Το ζητούμενο σε μια προσπάθεια πλουτισμού δια της επωνυμίας είναι η σταθερότητα της ζωής. Δηλαδή, κάθε βελτίωση των υπαρχόντων να μην υποσκάπτει τα ήδη αποκτηθέντα, αλλά να προσθέτει χωρίς να αφαιρεί. Και αυτό είναι δύσκολο, διότι στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε κάτι νέο, εκθέτουμε – συνήθως – τον εαυτό μας σε άγνωστους κινδύνους, από τους οποίους μπορεί να προκύψουν ζημίες αντί για κέρδη και ωφέλεια.
Συνεπώς, δεν είναι μόνο η απαιτούμενη δύναμη για την προσπάθεια κατάκτησης νέων ή επαύξησης των υπαρχόντων αγαθών και κατακτήσεων, αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος όλα να έγιναν καλά, και το αποτέλεσμα να μην είναι το αναμενόμενο ή – πολλές φορές – να είναι το αντίθετο από το προσδοκώμενο. Αυτό, λοιπόν, που πολλές φορές συμβαίνει, είναι ότι δεν ξέρουμε πού να σταματήσουμε και “μάς παίρνει το ποτάμι”, χωρίς να έχουμε την δύναμη να αντισταθούμε. Περνάμε, δηλαδή, το όριο των δικών μας πραγματικών αναγκών και μπαίνουμε στις επιθυμίες άλλων, οι οποίες βγάζουν όμως εκτός στόχου τις δικές μας αποφάσεις και προσπάθειες.
Έτσι, ενώ η προσπάθεια και η δύναμη που διαθέσαμε για να κατακτήσουμε κάτι νέο ήταν ικανοποιητικά, τελικά φτάσαμε σε ζημία, όχι λόγο αντιστάσεων, αλλά λόγω κεκτημένης δικής μας ταχύτητας την οποία δεν είχαμε ελέγξει. Το αποτέλεσμα, δηλαδή, είναι αρνητικό, ενώ όλα έδειχναν ότι πηγαίναμε για θετικά νέα. Αυτός, λοιπόν, ο κίνδυνος υπάρχει σε όλες μας τις καλές προσπάθειες για κατάκτηση της επωνυμίας και του πλούτου, αλλά οι λάθος δικοί μας υπολογισμοί οδήγησαν σε τελική αποτυχία. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο της υπερβολής – της πλεονεξίας – ήταν ένα σημαντικό, ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που δίδαξε ο Χριστός στην τότε καθημερινότητα.
Διότι, εμείς σήμερα δεν χρειαζόμαστε ίππους και άρματα, αλλά χρειαζόμαστε σύγχρονα οχήματα για την δική μας εξυπηρέτηση. Δηλαδή, αυτό που άλλαξε δεν είναι η ανάγκη μας για μετακίνηση, αλλά άλλαξαν τα εξωτερικά δεδομένα, άρα δεν έχουμε στάβλους για τα άλογα, αλλά έχουμε parkings για τα δικά μας αυτοκίνητα, που μπορεί να είναι όσα χρειαζόμαστε πραγματικά, αλλά συνήθως περνάμε στο επίπεδο των μη αναγκαίων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φτάνουμε σε ατυχίες και αδιέξοδα. Και ο Χριστός εξήγησε ότι, αυτό που πρέπει να προσέχουν όσοι ενδιαφέρονται για την εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας, δεν είναι η προσκόλληση στην άρνηση της ανάγκης, αλλά είναι ο έλεγχος των ατομικών μας υπερβολών, από τις οποίες προέρχονται οι έριδες και η φιλονικία που τραυματίζουν την ατομική μας καθημερινότητα. Η υπερβολή όταν ξεφεύγει από τα όρια, προαπαιτεί εγκράτεια, προκειμένου τα κέρδη να είναι περισσότερα από την ζημία.