Η γνωριμία ως συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης – και όχι μόνο – ζωής και φυσιογνωμίας αποτελεί ένα θεμελιακό εφόδιο για την επιβίωση στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και στις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου. Χωρίς αυτή την ικανότητα κάθε ζωντανός οργανισμός πεθαίνει, διότι προσκρούει στην άγνωστή του πραγματικότητα, και αυτή η σύγκρουση τον οδηγεί σε καταστροφή και θάνατο.
Η αξιοποίηση, ωστόσο του εφοδίου αυτού συνεργάζεται με το έτερο εφόδιο που διαθέτουμε ως άνθρωποι, την πίστη – και όχι μόνο το αντικείμενο της πίστης – , η οποία ενυπάρχει στον εσωτερικό κόσμο κάθε ανθρώπου, και αυτό το εφόδιο της πίστης τον οδηγεί σε προέκταση του εαυτού του, από το τώρα στο μέλλον, από το σήμερα στο αύριο, από τα ορατά στα μη εισέτι ορατά πράγματα και καταστάσεις.
Η γνώση από την κάθε γνωριμία μας αποθηκεύεται στον εσωτερικό μας κόσμο και αξιοποιείται την αναγκαία στιγμή, ώστε να συν-αποτελέσει την γέφυρα προς τα εμπρός. Πίστη χωρίς γνώση είναι βάση χωρίς σκοπό, δηλαδή αδρανής, και γνώση χωρίς πίστη είναι καράβι ακυβέρνητο μέσα στην τρικυμία της καθημερινότητας. Διότι κάθε γέφυρα ενώνει δύο πλευρές: Την μια όχθη με την απέναντι όχθη, αλλά μέχρι την κατάκτηση της απέναντι όχθης, λειτουργεί πατώντας μόνο στην θέση που ήδη βρίσκεται κάθε ενδιαφερόμενος να υπερβεί τον ποταμό των προβλημάτων, και να πατήσει με ασφάλεια στην άλλη όχθη, απ’ όπου θα μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του για τον προσωπικό του προορισμό.
Η γνωριμία και η γνώση των πραγμάτων είναι συνοδοιπόροι της πίστης, με την οποία όταν υπάρχει κίνδυνος, στεκόμαστε ασφαλείς, ακόμη και αν κάτω από τα πόδια μας υπάρχει ένα κενό ή ένα επικίνδυνο θέμα. Άλλωστε ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί να κάνει βήματα, αφήνοντας πάντα ένα κενό μεταξύ των θέσεων των ποδιών του, και αυτό αποδεικνύει την λογική του δημιουργού, ώστε ο άνθρωπος να αποφεύγει την συνεχή τριβή και άμεση επαφή με το έδαφος, το οποίο δεν φιλοξενεί μόνο θετικά για την επιβίωση του ανθρώπου στοιχεία, αλλά εμπεριέχει και κάθε είδους αρνητικά δεδομένα, τα οποία μπορεί να ζημιώσουν τον περιπατητή στην πορεία του.
Με λίγα λόγια, ακόμη και η σωματική μας κατασκευή ως πλάσματα, λειτουργεί αποτρεπτικά στην συνεχή επαφή μας με τον κόσμο της γης, αφήνοντας στην προσωπική μας επιλογή την επόμενη θέση των βημάτων μας, η οποία θα μας οδηγήσει στον προσωπικό μας στόχο και προορισμό. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε με στόχο την συνεχή επαφή και τριβή με το χώμα, αλλά σχεδιάστηκε αποκλειστικά με άλλους στόχους, οι οποίοι περιλαμβάνουν μεν την αναγκαία επαφή με το χώμα και την γη γενικότερα, αλλά δημιουργήθηκε για να κατακτήσει και άλλους ορίζοντες, πέραν των ορατών και πέραν των μετρήσιμων με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά διαστάσεων της ύπαρξης του κόσμου.