Κάθε τι που δεν είναι προφανές, απαιτεί κόπο και χρόνο για να το εντοπίσουμε, να το κατανοήσουμε και να το αξιοποιήσουμε στην καθημερινή μας ζωή. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερης αξίας είναι, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Και αυτό είναι η πρακτική της ζωής μας καθημερινά.

Ωστόσο, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της αναζήτησης εσωτερικών, ψυχικών δυνάμεων, εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα, ακριβώς γιατί δεν είναι ορατά με τα φυσικά μας μάτια, άρα απαιτείται μεγαλύτερη πίστη, αφού τα μη φαινόμενα εκτιμούνται και αξιολογούνται μόνον δια της πίστεως και της εμπειρίας. Αυτό δηλώνει ότι προϋπόθεση για την καλύτερη αντίληψη των γεγονότων, και ιδιαίτερα των μη ακόμη ορατών, είναι η καλλιέργεια πίστης, σύμφωνα με τις οδηγίες του ίδιου του Χριστού. Καθένας δηλαδή καλείται να υπεισέλθει στο μυστήριον της πίστεως και εκεί να αυξηθεί, ώστε να είναι σε θέση να κατανοεί τα μη ορατά εισέτι.

Οι ακροατές του Χριστού, στο σύνολό τους Εβραίοι, ήξεραν πολύ καλά τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή την εθνική τους ιστορία. Ωστόσο αποδεικνύεται ότι δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν την ουσία αυτών των γεγονότων, και ιδιαίτερα δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την παρουσία και λειτουργία του ίδιου του δημιουργού πίσω από τα γεγονότα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ενώ είχαν περάσει περίπου χίλια πεντακόσια χρόνια από την Έξοδο της Αιγύπτου, να μην είναι σε θέση να εκτιμήσουν ορθά τους ρόλους, τόσο του Μωϋσή, όσο και των άλλων πατέρων τους. Δεν ενδιαφερόντουσαν δηλαδή να γνωρίσουν τον δημιουργό, να κατανοήσουν την λειτουργία του δημιουργού μέσα στην έρημο για σαράντα χρόνια, με αποτέλεσμα να χάνονται μέσα στις νομικές διατάξεις, χωρίς προσωπικό αποτέλεσμα στην προσωπική τους συνείδηση.

Αυτό ήταν και το στοιχείο που προσπάθησε ο ίδιος ο Χριστός να επισημάνει τότε στους ακροατές του και νομίζω και σε κάθε άνθρωπο διαχρονικά. Στόχος δεν είναι η τήρηση εντολών, αλλά η απόλαυση ζωής και μάλιστα αιωνίου. Οι εντολές παραμένουν πολύτιμες, ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι η απλή τήρηση, αλλά η κατανόηση του μαθήματος που πηγάζει από την τήρηση των εντολών. Διότι το μάθημα, εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, είναι να γνωρίζουμε πίσω από τα γεγονότα το χέρι του δημιουργού, είτε ως ιστορική πραγματικότητα, είτε ως καθημερινή προσωπική εμπειρία και πραγματικότητα.

Η πίστη είναι η δύναμη που μπορεί να ξεκλειδώσει τα μυστήρια, και από την λειτουργία του δημιουργού στον τότε ιστορικό χρόνο, να αποκαλύπτει σήμερα σε κάθε ενδιαφερόμενο το δικό του προσωπικό μάθημα, την δική του παιδεία, τον δικό του στόχο για μια καλύτερη καθημερινότητα, αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας.

Η προσπάθεια του Χριστού να εξηγήσει στους ακροατές του την αλληλουχία αλλά και την πηγή των γεγονότων, αποδεικνύει την κορυφαία σημασία που ο ίδιος έδινε στην κατανόηση αυτής της παραμέτρου της ζωής και της πίστεως, δηλαδή της καθημερινής κατανόησης της ζωής και της πίστεως στα γεγονότα που έρχονται αλλά και ερμηνεία εκείνων που έχουν προηγηθεί. Και φυσικά ο λόγος που επέμενε σε αυτήν την οπτική γωνία της ζωής δεν ήταν για να λύσουν τα καθημερινά τους προβλήματα μόνον – άλλωστε τόσο αυτοί που ζούσαν τότε όσο και εμείς έχουμε πάντα τον τρόπο να επιλύουμε τα προβλήματά μας όταν θελήσουμε – αλλά στόχος της διδασκαλίας του Χριστού ήταν να εξηγήσει την παρουσία του δημιουργού και τον ρόλο του στην καθημερινότητα, όταν αυτή είναι προσανατολισμένη και προς την αιωνιότητα.

Το να κατανοήσει κάποιος τον ρόλο του δημιουργού τόσο κατά την έναρξη της ύπαρξης του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε, όσο και κατά την διάρκεια του επίγειου βίου μας, δεν είναι απλό, αλλά είναι μια σύνθετη εξίσωση, για την κατανόηση της οποίας απαιτείται η μέγιστη προσπάθεια του ενδιαφερομένου.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός εξήγησε την ανάγκη εφαρμογής της πρώτης εντολής – να αγαπάς και να εκζητείς τον δημιουργό σου με όλη την δύναμη της ψυχής και της διάνοιας, ακριβώς διότι η κατανόηση των γεγονότων που προηγήθηκαν και όσων θα έλθουν στο μέλλον απαιτεί την ύψιστη διάθεση και προσπάθεια του ενδιαφερομένου. Έκτακτες ανάγκες που μας οδηγούν στην επίλυση των προσωπικών προβλημάτων που προέκυψαν τώρα, είναι δείγματα γραφής, ωστόσο, δεν επαρκούν για την κατανόηση των σύνθετων επιπέδων της ζωής και του θανάτου.

Οι ακροατές του Χριστού την εποχή εκείνη, Εβραίοι στο σύνολό τους, είχαν μια ορισμένη οπτική γωνία και ένα σταθερό άξονα γύρω από τα γεγονότα, την αποκάλυψη και την διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης. Και ο Χριστός έπρεπε μέσα από αυτήν την παιδεία και την αντιληπτική τους ικανότητα, να φέρει το μήνυμα της ουσιαστικής εκζήτησης του δημιουργού και όχι μόνον της τήρησης των εντολών της Εβραϊκής κοινωνίας. Διότι οι κοινωνικοί κανόνες απαιτούσαν την εφαρμογή ιερών διατάξεων, πχ θυσίες ζώων και προσφορές, ωστόσο αυτό δεν έπρεπε να είναι και το μοναδικό θέμα, ακριβώς γιατί αυτές οι ιερές τελετές δεν μπορούσαν να φέρουν τον άνθρωπο σε συναίσθηση των λαθών του στην καθημερινότητα, και πολύ περισσότερο δεν ήταν δυνατόν να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν τα συνειδησιακά προβλήματα που συσσωρεύονταν μέσα τους από τα αδιέξοδα της προσωπικής τους ζωής.

Η πίστη, η ανάπτυξη και η ωρίμανση της πίστης στον ίδιο τον δημιουργό και όχι στις τελετές που είχαν αξία κάποτε, ήταν – και παραμένει – το κρίσιμο θέμα κάθε αναζητητή της ουσίας των γεγονότων. Ο απόστολος Παύλος αποσαφηνίζει με ασφάλεια την διδασκαλία αυτή στον Άρειο Πάγο της Αθήνας μιλώντας στους προγόνους μας, διότι το ακροατήριό του δεν ήταν Εβραίοι, αλλά Έλληνες που έπρεπε να κατανοήσουν τον ρόλο του δημιουργού τόσο κατά την ιστορική πραγματικότητα, όσο και κατά την καθημερινότητα και το απώτατο μέλλον της ανθρωπότητας.

Όλοι γνωρίζουμε πλέον τον 21ο αιώνα, ότι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, ο φυσικός αλλά και ο κοινωνικός περίγυρος, δεν είναι μονο-επίπεδος αλλά είναι πολυ-επίπεδος. Με λίγα λόγια, όσα βλέπουμε και ακούμε μέσω των αισθητηρίων του σώματός μας, δεν είναι και το αντικειμενικά πραγματικό σύνολο του κόσμου. Ένα σύνολο για το οποίο εμείς κακώς θεωρούμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και εξαντλείται σε όσα καθένας αντιλαμβάνεται ο ίδιος ή του μεταφέρουν άλλοι άνθρωποι.

Και φυσικά αυτό είναι προφανής παγίδα, διότι αγνοούμε σημαντικά τμήματα του κόσμου, άρα υποκείμεθα στις μεγάλες πιθανότητες μεγάλων λαθών στον χειρισμό των καθημερινών μας θεμάτων. Ξεκινώντας από τον φυσικό κόσμο, την γη και το σύμπαν, έχει δηλωθεί από τους ερευνητές ότι η γνώση μας περιορίζεται στο 4,9%, δηλαδή ουσιαστικά αγνοούμε το μείζον τμήμα του κόσμου που μας περιβάλλει και εντός του οποίου εμείς κινούμαστε καθημερινά.

Απλή απόδειξη η προσωπική μας εμπειρία με τον ιό του Κορωνοϊού, ένα μη ορατό πλάσμα που κατάφερε να καταστρέψει εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε λίγους μήνες και να στείλει στον τάφο πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα μέχρι σήμερα, ανατρέποντας προβλέψεις και σχεδιασμούς δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Και το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον ιό αυτόν, ενώ διαθέτουμε τα – κατά την γνώμη μας – τελειότερα μηχανήματα που είναι απλωμένα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Μάλιστα, όχι μόνον δεν γνωρίζουμε επαρκώς τον ιό του Κορωνοϊού, αλλά προσπαθούμε εκ των αποτελεσμάτων να βγάλουμε συμπεράσματα, χωρίς να είμαστε σε θέση ακόμη, μετά από ένα σχεδόν έτος να προσδιορίσουμε ακριβώς την φύση και την συμπεριφορά του ιού αυτού.

Αυτό ακριβώς το θέμα της άγνοιας, από την οποία δεν εξαιρείται κανένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, έρχεται να επισημάνει ο Χριστός πριν δυο χιλιάδες χρόνια, απαιτώντας από τους ακροατές του να κατανοήσουν την ανάγκη της εμβάθυνσης στον φυσικό, αλλά και στον μη ακόμη ορατό κόσμο. Στην προσπάθειά του δηλαδή να υποδείξει τον ρόλο των γεγονότων που βρίσκονται πίσω από τα ορατά γεγονότα, ο Χριστός χρησιμοποιεί παραδείγματα τόσο από τον φυσικό κόσμο – πτηνά, άνθη, προζύμι, κλπ, όσο και από την ιστορική πραγματικότητα που γνώριζαν οι ακροατές του.

Μια πραγματικότητα που υποδεικνύει την δύναμη πίσω από την δράση, που υποδεικνύει την πορεία των γεγονότων πριν αυτά εμφανιστούν. Ωστόσο, ούτε τότε – και φοβούμαι ούτε και σήμερα ακόμη – είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να διερευνήσουμε ταπεινά και ψύχραιμα αυτήν την οπτική γωνία του κόσμου. Και αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ενημέρωσης και διαθέσιμων στοιχείων, αλλά είναι αποτέλεσμα της ατομικής μας νωθρότητας να εμβαθύνουμε στην δική του διδασκαλία. Μια διδασκαλία που μας μεταφέρει από την επιφάνεια στο βάθος, από την επιπόλαιη θρησκευτικότητα στην αναζήτηση της αλήθειας και του ίδιου του δημιουργού.