Καρπός είναι αυτό που προέρχεται από κάτι.

Δεν υπάρχει καρπός που να μην έχει την προέλευσή του από κάτι, δένδρο, φυτό, άνθρωπο, ιδέα, κλπ. Και είναι προφανές ότι όλοι εμείς ζούμε από τους καρπούς της φύσης, των ανθρώπων κλπ, τους οποίου συλλέγουμε, επεξεργαζόμαστε και στη συνέχεια παραλαμβάνουμε ως τροφή – και όχι μόνον – για τις καθημερινές μας ανάγκες.

Και είναι επίσης προφανές ότι άλλο το δένδρο και οι άλλες πηγές καρποφορίας που τις χρειαζόμαστε για να μαζεύουμε τους καρπούς και άλλο οι καρποί που εμείς έχουμε καθημερινή ανάγκη.

Ο καρπός είναι για χρήση, αλλά το δένδρο που παράγει τους καρπούς πρέπει να μένει στη θέση του για να πάρουμε και τον επόμενο χρόνο τους καρπούς του.

Αν κόψουμε το δένδρο, οι καρποί του τελείωσαν μια για πάντα. Αύξηση του αριθμού των δένδρων σημαίνει και αύξηση των καρπών. Ελάττωση του αριθμού των δένδρων σημαίνει και μείωση των καρπών. Και επειδή όλα αυτά είναι προφανή και τα αναγνωρίζουμε καθημερινά μέσα στην πρακτική μας ζωή, είναι κατανοητό ότι το ίδιο ισχύει και για τα ζητήματα της εξάρτησής μας από την αιώνια δύναμη της ανάστασης του Χριστού.

Η διαχείριση των καθημερινών μας αναγκών για διατήρηση της ζωής μας, είναι ανάκλαση και παρομοίωση της διαχείρισης της δύναμης που έχουμε ανάγκη για την διατήρηση της πίστης και των καρπών αυτής. Οι καρποί της πίστης στην ανάσταση του Χριστού είναι η καθημερινή μας τροφή, την οποία εξασφαλίζουμε ανάλογα με τις αποθήκες και τις ικανότητες που έχουμε αποκτήσει από την καλλιέργειά τους.

Χωρίς αποθήκες, χωρίς ικανότητα διαχείρισης της δύναμης της ανάστασης, έχω όνομα αλλά δεν έχω τον καρπό, με αποτέλεσμα να είμαι ζητιάνος ή να έχω ήδη ολοκληρώσει ανεπιτυχώς τον κύκλο της επίγειας ευκαιρίας μου για ζωή ανάστασης. Υποκατάστατα που μπορεί να μοιάζουν με την δύναμη της ανάστασης είναι κίβδηλα τεχνάσματα του εχθρού για να επαναπαύει την ημιθανή συνείδησή μας.