Το άνοιγμα σε ένα τοίχο, το πέρασμα από το έξω στο μέσα και στο περιεχόμενο που βρίσκεται όπισθεν του τοίχου, είναι η θύρα. Είναι η διάβαση που μας εισάγει σε μια άγνωστη και νέα πραγματικότητα. Όχι πια φαντασίας και ελπίδας, αλλά σε αυτή καθ’ αυτή την πραγματικότητα, σε αυτά τα ίδια τα πράγματα και όχι στις εικόνες και στις σκιές τους.
Μόνον η διάβαση, η μεταφορά, η μετακίνηση, το πέρασμα από την παρούσα στην επέκεινα της θύρας πραγματικότητα, μπορεί να μας οδηγήσει στην αλήθεια των πραγμάτων από τις σκέψεις και τις απόψεις που διαθέτουμε σήμερα, εδώ που βρισκόμαστε, εκτός αλλά μπροστά στην θύρα.
Η θύρα διαχωρίζει και σηματοδοτεί δυο διαφορετικούς τόπους, δυο διαφορετικές πραγματικότητες. Αυτήν που βρίσκεται εκτός της θύρας και αυτήν που βρίσκεται πίσω από την θύρα και το άγνωστο σε μένα ακόμη επέκεινα της θύρας περιβάλλον. Όμως, κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει πείρα του επέκεινα της θύρας περιβάλλοντος, αν δεν πάρει την απόφαση να διαβεί το πέρασμα, να περάσει από την θύρα, και να βρεθεί πίσω από αυτήν, στο επέκεινα της θύρας περιβάλλον.
Και αυτά δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι η πραγματικότητα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι κάθε μέρα δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το διαβαίνουμε από θύρες, από το έξω προς τα μέσα και να εξερευνούμε το επέκεινα της θύρας περιβάλλον. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μας, ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου, ανοίγοντας την θύρα της ντουλάπας, ανοίγοντας τα εκατοντάδες πράγματα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, τότε αξιοποιούμε ή και μαθαίνουμε τι βρίσκεται πίσω από την θύρα, αν δεν έχουμε περάσει άλλη φορά αυτή την συγκεκριμένη θύρα, αν δεν έχουμε διαβεί το συγκεκριμένο πέρασμα, αν δεν έχουμε ελευθερώσει στο παρελθόν την γνώση και την εμπειρία όχι του ανοίγματος αλλά του ίδιου, αυτού καθ’ αυτού του περιεχομένου που κρύβεται και φυλάσσεται προσεκτικά πίσω από το φυλασσόμενο άνοιγμα.
Αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστού. Δεν μας καλεί να μείνουμε θεατές και προσκυνητές της θύρας, αλλά μας καλεί να διαβούμε την θύρα, να ανακαλύψουμε όσα βρίσκονται πίσω από αυτήν. Να ανακαλύψουμε τον κόσμο που δεν περιορίζεται από τον δικό μας χώρο και χρόνο, αλλά εκτείνεται χωρίς σύνορα και χωρίς την έννοια της υπαρξιακής διάστασης της φύσης και της καθημερινότητας, η οποία μας κουράζει και στο τέλος μας στέλνει στον τάφο, χωρίς να μπορεί να υπερβεί αυτό το όριο της ζωής.
Η διδασκαλία του Χριστού δεν διδάσκει μόνον μια καλύτερη καθημερινότητα, με αρχές και αρετές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της “δικής μας ανωτερότητας”, αλλά μας καλεί να υπερβούμε την θύρα και να εξερευνήσουμε ένα κόσμο, ο οποίος όχι μόνον διαχειρίζεται ορθά την καθημερινή ζωή, αλλά δημιουργεί την ύπαρξη, δημιουργεί και ερμηνεύει την δημιουργική σαφήνεια και την δημιουργική αλήθεια των πραγμάτων.
