Η εικόνα της πραγματικότητας δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά είναι η εικόνα αυτής. Πραγματικότητα είναι ό,τι εμείς βιώνουμε και όχι μόνον ό,τι βλέπουμε ως εικόνα. Μπορεί η εικόνα να δείχνει μια πραγματικότητα, αλλά αυτό σημαίνει απλά ότι η πραγματικότητα είναι εκεί και εγώ είμαι εδώ. Η πραγματικότητα γίνεται κτήμα μου όταν εγώ την κατακτώ και την καθιστώ κομμάτι της δικής μου προσωπικής ζωής. Όλα τα άλλα είναι μαθησιακές εικόνες που δείχνουν μια πραγματικότητα, αλλά προφανώς εγώ ζω έξω από αυτήν, μέχρι την στιγμή που θα την κατακτήσω.
Και αυτοί οι συλλογισμοί δεν είναι φιλοσοφικοί αλλά είναι η πρακτική περιγραφή και επικύρωση της πραγματικότητας. Διότι μια πραγματικότητα, μια αλήθεια της ζωής, μόνον όταν γίνει δική μου εμπειρία έχει νόημα. Σε διαφορετική περίπτωση είναι μακρινή γνώση χωρίς επίδραση στην ζωή μου. Και επειδή η ζωή δεν είναι μόνον γνώση, αλλά είναι και επίγνωση, δηλαδή γνώση που συνδέεται με την δική μου εμπειρία, για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε στους ακροατές του να είναι προσεκτικοί και να κάνουν πράξη όσα εκείνος τους δίδασκε.
Αν η διδασκαλία του δεν γίνει προσωπική πράξη, αν δεν εφαρμόζεται από κάθε φυσικό πρόσωπο, τότε η γνώση δεν έχει αποτέλεσμα, διότι είναι θεωρία και με την θεωρία μόνον καρπός δεν υπάρχει. Η δράση του λόγου του Χριστού μέσα στην προσωπική υπαρξιακή μας υπόσταση – και όχι στην κοινωνική – είναι ο καταλύτης για κάθε μεταβολή της συνείδησής μας από το σήμερα στο αύριο και από το στατικό εδώ στο απέραντο εκεί.
Χωρίς αυτή την καταλυτική δύναμη που δραστηριοποιείται μέσα στον εσωτερικό μας άνθρωπο όταν ο σπόρος του Χριστού βρεθεί σε κατάλληλες συνθήκες, δεν είναι δυνατόν να ανοίξουν οι πύλες του μέλλοντος αιώνος, απλούστατα διότι δεν γνωρίζουμε και δεν έχουμε κάνει την απαιτούμενη προδικασία, ώστε να είμαστε σε θέση να χειριζόμαστε τις δυνάμεις εκείνες που ο λόγος του αποδεσμεύει μέσα μας και φέρνει την προσωπική εσωτερική επανάσταση και μεταμόρφωση.
Η εγκατάσταση του λόγου του Χριστού μέσα στην συνείδηση της ύπαρξής μας είναι η αφετηρία για την έμπνευση ενός νέου κόσμου, κατανοητού μόνον με το εφόδιο της πίστης, ένα εφόδιο που υπάρχει από την εποχή της δημιουργίας μέσα μας και περιμένει την δική μας φροντίδα για την καλλιέργειά του, όπως ο ίδιος ο Χριστός μας εξήγησε. Η καλλιέργεια της ατομικής μας πίστης με το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν, είναι η προσωπική μας ευθύνη. Μια ευθύνη από την οποία προκύπτει και η εικόνα της καθημερινής μας ζωής, αλλά και το παζλ των μη ορατών εσωτερικών μας επιθυμιών και επιδιώξεων, χωρίς να απαιτείται άλλο κριτήριο του μέλλοντος.
