Η εμφάνιση μιας νέας πηγής νερού μέσα σε ένα κτήμα, για όσους γνωρίζουν από τα πράγματα της φύσης, είναι ένα ιστορικό γεγονός που σταδιακά θα μεταμορφώσει όχι μόνον την εικόνα του συγκεκριμένου κτήματος, αλλά, εάν η ποσότητα του νερού είναι μεγάλη, θα μεταμορφώσει και μια μεγαλύτερη περιοχή. Και όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα και καλύτερη η ποιότητα του νερού αυτής της νέας πηγής, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η περιοχή που θα δεχθεί την ευεργεσία. Και προφανώς, εάν η πηγή αυτή εμφανίζει αύξηση της ποσότητας και της ποιότητας του παραγόμενου ύδατος, τότε η επίδρασή της θα είναι αντίστοιχη χωρίς τοπικούς ή χρονικούς περιορισμούς, αφού θα έχει την ικανότητα να τροφοδοτεί όλο και μεγαλύτερη έκταση και με καλύτερα αποτελέσματα.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έθεσε το δικό του έργο, την δική του πηγή ζωής, όχι μέσα στους χρονικούς και τοπικούς προσδιορισμούς της δικής μας ζωής, αλλά μετατόπισε τα όρια, χρονικά και τοπικά, στον ορίζοντα του άχρονου υπαρξιακού σύμπαντος. Δεν έθεσε περιορισμούς ο Χριστός στα παράγωγα της δικής του διδασκαλίας για ζωή, αλλά άνοιξε την θύρα για μετάβαση από το σήμερα στο αιώνιο, από το εδώ που μας βασανίζει, στο εκεί, όπου δεν μεταφέρονται τα ανθρώπινα βάσανα.

Και επειδή αυτή η αλλαγή της κατάστασης, από την ξηρασία και την στέρηση στον πλούτο και την ευημερία, είναι γεγονότα ιστορικής σημασίας για κάθε φυσικό πρόσωπο, για τον λόγο αυτό και προσδιόρισε τον χώρο της δικής του δυναμικής λειτουργίας μέσα στο υπαρξιακό γίγνεσθαι κάθε φυσικού προσώπου. Ακόμη περιέγραψε τον τρόπο παραγωγής της νέας δύναμης, ως παράγωγο της διάσπασης των εσωτερικών συνθετικών κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.

Χωρίς την εσωτερική διάσπαση και διαίρεση όλων των εσωτερικών στοιχείων που συνθέτουν την προσωπικότητα κάθε φυσικού προσώπου, καμιά νέα δύναμη δεν μπορεί να παραχθεί, διότι ο εσωτερικός μας άνθρωπος έχει συμβιβαστεί με την παρούσα καθημερινή κατάσταση, έχει υποκύψει στην αναγκαιότητα της φυσικής φθοράς, άρα δεν μπορεί να λειτουργήσει με τους κανόνες της ζωής που προβλέπουν την προοπτική της αιωνιότητας.

Πρώτο βήμα λοιπόν για την ανατροπή αυτής της υφιστάμενης κατάστασης, είναι η διέλευση νέου ανέμου μεταξύ των στοιχείων της προσωπικότητάς μας, νέου ζώντος ύδατος, το οποίο θα αναζωογονήσει τα ατροφικά και παραλυμένα όργανα της ύπαρξής μας, το νου, την ψυχή και το σώμα μας.

Τα λόγια και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού είναι το μόνο αντίδοτο για την μεταμόρφωση και μετάβαση από την λήθη και την αδράνεια που βρίσκεται μέσα μας σήμερα, στην αναζωογόνηση της προσωπικότητάς μας με το νερό της δικής του πηγής που αναβλύζει εις ζωήν αιώνιον.

Η εξήγηση που έδωσε ο ίδιος ο Χριστός σχετικά με την ζωή είναι απλή αλλά ουσιαστική: όταν ο σπόρος του δικού του λόγου βρει κατάλληλες συνθήκες μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο, στην συνείδησή μας, η προσωπικότητά μας δέχεται μια κοσμογονική παρέμβαση με καταλυτικά αποτελέσματα.

Όπως ο σπόρος που πέφτει και βρίσκει κατάλληλες συνθήκες στο έδαφος διασπάται, και μια νέα ζωή αναφύεται, με αντίστοιχο τρόπο και ο δικός του λόγος μετουσιώνεται μέσα στην συνείδησή μας και παράγει τα προβλεπόμενα από το δικό του – και όχι το δικό μας – DNA, μια σύνθετη λειτουργία που περιγράφεται μέσα στα Ιερά Γράμματα και καλλιεργεί το εφόδιο της πίστης που υπάρχει μέσα μας.

Πρώτος στόχος δηλαδή της λειτουργικής αυτής διεργασίας που συμβαίνει μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο είναι η καλλιέργεια του στοιχείου της πίστης που υπάρχει σε αδράνεια μέσα σε όλους μας. Αυτό θα αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία θα στηριχθούν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της νέας προσωπικότητας, η οποία θα μεταμορφώνεται σε καθημερινή βάση από μέσα προς τα έξω, από τις σκέψεις και τους σχεδιασμούς μας στις καθημερινές μας δραστηριότητες.

Και φυσικά η πρώτη αίσθηση είναι η αύξηση της δύναμης εσωτερικά, η ενίσχυση του εσωτερικού μας ανθρώπου σε νέα κάθε μέρα επίπεδα. Και επειδή οι πηγές από τις οποίες προέρχεται αυτή η δύναμη δεν είναι στα μέτρα τα δικά μας, είναι αυτονόητο ότι και η αύξηση της δύναμης αυτής είναι ατέρμονη, ανάλογα με τις προσωπικές μας προοπτικές, απαιτήσεις και ανάγκες.

Η διάσπαση δηλαδή που επιφέρει στον εσωτερικό μας άνθρωπο η ζώσα παρουσία και λειτουργία του λόγου του Χριστού, δεν είναι ούτε εποχιακή ούτε περιορισμένη. Είναι πηγή που αναβλύζει ζωή και μάλιστα χωρίς χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς. Αντίθετα, ενισχύει τον εσωτερικό μας άνθρωπο σε όλα τα στοιχεία που καθένας διαθέτει, εμπλουτίζοντας το υφιστάμενο ρεπερτόριο με νέα στοιχεία και ικανότητες για την καλύτερη καθημερινότητα, χωρίς περιορισμούς αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας.

Και αυτό συμβαίνει, διότι η πηγή που δημιουργείται μέσα μας δεν έχει περιοδική λειτουργία, ούτε άλλους ανθρώπινους ή φυσικούς περιορισμούς, αλλά είναι μια νέα πραγματικότητα ζωής που τροφοδοτεί με ζωή δύναμης, σωφρονισμού και αγάπης, άρα τροφοδοτεί με όλα τα απαραίτητα στοιχεία την υπαρξιακή μας υπόσταση για μια καλύτερη καθημερινότητα, η οποία βασίζεται στις πηγές της αιωνιότητας.

Η διάνοιξη και διαίρεση που κάνει ο λόγος του Χριστού όταν εγκατασταθεί και λειτουργεί μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση, δεν γίνεται μόνον για λόγους απελευθέρωσης από οτιδήποτε μας βαραίνει και δηλητηριάζει την ζωή μας, αλλά γίνεται για τον έλεγχο της κατάστασης και την διαφυγή προς το μέλλον και την αιωνιότητα.

Διότι είναι προφανές ότι η ημέρα τελειώνει, ο μήνας, το έτος και τελικά όλη η ζωή μας, άρα και οι διαστάσεις που πρέπει να τροφοδοτούνται δεν είναι μόνον οι ανάγκες της καθημερινότητας – πράγμα φυσικό, αναγκαίο και των εκ των ων ουκ άνευ, αλλά πρέπει να τροφοδοτούνται με δύναμη και ενέργεια και οι διαστάσεις που προβάλλουν τον βίο μας στην διάσταση της αιωνιότητας, όπως ο ίδιος ο Χριστός μας τα εξήγησε.

Αυτή η εμπειρία της λειτουργίας της πίστης είναι κεφαλαιώδους αξίας, διότι σε διαφορετική περίπτωση οι προοπτικές και οι ορίζοντες της ζωής μας περιορίζονται μόνον στην βελτίωση μιας καθημερινότητας, τμήμα της ζωής απαραίτητο, αλλά μας στερούν την προοπτική της επέκεινα του ορατού κόσμου ζωής. Και ενώ όλοι συμφωνούμε πλέον ότι το φάσμα του μη ορατού κόσμου είναι εδώ, με ενέργεια και καταλυτική επίδραση στην ζωή όλων μας, ωστόσο, παραβλέπουμε τον παράγοντα της προσωπικής μας ευθύνης στην αναζήτηση και κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού, η οποία είναι κρυστάλλινη για όποιον θέλει να την μάθει και να την εφαρμόζει.

Διότι όλη η διδασκαλία του Χριστού στηρίζεται στα στοιχεία της φύσης και μόνον της φύσης, άρα είναι κατανοητά τα μηνύματα και τα μαθήματα για κάθε τομέα και κάθε ζήτημα που μπορεί να προκύψει στην καθημερινότητά μας.

Όταν δηλαδή ο Χριστός παρομοιάζει τον δικό του κόσμο με το προζύμι ή το κλήμα, είναι προφανές ότι δεν χρησιμοποιεί φιλοσοφικούς ή περίπλοκους όρους για να μας διδάξει την δική του πορεία ζωής, αλλά, αντίθετα, θέτει όλα τα θέματα στον δικό μας ανθρώπινο ορίζοντα, στις δικές μας ικανότητες, στις δικές μας διαστάσεις, με γνώμονα πάντοτε την ιδιαιτερότητα κάθε προσωπικότητας μέσα στην δική της καθημερινότητα.

Δεν ομιλεί ούτε αφ’ υψηλού, ούτε πολύπλοκα, αλλά θέτει τις εικόνες της καθημερινής ζωής στην δική μας διακριτική παρατήρηση. Διότι μέσα από αυτήν την παρατήρηση και κατανόηση, όχι μόνον κατανοούμε τα μηνύματα της άλλης διάστασης ζωής, αλλά ταυτόχρονα λειτουργούν δυο δραστηριότητες μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο: από την μια μαθαίνουμε, αποκτούμε γνώση, άρα ωριμάζουμε σταδιακά, και από την άλλη ο λόγος του Χριστού κάνει αθόρυβα αλλά δραστικά το δικό του έργο στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Ένα έργο που σταδιακά και σε βάθος χρόνου μεταμορφώνει την προσωπικότητα σε άλλο τύπο ανθρώπου, με μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα ενδιαφέροντα, απαραίτητα για την πορεία μιας καλύτερης καθημερινότητας, αλλά και με τον ορίζοντα της αιωνιότητας.

Η δραστική λειτουργία του λόγου του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, όταν έχει εγκατασταθεί εκεί, και έχει γίνει συγχρονισμός και συντονισμός με την πραγματικότητα κάθε μέρας της ζωής μας, περιγράφεται από τον ίδιο τον Χριστό στην διδασκαλία του, ένα κεφάλαιο ζωής το οποίο εμείς κατά κανόνα αγνοούμε, θεωρώντας ότι αυτά “είναι παπαδίστικα”, δηλαδή αφορούν τον Kλήρο και όχι κάθε φυσικό πρόσωπο. Και φυσικά αυτή η άποψη όχι μόνον μακράν απέχει της αλήθειας και της πραγματικότητας, αλλά αδικεί κάθε έναν Έλληνα, ο οποίος αναζητά την αλήθεια της ζωής μέσα σε μάταιες και αδιέξοδες πρακτικές της καθημερινότητας.

Πρόκειται για αντιστροφή της αλήθειας, μιας αλήθειας που την πειραματιζόμαστε όλοι καθημερινά, αλλά αδυνατούμε να την κατανοήσουμε και να την εξηγήσουμε, ακριβώς γιατί δεν γνωρίζουμε τα κλειδιά και την ορολογία, με τα οποία μπορούμε να προσεγγίζουμε αυτή την αλήθεια της ζωής.

Διότι, για κάθε τομέα της ζωής έχουμε ειδικούς επιστήμονες που εμβαθύνουν και εξηγούν όλα όσα χρειαζόμαστε στον δικό τους τομέα, από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι τις τροφές και τις βιταμίνες που περιέχουν, αλλά όταν ερχόμαστε στην ζωή και όχι στα επιμέρους στοιχεία της καθημερινότητας, εκεί υστερούμε και προσπαθούμε με γιατροσόφια και αντιπαραγωγικές μεθόδους, να καλύψουμε το κενό χωρίς φυσικά επιτυχία.

Διότι οι επιμέρους δραστηριότητες της καθημερινότητας δεν είναι η ζωή, αλλά είναι εκδηλώσεις της ζωής, και εμείς είμαστε σιωπηλοί θεατές ή αμέτοχοι παρατηρητές των γεγονότων, χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε δραστικά και αποτελεσματικά στον μη ορατό χώρο της ζωής, εκεί που όλα καλλιεργούνται πριν εμφανιστούν ως γεγονότα που εμείς απλά παρακολουθούμε. Διότι γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα, ότι πριν γίνει ένα γεγονός από εμάς τους ίδιους, έχει προηγηθεί μια μη ορατή διαδικασία στην σκέψη μας, στην συνείδησή μας, στα συναισθήματά μας, στις προθέσεις μας.

Και ενώ εμείς οι ίδιοι εφαρμόζουμε αυτήν την πρακτική σε όλη την διάρκεια της καθημερινής μας ζωής, από τα μικρότερα ως τα σπουδαιότερα, όταν ερχόμαστε στην ζωή αυτή καθ’ αυτή, εκεί μένουμε σιωπηλοί από άγνοια και φόβο. Από άγνοια γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε να στρέψουμε την προσοχή μας στον τομέα αυτόν. Από φόβο, γιατί η άγνοια δημιουργεί τον φόβο του άγνωστου.

Και φυσικά κανείς άλλος δεν αδικείται πλην ημών των ιδίων, διότι ενώ είμαστε Χριστιανοί, δεν ενδιαφερόμαστε να σκύψουμε μέσα στην διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος μας έχει εξηγήσει την λειτουργία της ζωής πέρα από τον ορίζοντα της φύσης και του θανάτου, τον οποίο όλοι επί γης δοκιμάζουμε καθημερινά αλλά και στο τέλος.

Διότι η διδασκαλία του περιλαμβάνει τόσο την καθημερινότητα, όσο και την προοπτική της αιωνιότητας, αλλά εμείς, φοβισμένοι από τις προσωπικές μας ενοχές, απομακρυνόμαστε αντί να πλησιάζουμε τις πηγές της ζωής, οι οποίες ωστόσο είναι ανέκαθεν διαθέσιμες για κάθε φυσικό πρόσωπο επί γης, χωρίς αποκλεισμούς.

Η ανάλυση του εσωτερικού ανθρώπου από την δύναμη της ζωής που φέρνει μέσα στην συνείδησή μας η ύπαρξη και λειτουργία του λόγου του Χριστού, είναι θεμελιακής σημασίας, όχι μόνον για την κατανόηση της δικής του διδασκαλίας, αλλά και για την παρακολούθηση των συνεπειών από την εφαρμογή της στην καθημερινότητα.

Δεν πρόκειται δηλαδή για ιδεολογική προσέγγιση, αλλά πρόκειται για βίωμα καθημερινό, ένα βίωμα που μεταμορφώνει σε βάθος χρόνου όχι μόνον την εξωτερική συμπεριφορά, αλλά και την εσωτερική μας υπόσταση.

Όπως δηλαδή ο σπόρος που πέφτει στο χώμα και βρίσκει κατάλληλες συνθήκες, δεν μας ρωτά για να φυτρώσει και να φέρει τον καρπό του, έτσι και η παρουσία του ζωντανού λόγου του Χριστού μέσα στην συνείδησή μας λειτουργεί αυτόματα και παράγει τον καρπό που έχει μέσα στην δυναμική του υπόσταση. Δεν περιμένει δηλαδή κάτι άλλο, αλλά αυτόματα εκρήγνυται και απελευθερώνεται η ενέργεια που περικλείει, μεταφέροντας στο ορατό φάσμα της καθημερινότητας όλες εκείνες τις ενέργειες που είναι σε θέση να δραστηριοποιήσει.

Και αυτό δηλώνει την διαχρονική του αξία, διότι μπορεί να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, όπως και οι σπόροι των φυτών της φύσης, αλλά ακόμη και τον 21ο αιώνα κάνει ακριβώς το ίδιο έργο, πάντοτε και σε κάθε πρόσωπο που αναζητά τον δημιουργό του λόγου για να πάρει απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής.

Ο ιστορικός λόγος του Χριστού επιφέρει γνώση. Ο ζωντανός λόγος του Χριστού επιφέρει ζωή και επίγνωση ζωής. Διότι οι πνευματικές κρούσεις που φτάνουν στον εσωτερικό μας κόσμο μέσα από τα ακούσματα και τις εικόνες, αν δεν βρουν αντίσταση και διαλογή, τότε εγκαθίστανται και αποκτούν ρίζες και δικαιώματα λειτουργικά στην καθημερινότητά μας.

Αντίθετα, αν ο εσωτερικός μας οργανισμός λειτουργεί με πληρότητα ηλικίας, τότε κάθε νέα είσοδος κρουσμάτων ελέγχεται, και στο τέλος της ημέρας τα στοιχεία που μεταφέρει, ή έχουν εκδιωχθεί ως μη χρήσιμα ή έχουν εγκατασταθεί και έχουν βρει τον ρόλο τους στην ενεργό ζωή του φυσικού προσώπου.