Συνήθως τα προβλήματά μας τα ξέρουμε μόνον εμείς. Σπάνια φίλοι ή συγγενείς γνωρίζουν κάποια από τα εσωτερικά μας αδιέξοδα, τους φόβους και τις αναστολές μας, τις πικρίες και τις κρυφές ελπίδες μας. Όλα συμβαίνουν μέσα μας και τελικά όλα μέσα μας ολοκληρώνονται.
Τίποτα από αυτά που μας απογοήτευσαν δεν μένει πάνω στη γη για να θυμίζει σε άλλους τα προσωπικά μας ελαττώματα και τις προσωπικές μας αδυναμίες. Όλα τα παίρνουμε μαζί μας και κανείς σχεδόν άλλος δεν πρόκειται να ασχοληθεί στο μέλλον με όσα υπήρξαν σημαντικά ή ασήμαντα για μας. Ο καιρός περνάει και μαζί και τα ζητήματα που μας απασχολούν, είτε βρουν τη λύση τους είτε όχι.
Και φυσικά αυτό είναι ένα βαθύ μάθημα για την καθημερινότητά μας, γιατί εμείς νομίζουμε πως το δικό μας πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο του κόσμου και όλοι με αυτό θα ασχολούνται, ενώ στην πράξη τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Μαζί με το δικό μας τέλος, έρχεται και το τέλος όλων των θεμάτων που μας απασχόλησαν. Και αυτό έχει μεγάλη αξία, αν γίνει κατανοητό.
Ότι δηλαδή τον καιρό που βρίσκομαι στη ζωή θα πρέπει εγώ να ανακαλύψω και να εξαντλήσω τις προσπάθειές μου για να λυθούν τα ζητήματά μου. Δεν πρέπει να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει εις βάρος μου, αλλά θα πρέπει να αξιοποιήσω κάθε στιγμή, ώστε τα ζητήματα της ζωής μου να βρουν την καλύτερη σήμερα λύση, είτε πρόκειται για ζητήματα εσωτερικών αναζητήσεων, είτε πρόκειται για εξωγενείς παράγοντες που βασανίζουν την καθημερινότητά μου.
Οι ανάγκες που συσσωρεύονται από τις διαδικασίες της επιβίωσής μου, θα πρέπει να είναι λιγότερες από τις δυνάμεις που διαθέτω για να καλύπτω αυτές τις ανάγκες. Και ο μόνος τρόπος να υπερβώ την ασαφή μου υπόσταση και την αναιμική μου δύναμη, είναι να καλλιεργήσω τις εσωτερικές μου δυνάμεις, ώστε να έχω αποθέματα για την ώρα της ανάγκης.
Και αυτό ακριβώς το μάθημα εμπεριέχει η διδασκαλία του Χριστού, στην οποία καθένας έχει σήμερα πρόσβαση, όχι μόνον να την μάθει καλά, αλλά και να την εφαρμόζει στην καθημερινότητά του για την δική του – και όχι μόνον – μεταμόρφωση.
