Ο σύνδεσμος με τον δάσκαλο του ζειν αλλά και του εύ ζειν, είναι προφανώς η κρισιμότερη υπόθεση της ζωής μας. Διότι μόνον από εκείνον μπορούμε να μάθουμε πώς να ζούμε, το ευ ζειν, αλλά και την θύρα της αιωνιότητας, δηλαδή τις αξίες που διατηρούνται και μετά το πέρας του επίγειου βίου μας.

Κρίσιμος είναι ο σύνδεσμος με την πηγή της ζωής και τον χορηγό της ζωής. Όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν. Εάν η σύνδεση με την πηγή της ζωής είναι ασφαλής, ενισχυμένη, χωρίς τραυματισμούς και ελαττώματα, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες η σύνδεση να είναι μακροχρόνια, και να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα στην διάρκεια του ταξιδιού προς την επίγνωση του δημιουργού. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα είναι επισφαλή, όλα εξαρτώνται από άλλους παράγοντες, όλα μπορεί να ανατραπούν εύκολα.

Η διασφάλιση της σύνδεσης με τον πάροχο της ζωής και όλων των απαιτήσεων που αυτή η σύνδεση προϋποθέτει, είναι κρίσιμο σημείο της καθημερινότητας. Αυτό προκύπτει μέσα από την διδασκαλία του Χριστού. Και επειδή μπορεί κάποιοι να αμφισβητούν τον διπλό ρόλο της πίστης, όπως τον περιέγραψε ο ίδιος ο Χριστός, αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την δική του διδασκαλία, όποιος αφήσει κάτι για να υπακούσει στο νόμο της πίστης, εκείνος θα λάβει τώρα, στην πρόσκαιρη ζωή μας, εκατό φορές περισσότερα, αλλά και η διαβεβαίωση για την προοπτική της αιωνιότητας είναι παρούσα, και ισχύει όσο η πίστη ενεργείται και παράγει τους δικούς της καρπούς. Αυτό είναι και το “σώζειν εις το παντελές”.

Με λίγα λόγια, η ορθή καλλιέργεια της πίστης, όπως την περιγράφει η διδασκαλία του Χριστού και όχι όπως καθένας την θυμάται από μνήμης, είναι παραγωγική δύναμη, παρούσα σε όλη την διάρκεια της πρόσκαιρης ζωής μας, αλλά περιέχει και τα στοιχεία της προοπτικής της αιωνιότητας. Αυτή η παραγωγική δύναμη δεν είναι προϊόν ιδιωτικής και προσωπικής ικανότητας, αλλά είναι χορηγία του δημιουργού χωρίς προσωποληψία. Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα να το κατανοήσουμε. Διότι η εικόνα του κόσμου και των αξιών της καθημερινότητας αλλάζει, αλλά υπάρχουν και αξίες σταθερές και αμετάβλητες μέσα στους αιώνες.

Και η πρώτη αξία είναι το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού, η οποία εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια τροφοδοτεί με περιεχόμενο τους ενδιαφερομένους, ανεξάρτητα από φυλή και γλώσσα. Δηλαδή, καθένας που ανακαλύπτει και καλλιεργεί την προσωπική του πίστη με τις οδηγίες της διδασκαλίας αυτής, βιώνει και τις συνέπειες από την εφαρμογή αυτών των αξιών που εκείνη θέτει στις δικές της προτεραιότητες. Η διατήρηση και καλλιέργεια της προσωπικής μας πίστης προς τον δημιουργό με τον λόγο της διδασκαλίας του Χριστού, αποτελεί τον κρίσιμο σύνδεσμο του ατόμου, του κάθε φυσικού προσώπου που βιώνει αυτή την εμπειρία αθόρυβα, με τον ίδιο τον πάροχο της ζωής που είναι ο δημιουργός μας.

Η δύναμη που πηγάζει από τις διαδικασίες της ορθής πίστεως και ασφαλούς σύνδεσης με τον δημιουργό είναι η δύναμη που ανέστησε τον Χριστό από τους νεκρούς. Άρα, είναι δύναμη εκτός των φυσικών δυνάμεων, οι οποίες υπακούν και υποτάσσονται στην δύναμη της αναστάσεως.

Οι ενδιαφερόμενοι για τα θέματα της πίστης, για την αύξηση δηλαδή του εσωτερικού μας εφοδίου που μας συνδέει με τον δημιουργό μας, πρέπει να γνωρίζουμε τους κύριους και κρίσιμους συνδέσμους, και να τους διακρίνουμε από τους επόμενους, οι οποίοι μπορεί να είναι σπουδαίοι αλλά δεν είναι κρίσιμοι.

Διότι κρίσιμο είναι εκείνο από το οποίο εξαρτάται η συνέχεια, άρα εκεί πρέπει να δοθεί η μεγαλύτερη βαρύτητα κρίσεως κατά την λήψη των προσωπικών μας αποφάσεων. Διότι υπάρχουν θέματα καθοριστικά, κρίσιμα, υπάρχουν και θέματα μεγάλα, αλλά όχι κρίσιμα, όχι καθοριστικά. Το κρίσιμο στοιχείο αποτελεί ισχυρό σημείο αναφοράς όλης της περιόδου μιας ζωής, και τυχόν λάθη οδηγούν αναπόφευκτα σε αναποτελεσματικότητα, άσχετα αν σε δευτερεύοντα θέματα έχουν γίνει ορθές επιλογές.

Αν δηλαδή κάποιος αποφασίσει να ταξιδέψει από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, το κρίσιμο σημείο είναι η στροφή προς την Εθνική Οδό με κατεύθυνση τον σχεδιασμένο προορισμό. Αν εκεί, στην στροφή, γίνει λάθος επιλογή, και αντί για στροφή προς την Θεσσαλονίκη συνεχίσουμε δυτικά, πχ για Πάτρα, τότε μπορεί το αυτοκίνητό μας να δουλεύει άψογα, το aircondition να μας δροσίζει, να τηρούμε τις ταχύτητες που προβλέπει ο ΚΟΚ, αλλά αντί για Θεσσαλονίκη θα βρεθούμε στην Πάτρα ή κάπου αλλού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα δούμε την Θεσσαλονίκη.

Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Είναι το σημείο όπου το λάθος οδηγεί αλλού, εκτός προορισμού. Και όσοι νομίζουν ότι κάποιος άλλο φταίει που δεν έφτασαν στην Θεσσαλονίκη αλλά στην Πάτρα, ουσιαστικά εκφράζουν την προσωπική τους ανευθυνότητα και επιπολαιότητα και τίποτα περισσότερο. Διότι τα σημεία διέλευσης των διαδρομών είναι απλά και γνωστά, άρα δεν χρειάζεται κάποιος άλλος να παρέμβει για να ακολουθήσω την ορθή πορεία.

Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα στα ζητήματα της φυσικής εξέλιξης της προσωπικής πίστης. Διότι, αν κάνουμε λάθη επιλογών στα κρίσιμα σημεία, το δένδρο της πίστης μένει μικρό και μίζερο, άκαρπο και εγγύς αφανισμού. Και αυτό σημαίνει ότι ο εσωτερικός μας κόσμος είναι περιορισμένος, χωρίς ορίζοντες ανάπτυξης, όπως έχει προβλέψει ο δημιουργός.

Προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να γίνει σαφές, ότι ο σύνδεσμος με τον δημιουργό είναι κρίσιμο θέμα κάθε στιγμή της προσωπικής μας πορείας στην καθημερινότητα. Η πρόβλεψη, κατά το παράδειγμα των φρονίμων παρθένων, η ταπεινότητα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, κατά το παράδειγμα των αγαθών δούλων της παραβολής των ταλάντων, η εφευρετικότητα στα πρακτικά ζητήματα της πίστης, κατά το παράδειγμα του Εκατόνταρχου, η αναζήτηση της αλήθειας, κατά το παράδειγμα της Σαμαρείτισσας, η επιμονή στις προσπάθειές, κατά το παράδειγμα της Χαναναίας, και δεκάδες άλλα παραδείγματα από τις περιγραφές των Ευαγγελίων, μας δείχνουν τον δρόμο που επικρότησε ο Χριστός για την ασφαλή πορεία.

Ο σύνδεσμος μαζί του, με ό,τι εκείνος εκτίμησε ως κρίσιμο σημείο εκδήλωσης και ανάπτυξης πίστης, είναι η βάση για το ξεκίνημα μιας πορείας με ασφαλή σύνδεση, όχι στο διαδίκτυο, αλλά στην κρίσιμη και διαρκή παρουσία του δημιουργού γύρω μας και μέσα μας, προκειμένου οι επιλογές μας να οδηγούν στην βελτίωση της καθημερινότητας, διατηρώντας όμως την πορεία προς την προοπτική της αιωνιότητας.

Ο άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με την ζωή. Όσο ζει, τόσο θέλει και άλλο να ζήσει, φυσικά χωρίς προβλήματα. Κανείς ποτέ δεν χάρηκε με τον θάνατο. Κανείς ποτέ δεν δέχθηκε να χάσει την ζωή για να κερδίσει τον θάνατο. Και είναι προφανές ότι αυτή η αλήθεια ισχύει για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Η ζωή είναι οικεία, ο θάνατος είναι ξένος προς την φύση και την επιθυμία μας. Όλοι θέλουμε ζωή, και μάλιστα σε μεγάλο μήκος και καλή ποιότητα καθημερινότητας.

Και ενώ αυτή είναι η παγκόσμια αλήθεια όλων των εποχών, δύσκολα μπαίνουμε στον προβληματισμό γιατί είμαστε για λίγο συνδεδεμένοι με την ζωή και αργότερα για πάντα με τον θάνατο. Και τούτο διότι οι επιλογές μας δεν μας οδηγούν προς την εμβάθυνση του ενδιαφέροντος, αλλά προς την επιπολαιότητα. Εμείς που ζούμε τον 21ο αιώνα, η γενιά η δική μας που έχει αντιληφθεί σε πλάτος και σε βάθος το περιορισμένο σύμπαν μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε, δύσκολα ενδιαφέρεται να μπει σε σοβαρούς προβληματισμούς αναζήτησης των απαντήσεων στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.

Κατά κανόνα, δίνουμε μια πρόχειρη απάντηση, αφήνοντας την ουσία και την αλήθεια στην περιοχή της δικής μας άγνοιας. Και ενώ είμαστε έτοιμοι να αναζητήσουμε στο διαδίκτυο κάθε είδους απάντηση για τα ζητήματα της καθημερινότητας και της καλύτερης ποιότητας ζωής, στα θέματα αυτής καθ’ αυτής της ζωής παραμένουμε νωθροί, χωρίς χρόνο και διάθεση αναζήτησης των απαντήσεων.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν πέρασε ως κομήτης από την γη, ούτε μας πέταξε ένα κομμάτι χαρτί με τις εντολές του. Αντίθετα, γεννήθηκε ως άνθρωπος, έζησε ως άνθρωπος και δίδαξε μόνο μια αλήθεια: το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή. Και μπορεί εμείς να έχουμε χιλιάδες απορίες για το τι εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε ότι “ο ακούων τον λόγον μου έχει ζωήν αιώνιον“, συνήθως ή το παραβλέπουμε ή το αντιλαμβανόμαστε ως μυστηριακή, άρα μη κατανοητή, αποκάλυψη και φεύγουμε χωρίς απαντήσεις.

Το γεγονός όμως ότι ο Χριστός δεν πέρασε αστραπιαία από την γη, αλλά κάθισε ως δάσκαλος και δίδαξε αιώνιες αλήθειες, πρέπει να μας προβληματίσει. Διότι, όπως εμείς, έτσι και τότε οι άνθρωποι της εποχής του, είχαν τις ίδιες αγωνίες, τόσο για την καθημερινότητα, όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας. Το πρόβλημα πάντα είναι η ισχύς του συνδέσμου μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Διότι ο δάσκαλος έκανε την διδασκαλία του, αλλά οι μαθητές λίγα ή τίποτα δεν καταλαβαίνουν. Τα λίγα που θυμόμαστε, προφανώς δεν είναι σε θέση να μας επιτρέψουν μια σύνθεση ζωής, τόσο για την καθημερινότητα όσο και για τις απαντήσεις της αιωνιότητας.

Ο κρίσιμος σύνδεσμος μεταξύ του δασκάλου Χριστού και του ενδιαφερόμενου αναζητητή της αλήθειας είναι κατά κανόνα ασθενής ή και ελαττωματικός. Η άγνοια των μαθημάτων που εκείνος έκανε, μας καθιστά ευάλωτους σε κάθε τυχοδιώκτη που επιδιώκει να γίνει διάσημος μέσα από το δικό μας like ή το follow me. Όμως, τα μαθήματα είναι εδώ, καθένας σήμερα έχει πρόσβαση στην γνώση, και το μόνον που απομένει είναι το δικό μας ενδιαφέρον να ερευνήσουμε, να κατανοήσουμε και να ακολουθήσουμε την δική του διδασκαλία.

Η δική μας άγνοια δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τρίτο πρόσωπο, διότι καθένας έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιστορία. Η ενίσχυση του συνδέσμου μας με τον δάσκαλο, και η κατανόηση της αλήθειας της ζωής, όπως εκείνος την εξήγησε, είναι ο ασφαλέστερος σύνδεσμος που μπορεί να ενισχύεται καθημερινά, φέρνοντας την δική του πορεία στον δικό μας δρόμο ή τον δικό μας δρόμο στην δική του πορεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητα και την προοπτική της αιωνιότητας.

Οι ισχυροί δεσμοί κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αν τα δυο – τουλάχιστον – συνδεόμενα μέρη συνδέονται ισχυρά και οργανικά, τότε η επικοινωνία μεταξύ τους είναι άμεση και αυτό σημαίνει δυνατότητα σύμπραξης και παραγωγή έργου μεγαλύτερης και πιο σύνθετης πολυπλοκότητας. Και το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι το ίδιο το σώμα μας, στο οποίο πολλά δισεκατομμύρια κύτταρα συνδέονται οργανικά, προκειμένου να παραχθεί το ορατό αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για την μεταφορά δύναμης από το ένα κύτταρο στο άλλο, από το ένα μέλος του σώματος στο άλλο, με αποτέλεσμα η ζωή να ενεργείται και να παράγει έργο μέσω του σώματος, δηλαδή της λειτουργικής συνάφειας όλων των μελών, από το μικρότερο κύτταρο έως το μεγαλύτερο τμήμα του σώματος, πχ το χέρι ή το πόδι μας.

Και φυσικά αυτό είναι το μάθημα, με το οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας της δημιουργικής δύναμης του ίδιου του δημιουργού. Δεν έρχεται δηλαδή η δύναμη με μαγικό τρόπο, αλλά παράγεται μέσα από την λειτουργία των μελών, και ο τυχόν λάθος σύνδεσμος των μελών επιφέρει την παύση της λειτουργίας και την τελική απονέκρωση δια του θανάτου. Δηλαδή, όπως όλοι γνωρίζουμε άριστα, η παύση λειτουργίας των μελών και των συνδέσμων εντός του σώματός μας σημαίνει νέκρωση και τελικό θάνατο.

Αυτό ήταν και το μάθημα του Χριστού στους μαθητές του την εποχή εκείνη, ωστόσο, παραμένει διαχρονικό μάθημα για τον καθένα αναζητητή της αλήθειας. Παρομοίασε τον εαυτό του με το κλήμα και τον δημιουργό με τον γεωργό. Εδώ, στις λειτουργίες του κλήματος, της κληματαριάς, οι ισχυροί και άμεσοι σύνδεσμοι είναι η βάση της παραγωγής. Δυσλειτουργία των συνδέσμων ή αποκοπή των μελών, σημαίνει τελική νέκρωση και θάνατο. Και επειδή όλοι αποφεύγουμε τον θάνατο και αναζητούμε την ζωή και τις λειτουργίες της, όλοι θέλουμε δραστηριότητα και παραγωγή έργου, είναι αναγκαίο και να κατανοούμε αυτόν τον σύνδεσμο, και να καλλιεργούμε τον άψογο συντονισμό μεταξύ των διασυνδεδεμένων μελών. Αυτό ισχύει για όλους τους οργανισμούς της φύσης και είναι η αφετηρία για την κατανόηση της λειτουργικής και ζώσης και όχι της νεκρής πίστης.

Ο σύνδεσμος με τον δημιουργό και χορηγό της ζωής είναι η ενεργός πίστη, το εφόδιο που έχουμε όλοι μέσα μας. Η καλλιέργεια αυτού του εφοδίου με την γνώση και εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού, ενισχύει τον σύνδεσμο μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος και δίνει την δυνατότητα μεταφοράς των στοιχείων της ζωής του πρώτου προς το δεύτερο. Και, προφανώς, αυτός ο σύνδεσμος είναι κρίσιμος, ίσως ο πιο κρίσιμος από όλους τους άλλους που μπορεί να έχουμε στην καθημερινότητά μας. Διότι αν έχουμε ζωή, έχουμε και τα παράγωγα της ζωής. Η έλλειψη ζωής δεν μπορεί να αναπληρωθεί από κανένα στοιχείο της φύσης, όσο κρίσιμο και ενδιαφέρον και αν παρουσιάζεται στα δικά μας μάτια.

Αυτή είναι και η ουσιαστική έννοια της πρώτης εντολής, δηλαδή να αγαπάς και να αναζητάς τον δημιουργό με όλη την δύναμη που μπορεί να διαθέτεις σήμερα. Διότι ξεκινώντας σωστά, έχεις πιθανότητες και για άλλες κατακτήσεις. Ξεκινώντας λάθος, οι πιθανότητες να φτάσεις στον προορισμό που επιθυμείς είναι υπό διαρκή απομείωση με την πάροδο του χρόνου, αφού η απόσταση από την πηγή μεγαλώνει, άρα ο κρίσιμος σύνδεσμος με την πηγή της ζωής γίνεται όλο και πιο αδύναμος και ανασφαλής.

Υπάρχουν σχέσεις και δεσμοί, επαφές και σύνδεσμοι, που μπορεί να παράγουν αποτελέσματα, όπως υπάρχουν και αντίστοιχοι χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όλες οι επαφές μας δηλαδή δεν σημαίνει ότι θα παράξουν και κάτι χρήσιμο, πολύ περισσότερο δεν είναι βέβαιο ότι θα διαρκέσουν και σε βάθος χρόνου. Αντίθετα, οι περισσότερες σχέσεις και επαφές μας, οι δεσμοί και οι σύνδεσμοί μας, είναι εφήμεροι ή σε κάθε περίπτωση άνευ αναγνωρίσιμου αποτελέσματος.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο. Διότι όλοι προσδοκούμε κάτι καλύτερο από τις σχέσεις και τους συνδέσμους μας στην καθημερινότητα. Η επαφή φέρνει πάντοτε κάτι νέο, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό θα είναι με θετικό πρόσημο για την δική μου ζωή. Μάλιστα, στους δικούς μας καιρούς με την ατέρμονη επικοινωνία μεταξύ όλων των ανθρώπων επί γης, τίποτα δεν εξασφαλίζει και την θετική αποτελεσματικότητα των επαφών και των συνδέσμων μας, γεγονός που πολλές φορές μας απογοητεύει.

Αντίθετα, στην περίπτωση της διδασκαλίας της πίστης όπως την περιέγραψε ο ίδιος ο Χριστός και την εφάρμοσαν – όσο μπόρεσαν – οι μαθητές του, οι σύνδεσμοι που αποκτούνται με βάση την δική του εξήγηση, όχι απλά δεν είναι μάταιοι και εφήμεροι, αλλά έχουν και περιεχόμενο περισσεύματος ζωής και αποτελέσματα σε βάθος χρόνου και αιωνιότητας. Βέβαια, κατά κανόνα τίθεται το ερώτημα και που ξέρω εγώ ότι όλα αυτά είναι αλήθεια και δεν είναι μια πλάνη που “κατεργάστηκαν οι Εβραίοι για να καταστρέψουν τον κόσμο” και τίποτα άλλο; Και φυσικά η απάντηση είναι μία και μοναδική: αν δεν υπάρξει προσωπική εμπειρία κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για την αλήθεια της διδασκαλίας σχετικά με τις σχέσεις και τους συνδέσμους με τον δημιουργό.

Διότι στα ζητήματα της πίστης δεν εμπιστευόμαστε τους άλλους ανθρώπους, αλλά τον ίδιο τον δημιουργό. Μπορεί οι άλλοι άνθρωποι να συμβάλλουν στην δική μας απόφαση για αναζήτηση του δημιουργού μέσα από τις εξηγήσεις που μας έχει δώσει ο ίδιος ο Χριστός, ωστόσο η ευθύνη είναι πάντοτε προσωπική, τόσο για τις απλές επαφές όσο και για τους κρίσιμους συνδέσμους που αποκτούμε κατά την πορεία της αναζήτησης της επίγνωσης του δημιουργού.

Άλλωστε, η πίστη δεν είναι για το παρελθόν – το παρελθόν έχει ολοκληρώσει τον ρόλο του και εγώ απλά το αποδέχομαι ή το απορρίπτω – αλλά για το μέλλον, εγγύς και απώτερο. Η πίστη συνιστά τον εσωτερικό μας παράγοντα, το εσωτερικό μας εφόδιο με το οποίο μπορούμε να ζούμε πράγματα που ελπίζουμε, αλλά και να ελέγχουμε πράγματα πριν αυτά εμφανιστούν στον πραγματικό κόσμο. Και φυσικά η ατομική μας ευθύνη για την επάρκεια των εμπειριών μας πριν προχωρήσουμε στο επόμενο κάθε φορά βήμα, δεν μεταβιβάζεται και δεν καταργείται, άσχετα αν εμείς συχνά εκφράζουμε την άποψη “οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ”.

Η ωριμότητα της ζωής μας εξαρτάται πάντοτε από την ευθύνη με την οποία αποδεχόμαστε τα λάθη – τις αμαρτίες μας, και είμαστε έτοιμοι να δοκιμάσουμε ξανά και ξανά, μέχρι να ανοίξει η θύρα της κατανόησης και επίγνωσης του δημιουργού, ο οποίος ζει και κινείται μεταξύ μας αλλά και μέσα μας. Και προφανώς όσο ασφαλέστερος και ισχυρότερος είναι ο σύνδεσμος που ενώνει το άτομο με τον δημιουργό του, τόσο και η σχέση αυτή μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Αποτελέσματα, όχι μόνον μιας καλύτερης καθημερινότητας, αλλά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου αιωνίου πραγματικότητας. Διότι ο δημιουργός είναι ο αιώνιος πάροχος της ζωής, ανεξάρτητα από την δική μου κληρονομιά του θανάτου.