Η μαγεία προκαλεί επιφανειακές εντυπώσεις. Η διδασκαλία της αλήθειας ανοίγει τον δρόμο για την κατανόηση όλων των φαινομένων, ανεξάρτητα από την πρώτη εντύπωση που μπορεί να συμπίπτει με την εικόνα της μαγείας.

Για τον λόγο αυτό όλοι οι σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι σε όλες της εποχές της ανθρωπότητας, δεν επέλεγαν την μαγεία, την επιφανειακή εντύπωση, αλλά επέλεγαν την παιδεία, τους δασκάλους, προκειμένου όχι να προκαλέσουν εντυπώσεις, αλλά να οδηγήσουν την σκέψη σε επίλυση των μυστηρίων της φύσης και όχι σε δημιουργίες νέων μυστηρίων για εκφοβισμό και υποταγή.

Αυτό τον δρόμο επέλεξε και ο ίδιος ο Χριστός, υποδεικνύοντας τον δρόμο της παιδείας και της γνώσης και όχι των πρόσκαιρων εντυπώσεων. Μάλιστα υπέδειξε ως μοναδική και ασφαλή διαδικασία την προσωπική και ατομική αναζήτηση και κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων, εφήμερων και αιώνιων.

Όχι μόνον δεν υπέδειξε εύκολους δρόμους μαγείας, αλλά προχώρησε σε συστηματική εξήγηση των μυστηρίων της δημιουργίας, και του δημιουργού, μέσω της κατανόησης της λειτουργίας του φυσικού και μετρήσιμου κόσμου.

Έστρεψε δηλαδή την προσοχή των ακροατών του όχι σε φιλοσοφικές προσεγγίσεις φραστικών διατυπώσεων, αλλά σε αναλύσεις των αιωνίων νόμων της φύσης, θέματα απόλυτα κατανοητά από όλους τους ανθρώπους πάνω στην γη.

Διότι όλοι βλέπουμε τα δένδρα να μεγαλώνουν και να παράγουν καρπούς, αλλά λίγοι μπαίνουν στον κόπο να κατανοήσουν τους νόμους, μέσα από τους οποίους η ζωή συνεχίζεται και μετά τον θάνατο όλων των μορφών ζωής που υπάρχουν πάνω στην γη.

Λίγοι κατανοούν ότι ενώ εμείς πεθαίνουμε, η ζωή συνεχίζεται, άρα αυτό που εγώ δοκιμάζω την περίοδο της ζωής μου δεν είναι το σύνολο του περιεχομένου της ζωής. Είναι ένα τμήμα, ένα μικρό δείγμα από αυτό που εμείς λέμε εμπειρία προσωπικής ζωής.

Ωστόσο το ερώτημα της ζωής και του θανάτου παραμένει στην σφαίρα των αναζητήσεων, όχι διότι είναι μυστήρια και πρέπει να φοβούμαστε, αλλά διότι είναι θέματα που περιμένουν την ατομική και προσωπική μας παιδεία για να κατανοήσουμε τους αιώνιους δρόμους του δημιουργού της ζωής.

Το πρότυπο της ζωής μας παίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Και τούτο διότι προσπαθούμε να το μιμηθούμε με κάθε τρόπο και κάθε μέσον. Αυτό συμβαίνει με την μόδα, με την τέχνη, με την οικονομία, κλπ.

Και είναι προφανές ότι αυτή η εξάρτηση μπορεί να μας οδηγήσει ψηλά ή χαμηλά, στην επιτυχία ή την αποτυχία, και για τον λόγο αυτό όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να έχουν θετικά πρότυπα, ώστε και το μέλλον που κτίζεται στην νεαρή ηλικία να έχει θετικά αποτελέσματα.

Την ίδια πρακτική ακολουθούμε και στα θέματα της πίστης, εφόσον βέβαια έχουμε ενδιαφέροντα πέραν της καλής καθημερινότητας. Διότι ο ήλιος ανατέλλει για όλους και η βροχή καλύπτει τις ανάγκες όλων, ανεξαίρετα από την πίστη και την στάση τους απέναντι στον δημιουργό.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν ικανοποιούνται από τις πράξεις της καθημερινότητας και αναζητούν απαντήσεις για τα αιώνια ερωτήματα της ζωής και του θανάτου. Και στα θέματα αυτά δεν υπάρχουν εύκολες και σύντομες απαντήσεις, ακριβώς γιατί το περιεχόμενο της ερώτησης δεν περιγράφεται συνήθως με επάρκεια, αλλά με όρους απλότητας και επιδερμικούς.

Στην περίπτωση του ερωτήματος για ζωή ή για θάνατο, καθοριστικό ρόλο παίζει η αναζήτηση του διδασκάλου στον οποίο απευθύνουμε το ερώτημα, αλλά παράλληλα και η προσωπική μας διάθεση – και ικανότητα και γνώση – για να κατανοήσουμε ορθά το περιεχόμενο της απάντησης. Και ο Χριστός έβαλε σε σωστά θεμέλια, τόσο το πρότυπο για μίμηση, όσο και τις διεργασίες που συντελούνται κατά την εφαρμογή της απάντησης και της μίμησης.

Το μοναδικό πρότυπο που κινείται έξω από τον χώρο και τον χρόνο του δικού μας προσδόκιμου ζωής, δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον δημιουργό μας, ο οποίος μας δημιούργησε κατά το δικό του πρότυπο, άρα έχουμε την ικανότητα να τον κατανοήσουμε και να τον μιμηθούμε.

Η αποτυχία μας και στους δυο αυτούς τομείς δεν οφείλεται στην έλλειψη εφοδίων εκ μέρους του δημιουργού, αλλά στην δική μας αδράνεια και έλλειψη ορθής αξιοποίησης όλων των στοιχείων που βρίσκονται μέσα μας και αναμένουν την δική μας πρωτοβουλία.

Η παραδοχή μας ότι ο Χριστός δεν ήταν μάγος αλλά ήταν ένας διδάσκαλος. οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να διαβάσω και να μάθω την διδασκαλία του. Όχι ως γνώση μόνον, αλλά και ως εμπειρία από την εφαρμογή της.

Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός, ως θεμελιωτής της σύγχρονης επιστημονικής συμπεριφοράς, δήλωσε με απόλυτη σαφήνεια ότι η γνώση χωρίς πρακτική εμπειρία από την εφαρμογή της ισοδυναμεί με θεμέλιο κτιρίου στην άμμο και όχι στον βράχο. Δηλαδή, μπορεί να ξέρουμε πολλά, αλλά αν δεν κάνουμε το βήμα να αρχίσουμε να τα εφαρμόζουμε, τότε η ωφέλεια είναι προσωρινή και ασταθής, άρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει, παρασύροντας στην αφάνεια όλους τους κόπους μας.

Ωστόσο, για μας που δεν είδαμε τον ίδιο τον Χριστό, έχει μεγάλη αξία η εμπειρία που περιγράφουν οι μαθητές του, όταν οι ίδιοι έθεσαν σε εφαρμογή την διδασκαλία που είχαν ακούσει από εκείνον.

Ο απόστολος Παύλος τονίζει την ανάγκη κατανόησης του εσωτερικού μας κόσμου, της περιοχής της προσωπικότητάς μας όπου λαμβάνουν χώρα οι σκέψεις και κυοφορούνται οι αποφάσεις μας. Διότι, αφού όλα ξεκινούν από μέσα μας, από την καρδιά, την συνείδηση, την ψυχή, το νου μας, τότε είναι προφανές ότι εκεί, σε αυτή την περιοχή της προσωπικότητάς μας θα πρέπει να εστιάσουμε το ενδιαφέρον των προσωπικών μας αναζητήσεων και ανακαλύψεων ζωής και θανάτου.

Πρώτον διότι εκεί λαμβάνονται οι αποφάσεις για την καθημερινή μας δράση και δεύτερον, διότι εκεί κατοικεί το κέντρο της δύναμης μας, η οποία μας δίνει την ικανότητα να υλοποιούμε τις αποφάσεις μας.

Μάλιστα καταλήγει ότι μέσα μας, όχι απλά πρέπει να υπάρχει δύναμη, αλλά θα πρέπει να κατοικήσει το σύνολο των δημιουργικών δυνάμεων της προσωπικότητας του ίδιου του δημιουργού. Διότι αυτός μόνον έχει ζωή και αυτός μόνον χορηγεί αλλά και διατηρεί την δύναμη της ζωής σε καθημερινή λειτουργία για τις προσωπικές μας ανάγκες.

Η αναζήτηση λειτουργίας θεού εκτός του εσωτερικού μας κόσμου οδηγεί στην οδό της μαγείας. Η εσωτερική μας γνώση και πληρότητα από την παρουσία και λειτουργία του δημιουργού είναι η ασφαλέστερη πορεία που καλύπτει τις προσωπικές μας ανάγκες σε ημερήσια αλλά και μακροχρόνια προοπτική.

Ο Χριστός δεν ήταν μάγος ούτε δίδαξε μαγείες. Ήταν δάσκαλος με συγκεκριμένο πρόγραμμα περιεχομένου και στόχου.

Δεν είπε να μην σκέφτεστε, αλλά είπε να εργάζεστε και να σκέφτεστε, μαθαίνοντας από τα λάθη σας και κρίνοντας τα αποτελέσματα.

Η κρίση για τον Χριστό ήταν σημαντικό τμήμα της διδασκαλίας του. Ο άνθρωπος έχει την υποχρέωση να σκέπτεται και να αποφασίζει και όχι να αποδέχεται ό,τι ο καθένας του σερβίρει ως αλήθεια.

Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού ήταν να φέρει κάθε άνθρωπο σε επίγνωση της αλήθειας και όχι της μαγείας. Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού ήταν να ανοίξει τα μάτια των τυφλών και να δείξει το δρόμο για μια μόνιμη πορεία προς την καθημερινή αλήθεια και την αιωνιότητα.

Στόχος του Χριστού ήταν να διδάξει και όχι να επιβάλλει. Να διδάξει μια καλύτερη καθημερινότητα, αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας. Στόχος του ήταν να φέρει τον άνθρωπο σε επίγνωση της προσωπικότητάς του, σε κατανόηση του ρόλου του μέσα στον κόσμο.

Στόχος ήταν να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αναζήτηση του δημιουργού του, ακριβώς γιατί αυτή η επίγνωση θα έφερνε την επανάσταση στον εσωτερικό του κόσμο, θα έφερνε την εσωτερική μεταμόρφωση και όχι την παραμόρφωση.

Στόχος της διδασκαλίας του ήταν να υποδείξει ένα νέο τρόπο κατανόησης των αρχαίων κειμένων της Βίβλου και όχι να επιβάλλει στείρα επανάληψη των τύπων της Παλαιάς Διαθήκης.

Στόχος του Χριστού ήταν να φέρει τον κανόνα της ατομικής ανακαίνισης, της προσωπικής ανανέωσης, της πρωτοπορίας και της αέναης έρευνας και επίγνωσης του δημιουργού και των δημιουργημάτων, μέσα στα οποία και ο ίδιος ο άνθρωπος βιώνει την καθημερινότητα, αλλά και την αιώνια αποστολή του, μια αποστολή που ο ίδιος ο δημιουργός τού εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή.

Η άγνοια των δεδομένων του σχεδιασμού και της δημιουργίας οδηγεί τον άνθρωπο στην δουλεία και την υποταγή σε κατώτερα όντα φόβου, λαθών και μικροπρέπειας. Μια δουλεία που καθένας καλείται να αποβάλλει από την ατομική του συνείδηση και την ζωή του, αποκαθιστώντας τον εαυτό του στην θέση που ο ίδιος ο δημιουργός του έχει προβλέψει.

Το τι κυοφορείται μέσα στην συνείδησή μας για τον Χριστό και την πίστη έχει μεγάλη πρακτική αξία στην καθημερινότητά μας.

Το τι πιστεύουμε ότι ήταν ο Χριστός δεν είναι θέμα θεολογικό, αλλά κυρίως πρακτικό, διότι από αυτή την εικόνα προέρχονται όλες μας οι πράξεις πίστεως.

Μπορεί να εκφωνούμε το Σύμβολο της Πίστεως αλλά η εργασία που συντελείται στον εσωτερικό μας κόσμο δεν εκφωνείται. Μέσα μας λειτουργεί η πεποίθηση για το αύριο, την επιτυχία ή την αποτυχία.

Αν πιστεύουμε ότι ο Χριστός μπορεί να κάνει θαύματα, καλώς πιστεύουμε. Το ερώτημα είναι αν εκεί τελειώνει το ενδιαφέρον μας για τον Χριστό, ή αν θα αναζητήσουμε την διδασκαλία του. Διότι με ένα θαύμα μπορεί να βελτιωθεί η καθημερινότητά μας, αλλά για την προοπτική της αιωνιότητας απαιτείται μια καθημερινή πρακτική που έχει ως πηγή την διδασκαλία του Χριστού.

Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος συνιστά την επαύξηση του εσωτερικού μας κόσμου με στοιχεία που δεν ταυτίζονται και δεν τα υποκαθιστά η πίστη. Διότι η πίστη είναι η βάση αλλά δεν είναι η ολοκλήρωση.

Στην διάρκεια του βίου μας απαιτείται ανανέωση και εμπλουτισμός του εσωτερικού μας περιεχομένου, όχι γιατί ο δημιουργός έχει κάποια απαίτηση, αλλά γιατί οι καθημερινές μας ανάγκες αυξάνονται διαρκώς και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απαίτηση μεγαλύτερων αποθεμάτων στον εσωτερικό μας κόσμο.

Ο Χριστός δεν ήταν θαυματοποιός ή μάγος, αλλά πρωτίστως ήταν διδάσκαλος της αλήθειας. Και αυτή η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το αρνητικό παρελθόν του, αυτή η αλήθεια μπορεί να αντικρίσει το μέλλον με ισορροπία, αυτή η αλήθεια μπορεί να καθοδηγήσει τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, όχι με βάση τις εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά με βάση την αποκάλυψη του θελήματος του δημιουργού μας.

Αν η καθημερινή μας πρόβλεψη είναι το θέλημα του θεού, τότε μόνο η διδασκαλία του Χριστού μπορεί να οδηγήσει τον εσωτερικό μας κόσμο, τις σκέψεις και τους οραματισμούς μας, σε μια μεθοδευμένη και εξελίξιμη πορεία προς την καλύτερη κατανόηση της αλήθειας του δημιουργού, όπως την δίδαξε ο Χριστός.