφή στο παρελθόν χωρίς ορίζοντες μέλλοντος και ουσιαστικών αξιών, θέματα που κρίνουν όχι μόνον την επιτυχία στην καθημερινότητα, αλλά και την προοπτική στην αιωνιότητα.

Ο αποκλεισμός του ατόμου, ενός φυσικού προσώπου, δηλαδή εσύ και εγώ, από τις εξελίξεις στην δημιουργία του σύμπαντος, είναι η πιο σκληρή και μακροχρόνια φυλακή.

Και τούτο διότι στερούμαι την σχέση με τον δημιουργό, στερούμαι την γνώση για το τι συμβαίνει γύρω μου, στερούμαι την επαφή με την πραγματικότητα, δηλαδή ζω σε μια εικονική και παραποιημένη οπτικά πραγματικότητα και όχι στον πραγματικό κόσμο της δημιουργίας.

Και αυτό είναι άδικο και πρέπει με κάθε κόστος να αποκατασταθεί, ώστε να είναι ο άνθρωπος μέτοχος των καθημερινών αλλαγών που συντελούνται στο περιβάλλον, όχι μόνον το κοινωνικό και το ανθρώπινο για το οποίο εμείς φροντίζουμε, αλλά και για το μελλοντικό περιβάλλον, εκείνο που δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός κατέκρινε τον εικονικό κόσμο της εποχής του, δηλαδή τον θρησκευτικό κόσμο των Φαρισαίων και των άλλων δογμάτων της εποχής του, εκείνον δηλαδή τον κόσμο που άλλο ήταν και άλλο ήθελε να φαίνεται στους άλλους, αποσκοπώντας αποκλειστικά στην φαινομενική δικαιοσύνη και όχι στην αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα.

Παράλληλα, ο Χριστός δίδαξε την επιστροφή στην πραγματικότητα, τον κόσμο που δεν παραβλέπει αλλά θεραπεύει, που δεν ωραιοποιεί αλλά αντιμετωπίζει τις πραγματικές του ανάγκες μέχρι την επίλυση όλων των θεμάτων που τον απασχολούν.

Και η πρώτη ανάγκη είναι η επίγνωση της αλήθειας, δηλαδή η απελευθέρωση από την ιδιότυπη φυλακή, μέσα στην οποία κάθε φυσικό πρόσωπο βρίσκεται περιορισμένο, λόγω της άγνοιας της αλήθειας του δημιουργού και των δικών μας ανώριμων πράξεων.

Η ανακάλυψη της αλήθειας και των θησαυρών ζωής που εκείνη εμπεριέχει, είναι το πρώτο βήμα για την επαναφορά στην κανονικότητα και την αποτελεσματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν παραβλέπει το σήμερα και τις φυσικές μου ανάγκες, αλλά λειτουργεί με στόχο την αιωνιότητα, προμηθεύοντας με επάρκεια γνώσης και εμπειριών την καθημερινότητα.

Στην Βίβλο περιγράφεται μια φυλάκιση που δεν ταιριάζει στην εικόνα που έχουμε εμείς για τα σωφρονιστικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο. Με βάση δηλαδή την δική μας εικόνα, οι τιμωρημένοι μένουν περιορισμένοι μέσα σε μικρό χώρο και απαγορεύεται η έξοδος και η άσκηση δραστηριοτήτων εκτός φυλακής.

Στην Βίβλο η εικόνα είναι διαφορετική αλλά και πολύ πιο ουσιαστική. Διότι οι έγκλειστοι δεν περιορίζονται από χώρο και χρόνο ή και δραστηριότητες της καθημερινότητας, αλλά βρίσκονται αποκλεισμένοι λόγω άγνοιας από κάποιες συγκεκριμένες πολύτιμες διαδικασίες. Πολύτιμες γιατί αφορούν πολύτιμες αξίες, προστατευμένες με ασφάλεια και μόνον όσοι με υπευθυνότητα αποφασίσουν να ακολουθήσουν τις συγκεκριμένες οδηγίες μπορούν να μετέχουν.

Και αυτό ακριβώς ήταν το κεντρικό στοιχείο της διδασκαλίας του Χριστού. Ήθελε – και θέλει πάντοτε – να έρχεται κάθε ενδιαφερόμενος σε επίγνωση του πραγματικού αποκλεισμού, αλλά και να κατανοεί με πιο τρόπο αυτός ο αποκλεισμός μπορεί να ξεπεραστεί.

Διότι τα πολύτιμα πράγματα είναι “φυλακισμένα” και ο άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση σε αυτά. Άρα φυλακισμένος δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά τα αγαθά που προβλέπονται για εκείνον, τα οποία εκείνος στερείται λόγω άγνοιας οδηγιών και μη ορθής αξιολόγησης των αξιών.

Ο Χριστός πρόβαλε, ανέδειξε και ταξινόμησε τις ανθρώπινες αξίες, αλλά παράλληλα δίδαξε και με πιο τρόπο αυτή η “φυλάκιση” και ο περιορισμός του ατόμου από την προσέγγιση και συμμετοχή στην αλήθεια, μπορεί να γίνει προσωπική εμπειρία και όχι μόνον θεωρητική εικόνα που πηγάζει από τις εμπειρίες των άλλων.