Ο απόστολος Πέτρος δεν ήταν φιλόσοφος. Ήταν επαγγελματίας ψαράς, δηλαδή ένας επιχειρηματίας της εποχής του. Ωστόσο, ακούγοντας την διδασκαλία του Χριστού άλλαξε η οπτική γωνία που έβλεπε τον κόσμο και τις δραστηριότητές του.

Και για τα θέματα της κληρονομικότητας έβαλε ως όριο την γέννηση. Διότι όλα αρχίζουν από την γέννηση. Νωρίτερα δεν υπάρχει τίποτα. Μετά την γέννηση όλα μπορεί να συμβούν. Επιτυχίες, αποτυχίες, κέρδη ή ζημίες, φως ή σκοτάδι.

Αρχίζοντας από την γέννηση έχουμε περιθώρια να καλλιεργήσουμε τα καλά στοιχεία που έχουμε κληρονομήσει, και με τον τρόπο αυτό να μειώνονται σε καθημερινή βάση οι επιδράσεις από την αρνητική κληρονομιά που έχουμε παραλάβει.

Με λίγα λόγια, όσο νωρίτερα ξεκινήσει κάποιος την ορθή πορεία της ζωής του, τόσο καλύτερο θα είναι και το μέλλον. Αυτό φυσικά οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα ότι ψάχνοντας την αφετηρία των γεννήσεων, καταλήγουμε στην αρχική δημιουργία του δημιουργού, ο οποίος σχεδίασε τον άνθρωπο σύμφωνα με το δικό του προσωπικό πρότυπο, κατ’ εικόνα και ομοίωση δική του.

Άρα οι όποιες μεταλλάξεις έχουν επέλθει στην κληρονομικότητα μου είναι προφανές ότι είναι μεταβλητές με βάση τον αρχικό σχεδιασμό του δημιουργού και τα εφόδια με τα οποία μας έχει εφοδιάσει, ώστε να έχουμε τη δύναμη να επιστρέψουμε στον δικό του αρχικό σχεδιασμό. Ένα σχεδιασμό τον οποίο πρέπει να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε, ένα σχεδιασμό αρχόντων και όχι δούλων.

Αυτό ήταν και το έργο του Χριστού: η υπόδειξη για επιστροφή από την καθημερινή συντροφιά των χοίρων, στο σπίτι και τις ιδιοκτησίες του πατέρα δημιουργού. Όλα τα άλλα είναι παραμονή στην αρνητική κληρονομιά ή ενδιάμεσα στάδια της πορείας προς τον δημιουργό μας.

Εκείνος άνοιξε τον δρόμο και μας υπέδειξε την πορεία. Η απόφαση για το ταξίδι της επιστροφής είναι πάντα προσωπική, όπως προσωπικά είναι και τα κέρδη και οι ζημίες από την επιστροφή.

Προφανώς η κληρονομικότητα περιλαμβάνει και καλά στοιχεία αλλά και αρνητικά, αν και κατά κανόνα στις συζητήσεις μας επικρατεί η άποψη για τα αρνητικά. Και τούτο διότι αυτά είναι που μας βασανίζουν, ενώ τα θετικά που έχουμε κληρονομήσει τα θεωρούμε δεδομένα και δεν μας απασχολούν.

Και φυσικά αυτό είναι άδικο. Άδικο για μας προσωπικά, διότι με τον τρόπο αυτό καλλιεργούμε το κλίμα την άρνηση και όχι την κατάφαση και το καλό.

Ενώ δηλαδή μπορούμε να καλλιεργήσουμε τα καλά και θετικά που έχουμε κληρονομήσει από τους γονείς μας, τα χαρίσματα και τις δεξιότητες που κάνουν την ζωή μας καλύτερη, ωστόσο όλοι δίνουμε την έμφαση στα αρνητικά και σε όσα βασανίζουν την καθημερινότητά μας. Αντίθετα, αν το σκεφτούμε ψύχραιμα και εκτός της πίεσης που μας ασκεί η αρνητική κληρονομιά, θα κατανοήσουμε ότι καλύτερα είναι να αφιερώνουμε τον χρόνο και τις δυνάμεις μας στην καλλιέργεια των θετικών στοιχείων που έχουμε κληρονομήσει παρά να ασχολούμαστε συνεχώς με την άρνηση.

Βέβαια αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε όταν είμαστε στην μέση του ωκεανού ναυαγοί, απλούστατα διότι τότε πρέπει να παλέψουμε και όχι να σκεφτόμαστε. Η σκέψη φέρνει αποτελέσματα σε καιρούς ειρήνης. Σε καιρούς πολέμου όλα είναι δύσκολα, αν κάποιος δεν είναι προετοιμασμένος για τον πόλεμο.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός συνιστούσε και δίδασκε στους ανθρώπους της εποχής του να εμβαθύνουν στα προβλήματα και να μην μένουν μόνον στην επιφάνεια. Διότι η επιφάνεια και τα φαινόμενα σύντομα τελειώνουν, αλλά η ζωή συνεχίζεται με άγνωστες συνέπειες. Συνιστούν λοιπόν, και ο Χριστός και οι απόστολοι, την επίγνωση της αλήθειας, την κατανόηση του βάθους των πραγμάτων δηλαδή, ώστε με αυτήν την εικόνα να ζούμε την καθημερινότητά μας, έχοντας κατανοήσει το πλάτος και το βάθος της ζωής μας.

Ο απόστολος Παύλος μεταφέρει την κληρονομικότητα της ζωής μας από τις αρνητικές εμπειρίες στην αφετηρία του κόσμου και ακόμη μακρύτερα: στους σχεδιασμούς που προηγήθηκαν της αφετηρίας του κόσμου. Σε εκείνους τους σχεδιασμούς του δημιουργού κρύβεται το μυστικό της υπέρβασης των θεμάτων της καθημερινότητας και η εξέλιξη της ζωής μας προς την αιωνιότητα.