Η πληρότητα, όπως και η πλεονεξία, δεν έχουν όρια. Καθένας σταθμίζει αυτά που έχει και αυτά που δεν έχει αλλά τα χρειάζεται, και ανάλογα ενεργεί, είτε για να τα συμπληρώσει, είτε για να αποκτήσει περισσότερα, ενώ στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζεται, -αυτό είναι πλεονεξία -, και μάλλον θα του προσθέσουν βάρος και άγχος. Διότι, όταν αποκτάς κάτι, τίθεται και το ερώτημα πώς θα διατηρήσεις πράγματα που δεν τα χρειάζεσαι; Διότι έχεις τώρα πλέον και την ευθύνη για τα πράγματα αυτά, και πρέπει να τα φροντίζεις, από φόβο να μην τα χάσεις.
Αυτή η αρχή ισχύει για όλα τα θέματα της ατομικής και κοινωνικής μας καθημερινότητας, – από τα τρόφιμα έως τα συναισθήματα και τις ιδέες -, και εύκολα όλοι περνάμε τα όρια της αυτάρκειας και μπαίνουμε στον χώρο της πλεονεξίας, δηλαδή της ειδωλολατρίας. Και αυτή η υπέρβαση έχει ως αποτέλεσμα να κάνουμε πράξεις που δεν θα ήταν αναγκαίες, εάν δεν είχαμε πλουτίσει περισσότερο από ό,τι χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα.
Άρα, καθένας καλείται με απόλυτη προσωπική ευθύνη “να κόβει και να ράβει” τις ανάγκες του ανάλογα με τις διαθέσιμες ατομικές του δυνάμεις, και να μην υπερβαίνει τα όρια σε τομείς της καθημερινότητας, όταν αυτοί οι τομείς δεν πρόκειται να του προσφέρουν την πληρότητα. Διότι, πληρότητα δεν σημαίνει πλούτος ανεξέλεγκτος, αλλά σημαίνει αυτάρκεια σε κάθε τομέα της καθημερινής μας ζωής. Τότε η αυτάρκεια είναι σημαντική και πολύτιμη, διότι δεν προσθέτει, αλλά αφαιρεί βάρος και έγνοια από την ατομικής μας καθημερινότητα, που σημαίνει πιο ισορροπημένη ζωή και, κατά συνέπεια, πιο πετυχημένη ζωή.
Διότι, συσσωρεύοντας πλούτο, εάν δεν υπάρχει αυτός που θα τον αξιοποιήσει στο μέλλον, μάταια πάει ο κόπος και το άγχος για πράγματα, που δεν θα ωφελήσουν προφανώς εμένα, αλλά και – πιθανόν – δεν θα ωφελήσουν κάποιον στο ορατό μέλλον, αλλά θα προσθέσουν μπελάδες στους “κληρονόμους” του δικού μου πλούτου ή ο πλούτος αυτός θα χαθεί μέσα στο χάος του άγνωστου μέλλοντος. Για τον λόγο αυτό η σύνεση είναι αναγκαίο στοιχείο, ώστε με σύνεση, δηλαδή με αίσθηση και αντίληψη της αληθινής και όχι πλασματικής ανάγκης, να συγκεντρώνουμε πλούτο, αλλά να μην ξεφεύγουμε από τα όρια και να μην βάζουμε τον εαυτό μας σε πειρασμό, διότι θα το πληρώσουμε ακριβά στο μέλλον.
Και εδώ βρίσκεται μία παγίδα. Στον αγώνα, δηλαδή, να κερδίσουμε κάτι καλύτερο, χάνουμε πολλές φορές την αίσθηση της αληθινής πραγματικότητας, και προσπαθούμε να κερδίσουμε πράγματα με βάση την φαντασία και τον κακώς εννοούμενο εγωισμό, στοιχεία που είναι βέβαιο ότι θα μας σπρώξουν να ξεπεράσουμε τα δικά μας όρια και να οδηγηθούμε σε προσωπικές περιπέτειες, κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει, εάν δεν είχαμε παρασυρθεί από το πνεύμα της πλεονεξίας και της αδηφαγίας. Διότι, κάθε τι που προσφέρεται, δεν σημαίνει ότι είναι για το δικό μου συμφέρον, και για τον λόγο αυτό η πληρότητα δεν είναι παρωνυχίδα, αλλά είναι ο συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στις πραγματικές μου ανάγκες για συμπληρώματα, αλλά και τις ατομικές μου ικανότητες να τον διαχειριστώ προς όφελος και όχι προς ζημία.