Η θρησκευτική μας παράδοση, όσο πολύτιμη και αν είναι, δεν υποκαθιστά την αλήθεια, εξήγησε ο Χριστός. Και το πλήρωσε με την ζωή του, ακριβώς γιατί άξιζε τόσο πολύ.
Απευθυνόμενος στους Εβραίους της εποχής του, τους κατηγορεί ότι δεν έχουν τον θεό για πατέρα τους, αλλά έχουν τον διάβολο για πατέρα τους, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος και η αλήθεια δεν υπάρχει σε αυτόν τον πατέρα. Δηλαδή, ευθέως τους κατηγορούσε ότι ήταν παιδιά του διαβάλου και οι πράξεις τους ήταν σύμφωνα με το ψεύδος και την απάτη.
Αντίθετα, όσοι είναι παιδιά του θεού πατέρα, του δημιουργού της ζωής και του σύμπαντος, ακούνε και εφαρμόζουν την δική του διδασκαλία, ακριβώς γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα λόγια της διδασκαλίας του δεν “χωρούσαν” μέσα τους. Μπορεί να ήταν άκρα θρησκευόμενοι, αλλά αυτό δεν τους βοηθούσε στην επιστροφή τους στον δημιουργό.
Διότι είναι άλλο πράγμα οι κανόνες οι ανθρώπινοι, και άλλο πράγμα η διδασκαλία του δημιουργού. Το ίδιο ισχύει και για μας, τους ανθρώπους του 21ου αιώνα.
Δεν αρκεί η θρησκευτική μας παράδοση, όσο πολύτιμη και αν είναι. Πρέπει να “Χωρέσει” μέσα μας η δική του διδασκαλία και να συνοδευτεί από τα έργα που εκείνη προβλέπει. Τότε, και μόνον τότε, η προσωπική ελευθερία στον εσωτερικό μας κόσμο είναι ουσιαστική, δεν είναι εξαρτημένη από εξωγενείς παράγοντες, όσο πολύτιμοι και αν είναι αυτοί.
Η αποδοχή και η υπακοή στην διδασκαλία του Χριστού είναι η αφετηρία για τις προσωπικές μας διαδικασίες για την ατομική μας ελευθερία.