Αν και ο τίτλος αυτός είναι προφανής για την καθημερινότητα, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, των κοινωνικών και οικονομικών αδικιών, στις ασθένειες και τις καταστροφές, εκεί δεν πιστεύουμε και δεν περιμένουμε καμιά απάντηση.

Όλα ήταν έτσι και όλα θα είναι έτσι πάντοτε. Και αυτό προφανώς δεν είναι η σωστή στάση απέναντι στα μεγάλα ερωτήματα, διότι αποδεικνύει ότι τα ερωτήματά μας είναι επιφανειακά, δεν προέρχονται από βαθύ προβληματισμό, δεν αντανακλούν τις πραγματικές εσωτερικές μας επιθυμίες και απλά ρωτάμε για να ρωτάμε και όχι για να λάβουμε απαντήσεις.

Η λάθος αυτή στάση προμηνύει ότι, όπως για τα μεγάλα ζητήματα δεν περιμένουμε απάντηση, έτσι και για τα θέματα της απλής καθημερινότητας είμαστε ρηχοί, είμαστε πρόθυμοι να ικανοποιηθούμε με ένα κομμάτι ψωμί και τίποτα περισσότερο, είμαστε συνδεδεμένοι με την μετριότητα, χωρίς καλύτερους στόχους, χωρίς εσωτερικές ανησυχίες για την καθημερινή προκοπή. Και φυσικά αυτή η στάση μακράν απέχει από την φυσική και καθημερινή ορθή πραγματικότητα.

Καθένας που δεν νοιάζεται για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, δεν νοιάζεται στην ουσία και για τα καθημερινά. Και όπως παραμελεί να ακούσει και να κατανοήσει την απάντηση για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, του δίκαιου και του αδίκου, έτσι και για την επιτυχημένη καθημερινότητα αμελεί. Και αυτό οδηγεί όχι μόνο σε προσωπική αποτυχία, αλλά και σε κοινωνική αδικία και ευτελισμό της πραγματικής ζωής, υποτιμώντας την μεγαλειότητα της δημιουργίας και του δημιουργού.