Στους δικούς μας καιρούς, κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι το σύνολο του τεχνικού και καλλιτεχνικού μας περιβάλλοντος, σε τίποτα δεν θυμίζει η δική μας εποχή την εποχή της προηγούμενης δεκαετίας ή πολύ περισσότερο των προηγούμενων αιώνων.
Μάλιστα, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι σχεδόν κάθε χρόνο όλα αλλάζουν, σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μας. Από τα βιβλία μέχρι τις διατροφικές και ενδυματολογικές μας συνήθειες, σε τίποτα δεν θυμίζουν το παρελθόν. Και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Όλοι θέλουμε το σύγχρονο, το λειτουργικό, το αποτελεσματικό.
Και ενώ αυτό είναι μια αλήθεια της καθημερινής μας ζωής, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, εκεί κάνουμε όλοι ότι δεν καταλαβαίνουμε και αρνούμαστε ακόμη και την στοιχειώδη προσέγγιση με τον ανάλογο τρόπο.
Ενώ δηλαδή μπορεί να ξοδεύουμε άπειρο χρόνο για σερφάρισμα στο ιντερνετ, δεν έχουμε καμιά διάθεση να διαβάσουμε κάτι που έχει σχέση με την διδασκαλία του Χριστού και τα Ιερά Γράμματα. Εκεί θεωρούμε ότι όσο πιο παλιές μεθόδους επικαλεστούμε, τόσο πιο δικαιωμένοι και δικαιολογημένοι είμαστε διότι “κρατούμε τις παραδόσεις”, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε σε βάθος όχι μόνον το περίβλημα και τις περιγραφές της παράδοσης, αλλά και το ουσιαστικό περιεχόμενό της.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αναχρονιστικότητα στα ζητήματα της πίστης και φυσικά την αδυναμία εφαρμογής των ευαγγελικών εντολών του Χριστού στην καθημερινότητά μας. Και αυτό μας στερεί όχι μόνον την γνώση, αλλά κυρίως μας στερεί την ευκαιρία να γνωρίσουμε το πλάτος και το βάθος της διδασκαλίας και τα μηνύματα ζωής που αυτή περιλαμβάνει. Όχι μόνον ως θρησκευτική διαδικασία, αλλά ως καθημερινή πρακτική.
Διότι καθένας βιώνει την καθημερινότητά του και δυστυχώς αυτή μας δίνεται μόνον μια φορά. Και μπορεί εμείς να μεταθέτουμε τις ευθύνες σε άλλους και τα ενδιαφέροντά μας για το απώτερο μέλλον, της σύνταξης και της προχωρημένης ηλικίας, ωστόσο είναι προφανής η ζημία, διότι δεν αξιοποιούμε τα εφόδια του δημιουργού μας. Και αυτό σημαίνει φτώχεια στην καθημερινότητα, αλλά και τραγωδία στην προοπτική της αιωνιότητας.
