Ο μοναδικός ρόλος του νερού στην ύπαρξη και διατήρηση της ζωής μας είναι και ο λόγος της έντασης του πολέμου για την απόκτηση και διατήρησή του από κάθε φυσικό οργανισμό που συνεχίζει να ζεί και δεν είναι πλέον ήδη νεκρός.

Και επειδή αυτό είναι προφανές στην καθημερινότητά μας, η μεταφορά της εικόνας και της αποκάλυψης αυτής στο νερό που διατηρεί ζωντανό τον εσωτερικό μας κόσμο – το ψυχικό, συναισθηματικό, λογικό και φυσικό εργαστήριο που λειτουργεί μέσα σε κάθε φυσικό πρόσωπο ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής και γλώσσας – δίνει άλλη ένταση στον προσωπικό μας αγώνα για την προσέγγιση, κατανόηση, απόκτηση και διατήρηση του νερού της ζωής το οποίο τροφοδοτεί με ζωή το υπαρξιακό DNA μας, συμπεριλαμβανομένων όλων των στοιχείων που συγκροτούν αυτόν τον αόρατο αλλά υπαρκτό κόσμο της ζωής μας.

Μάλιστα, κατά την διδασκαλία του Χριστού, ο πόλεμος αυτός είναι αθόρυβος, προσωπικός, αντιστοιχεί σε όλους τους τομείς της προσωπικότητάς μας – σώμα, ψυχή και πνεύμα – και διεξάγεται με όλες τις δυνάμεις που μπορεί ένα φυσικό πρόσωπο να διαθέτει, ακριβώς γιατί και το διακύβευμα αυτού του αγώνα είναι υπέρ πάντων και όχι για επιμέρους και ασήμαντα πράγματα της ζωής μας.

Και εφόσον ο ίδιος ο Χριστός εντόπισε την πηγή αυτού του νερού μόνον στον δικό του λόγο και την δική του διδασκαλία, είναι προφανές ότι εκεί διεξάγεται και η προσωπική μας μάχη: στην ανακάλυψη, προσέγγιση, επαφή, κατανόηση και εφαρμογή αυτής της διδασκαλίας στην προσωπική μας καθημερινότητα, συμπεριλαμβανομένης όχι μόνον της βιοποριστικής, αλλά και της πέραν του ορατού φάσματος των γεγονότων της ζωής μας εμπειρίας, καθ’ όλη την διάρκεια του επίγειου βίου μας.

Η ιδιαίτερη δε εικόνα που μας περιέγραψε ο ίδιος ο Χριστός – και όχι κάποιος άλλος, ότι δηλαδή το δικό του νερό ζωής δεν είναι απλή και τυπική καθημερινή διαδικασία, αλλά είναι μια μεταφορά των εσωτερικών τεκτονικών πλακών της συνειδήσεώς μας, μεταφορά που αποκαλύπτει τις εσωτερικές μας πηγές, πηγές που δεν λειτουργούν πλέον με ορίζοντα την καθημερινότητα αλλά και την αιωνιότητα, αυτή η εικόνα καθιστά προφανές ότι και ο πόλεμος για την απόκτηση και διατήρηση αυτού του νερού είναι μακράν ο πιο σκληρός και μακροχρόνιος από όλους όσους μπορεί ένα φυσικό πρόσωπο να δοκιμάσει κατά την περίοδο της ζωής του.

Άρα, επειδή κάθε πόλεμος έχει την ένταση και την διάρκεια ανάλογα με το διαφιλονικούμενο ζήτημα, κατ’ αναλογίαν και ο δικός μας αγώνας για την απόκτηση και διατήρηση των πηγών της ζωής μας είναι συνάρτηση της δικής μας αξιολόγησης και του προσωπικού μας ενδιαφέροντος για το νερό που αναβλύζει όχι από τις πηγές των ποταμών, αλλά από τον αιώνιο λόγο του Χριστού εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.

Επειδή είναι προφανές ότι μπορούμε να ζήσουμε πχ χωρίς αβοκάντο και παπάγια αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς νερό, για τον λόγο αυτό και η προσοχή μας πρέπει να είναι περισσότερο επικεντρωμένη στην διδασκαλία που κάνει ο Χριστός σχετικά με το ζωντανό νερό και τον ρόλο του στην ζωή μας, όχι μόνον στον τομέα της καθημερινής επιβίωσης, αλλά και στα θέματα της προοπτικής της αιωνιότητας.

Ξεκινώντας από το γεγονός ότι ο άνθρωπος σχεδιάστηκε με την προοπτική της αιωνιότητας, και βλέποντας τα καθημερινά μας αδιέξοδα στους περισσότερους τομείς της ζωής μας, είναι φυσικό να εισέρχεται στην συνείδησή μας ο προβληματισμός για τον αν πράγματι ο άνθρωπος σχεδιάστηκε ως άρχοντας για την καθημερινότητα αλλά και για την αιωνιότητα, ή πρόκειται για λάθος προσέγγιση και αφελή θρησκευτική αντίληψη.

Διότι από την μια ακούμε το “προσδοκώ ανάσταση νεκρών”, αλλά από την άλλη τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα σφραγίζουν με αρνητικό πρόσημο την θλιβερή καθημερινότητά μου. Άρα κάπου υπάρχει κάποιο λάθος: ή στην διδασκαλία του Χριστού ή στην εικόνα που εγώ αποκομίζω από την καθημερινή μου ζωή.

Και επειδή η εικόνα που εγώ έχω για την καθημερινή μου ζωή δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση, είναι προφανές ότι ο ασταθής παράγοντας που μπορεί να επηρεάζει την σκέψη μου είναι η λάθος αντίληψη και αφελής πρόσληψη της διδασκαλίας του Χριστού.

Διότι όταν ο Χριστός φωνάζει ότι εγώ ήλθα όχι απλά για να έχετε ζωή αλλά να έχετε και περίσσευμα ζωής – και περισσόν έχουσι – τότε το μόνο που απομένει είναι η δική μου κατάρτιση για το πως θα πετύχω την εφαρμογή αυτής της διδασκαλίας, όπως συμβαίνει και με το κινητό μου τηλέφωνο, για το οποίο ο σχεδιαστής και κατασκευαστής έχει μεν προβλέψει αμέτρητες λειτουργίες για την καλύτερη καθημερινότητά μου αλλά εγώ από άγνοια κρατώ το κινητό μου, χωρίς όμως να μπορώ και να το αξιοποιήσω.

Πρώτο βήμα λοιπόν, αφού είναι απόλυτα βέβαιο ότι το ζωντανό νερό είναι “το” υπαρξιακό στοιχείο της ζωής μου, θα πρέπει να είναι η προσωπική ανάγνωση αυτής της διδασκαλίας όπως μας την περιγράφει η Καινή Διαθήκη και όχι όπως την θυμόμαστε από τα Κατηχητικά Σχολεία της παιδικής μας περιόδου ή τις ανώνυμες φήμες που κυκλοφορούν.

Από εκεί θα διδαχθούμε με ασφάλεια και πληρότητα τις παραμέτρους και τις παγίδες που υπάρχουν στην πάλη για το ζωντανό νερό.

Από εκεί θα κατανοήσουμε τα αρνητικά συμφέροντα που παρεμβάλλονται στις προσπάθειές μας για την απόκτηση και διακράτηση του ζωντανού νερού μέσα στην συνείδησή μας.

Από τα Ιερά Γράμματα θα ενημερωθούμε για την άγνοια του εγώ μας και των εσωτερικών δυνάμεων που λειτουργούν στον εσωτερικό μας κόσμο και απαιτείται αυτοέλεγχος και προσωπική παρέμβαση στην ροή της καθημερινότητάς μας, ώστε να υπάρχουν τα προβλεπόμενα από την διδασκαλία του Χριστού αποτελέσματα για το σήμερα, αλλά και για την προοπτική της αιωνιότητας.

Η αντικατάσταση της σημερινής μας άγνοιας με την βαθιά γνώση και επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων είναι το πρώτο βήμα για την επιτυχία στον πόλεμο για το νερό της ζωής.

Πριν την έναρξη ενός πολέμου υπάρχει κατά κανόνα η διπλωματική διαδικασία. Οι εμπόλεμοι κάθονται σε ένα τραπέζι και προσπαθούν να βρουν λύσεις πριν ξεκινήσει ένας πόλεμος, ξέροντας ότι αυτό είναι το καλύτερο. Και είναι προφανές ότι όσο μεγαλύτερες οι απαιτήσεις και το διαφιλονικούμενο τίμημα, τόσο πιο σκληρή είναι και η διπλωματική εργασία και κάθε μέρος προσπαθεί να ανακαλύψει τα τρωτά της άλλης πλευράς για να ζητήσει και να πετύχει περισσότερα.

Αυτό ακριβώς μας δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός με το δικό του παράδειγμα. Διότι το διακύβευμα της διδασκαλίας του δεν είναι εποχιακό και θνητό, αλλά ενέχει και τα σπέρματα της αιωνιότητας, άρα και ο αγώνας έχει ειδικές απαιτήσεις ανάμεσα στους διάδικους. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν ξεκινήσει την διδασκαλική του περίοδο, ο Χριστός πέρασε από το διπλωματικό τραπέζι των συνομιλιών και αναδείχθηκε νικητής 3-0 έναντι του αντιπάλου του, όπως μας περιγράφουν και οι τρεις ευαγγελιστές.

Και όταν ο αγώνας μεταφέρθηκε στο πεδίο της μάχης, εκεί ο αντίπαλος κατάφερε να τον νικήσει μόνον κατά το τμήμα της δικής του εξουσίας, αλλά η εξουσία αυτή ήταν εγκόσμια, παροδική και αφορούσε μόνον την διάρκεια αυτής της ζωής και όχι της αιώνιας. Για τον λόγο αυτό και η ανάσταση είναι η απόδειξη της ιδιαίτερης εξουσίας που διέθετε ο Χριστός, ο οποίος έχοντας καθορίσει τους κανόνες της διδασκαλίας του για την καθημερινότητα, άνοιξε και τις θύρες της αιωνιότητας με την εξουσία που εκείνος μόνον διέθετε.

Αυτό ήταν το ζητούμενο και αυτή ήταν και η νίκη που άνοιξε τον δρόμο για μια διαφορετική οπτική γωνία του σύγχρονου κάθε φορά κόσμου. Ο πόλεμος του νερού είναι ο πόλεμος για την κατάκτηση και απόκτηση των στοιχείων της ζωής που εμείς στερούμαστε σήμερα. Και ενώ ο Χριστός μας δίδαξε με λόγο και έργο την διαδικασία απόκτησης και διατήρησης του νερού της ζωής μέσα μας, εμείς παραμένουμε θεατές στο ίδιο έργο, όπου η καθημερινότητα γονατίζει τον εσωτερικό μας κόσμο, η απουσία της αλήθειας τραυματίζει τα αισθήματά μας, και η επικράτηση του αδίκου έναντι του δικαίου είναι ο κανόνας με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Η εφαρμοσμένη διδασκαλία του Χριστού αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για την κατανόηση των αξιών της ζωής στην καθημερινότητα, έχοντας πάντα ως ορίζοντα και την αιωνιότητα, μια πραγματικότητα που γίνεται βίωμα μόνο μέσα από τις ποικίλες αντιρρήσεις του αγώνα για την απόκτηση του νερού της ζωής.

Το γεγονός ότι αγνοούμε το 95% της ύλης του σύμπαντος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ένα στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει όλους, διότι οι αριθμοί αυτοί προφανώς δεν είναι ορθοί, αλλά είναι απόλυτα λανθασμένοι: το 95% αναφέρεται σε ένα εξ ορισμού πεπερασμένο σύμπαν, δηλαδή είναι μια αναλογία επί ενός γνωστού συνόλου, δηλαδή το 100%. Από την στιγμή όμως που κανείς δεν έχει οριοθετήσει το σύμπαν, αλλά όλοι οι επιστήμονες έχουν αποδεχθεί ότι συνεχώς διαστέλλεται, τότε προκύπτουν δυο εύλογα ερωτηματικά. Σε ποιο χώρο διαστέλλεται το σύμπαν; Και αν δεν γνωρίζουμε τον χώρο, τότε πως μπορεί να προσδιοριστεί το ποσοστό της γνώσης μας επί ενός άγνωστου συνόλου;

Άρα όλοι κατανοούμε ότι πρόκειται για συμβατικές επινοήσεις κατανόησης κάποιων θεμάτων του ορατού κόσμου, χωρίς αυτό να εξαντλεί το σύμπαν, διότι όλα αναφέρονται στον ορατό κόσμο, ενώ αγνοούμε το μη ορατό φάσμα του κόσμου, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Και αυτή ακριβώς η διαπίστωση, ότι δηλαδή στην πραγματικότητα αγνοούμε άγνωστα πράγματα πολύ περισσότερα από τα γνωστά σε μας πράγματα μέχρι σήμερα, μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε ως ανθρωπότητα για να “κατακυριεύσουμε” την γη.

Και επειδή η ανθρωπότητα δεν είναι ούτε σκουπίδια ούτε αδιάφορος και ανώνυμος χυλός και μάζα, αλλά είναι άτομα, προσωπικότητες, άρχοντες με άποψη και ικανότητες, είναι προφανές ότι όλοι οι άνθρωποι ένας – ένας έχουμε ανάγκες και περνάμε την καθημερινότητά μας μέσα στα προσωπικά μας φορτία και αδιέξοδα.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν άφησε το άτομο για να ασχοληθεί με την κοινωνία, αλλά εντόπισε την διδασκαλία του στην ανάγκη το ένα, το καθένα φυσικό πρόσωπο να βρει τον προσωπικό του δρόμο ευθύνης και ανάπτυξης, ώστε να κατανοήσει τον εαυτό του και το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνει την σύντομη επί γης ζωή του: Η μεταμόρφωση του ατόμου θα επιφέρει και την μεταμόρφωση της ευρύτερης κοινωνίας και όχι το αντίθετο.

Και η εσωτερική αυτή προσωπική μεταμόρφωση δεν έρχεται χωρίς την συμμετοχή του κάθε φυσικού προσώπου, αλλά έρχεται με την αξιοποίηση όλων των εφοδίων και δεξιοτήτων με τα οποία είμαστε ένας – ένας εφοδιασμένοι από τον δημιουργό. Η απραξία, η νωθρότητα και ανεργία μας στον τομέα της πίστης και της ανεύρεσης και αξιοποίησης των νέων δεδομένων κάθε μέρα που προκύπτουν στην ζωή μας, είναι ο λόγος που το νερό της ζωής δεν κυλά στις φλέβες της ζωής μας, αλλά παραμένει ανεκμετάλλευτος θησαυρός, λόγω της άγνοιας και της αδυναμίας μας να κατανοήσουμε τον μη ορατό αγώνα που διεξάγεται, προκειμένου να μην κατακτήσουμε τον άρτον τον επιούσιον και το ζων ύδωρ της καθημερινής διατροφής της ψυχής μας στον άγνωστο ακόμη εσωτερικό μας κόσμο.

Τα γεγονότα που συντελούνται μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αποφάσεις, οι διαλογισμοί και χιλιάδες άλλες διεργασίες που λαμβάνουν χώρα κάθε στιγμή της ζωής μας, αποτελούν τον προσωπικό μας εσωτερικό κόσμο, μια περιοχή της ζωής μας που λειτουργεί αποκλειστικά με δική μας προσωπική ευθύνη.

Και είναι πασιφανές ότι μετά την αποβίωση μας τίποτα δεν μένει στο νεκρό σώμα μας, άρα ζώντος του ανθρώπου όλα αυτά που λειτουργούν μέσα μας επιδέχονται βελτιώσεις και αλλαγές, εφόσον βεβαίως δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την μέχρι σήμερα πορεία των γεγονότων της ζωής μας.

Για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους και την επιτυχία στην καθημερινή τους ζωή και όχι μόνον, δυο είναι τα στρατόπεδα για αγώνες. Το πρώτο βρίσκεται μέσα μας και το δεύτερο βρίσκεται γύρω μας. Το πρώτο είναι προσωπική μας δουλειά να το κρατούμε σε εγρήγορση και ετοιμότητα, το δεύτερο είναι δική μας δουλειά να παρακολουθούμε τον στόχο μας και τις αλλαγές και μετακινήσεις του “αντιπάλου”, ώστε να γνωρίζουμε τα δυνατά του σημεία και τις αδυναμίες του.

Και φυσικά όλοι κατανοούμε ότι ο πρώτος ρόλος ανήκει στο εσωτερικό μας στρατόπεδο, ακριβώς γιατί εκεί κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας. Όσο δηλαδή ικανότερος είμαι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχω να κερδίσω έναν αγώνα.

Για τον λόγο αυτό και η προσπάθεια του Χριστού ήταν να μας διδάξει κατά κύριο λόγο τις μεθόδους αύξησης της προσωπικής μας ισχύος, της προσωπικής μας ικανότητας για επιτυχία και όχι για αποτυχία. Η βαρύτητα δηλαδή στην διδασκαλία του Χριστού δεν βρίσκεται στην ικανότητα εξαπάτησης του αντιπάλου, αλλά στην επίγνωση της αλήθειας για την προσωπική μου ικανότητα να ξεπερνώ τα εμπόδια κατά την πάλη.

Και όλοι γνωρίζουμε ότι για να πετύχουμε την μεταμόρφωση του εσωτερικού μας ανθρώπου, της ψυχής και του νου μας, πρέπει να αλλάξουμε θέση, εφόσον από εκεί που είμαστε δεν τα καταφέρνουμε. Πρέπει να αλλάξουμε την δίαιτα και την τροφοδοσία της ψυχής και του νου μας, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο αναπλήρωσης των χαμένων δυνάμεων.

Δεν θα πρέπει δηλαδή να αναμένουμε αλλαγές στον εσωτερικό μας κόσμο, δεν θα πρέπει να αναμένουμε επιτυχίες, αν δεν προσεγγίσουμε με σοβαρότητα και ουσιαστικό εξερευνητικό ενδιαφέρον την διδασκαλία του Χριστού μέσα από την περιγραφή που κάνουν οι πρώτοι εκείνοι μαθητές αυτής της διδασκαλίας. Και όσο περισσότερο η διδασκαλία αυτή του Χριστού θα γίνεται προσωπικό μας κτήμα και προσωπική μας εμπειρία, τόσο και οι μεταβολές θα έρχονται σταδιακά τόσο στο εσωτερικό του εαυτού μας, όσο και στο περιβάλλον.

Διότι η διδασκαλία, ο λόγος του Χριστού δεν είναι “έπεα πτερόεντα”, αλλά έχουν ζωή και μεταμορφωτική δύναμη, όταν βρεθούν στο κατάλληλο περιβάλλον της αγαθής και όχι της πονηρής και άκαρπης συνείδησης.