Ο αναγκαστικός περιορισμός του ατόμου, δηλαδή ο ακούσιος περιορισμός από την επαφή και την επικοινωνία – με όλο το περιεχόμενο που μπορεί να περιλαμβάνεται και στις δυο αυτές έννοιες – είναι χαρακτηριστικό της δουλείας και όχι της ελευθερίας. Οι μη ελεύθεροι άνθρωποι βιώνουν περιορισμούς στις επιδιώξεις και τους στόχους της ζωής τους, περιορισμούς που επιβάλλονται από τρίτους προκειμένου να παραμείνουν δούλοι ή υπό επιτροπεία, παρά την δική τους αντίθετη γνώμη.
Και αυτό είναι προφανές ότι αντίκειται στις αρχές που χαρακτηρίζουν έναν άρχοντα, ένα πλάσμα δημιουργημένο να ζει και να κινείται με βάση την εξουσία του δημιουργού του και όχι τους κανόνες των γύρω του. Και φυσικά δεν γίνεται λόγος για τους ανθρώπινους νόμους που ρυθμίζουν την κοινωνική μας σχέση και συμπεριφορά, αλλά το θέμα αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο, αφορά πίστη και πιστεύω, αφορά σχηματισμούς και οραματισμούς μέλλοντος, αφορά προοπτικές και όχι κριτική του παρελθόντος.
Και αυτό ήταν – και είναι – το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Δεν ήλθε να διδάξει την καταστροφή του παρελθόντος, αλλά να υποδείξει και να διδάξει την πορεία του μέλλοντος. Ήλθε να δείξει πώς ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την ζωή και την προοπτική της ζωής, πρέπει να σκέφτεται και να οραματίζεται το μέλλον του, ατομικό και κοινωνικό, όχι με βάση την μικρότητα της εξαναγκαστικής και δουλικής καθημερινότητας ή τις ενοχές από τις αποτυχίες του παρελθόντος, αλλά με βάση την λειτουργία των εφοδίων του δημιουργού και τον στόχο που ο φυσικός άνθρωπος έχει να κατακτήσει.
Μετά δηλαδή την νηπιακή αθωότητα και την νεανική έπαρση της σωματικής δύναμης, η ζωή διδάσκει την βαθύτερη έννοια και αξία της. Διδάσκει τα καλύτερα και ουσιαστικότερα. Διδάσκει την επίγνωση της αλήθειας και όχι την απλουστευμένη εικόνα που μπορεί να περιέχει παγίδες και αδιόρατες αποκλίσεις από την πορεία της ζωής, πορεία που μπορεί να οδηγεί σε αδιέξοδα ή και μάταιες πρακτικές.
Η εξέλιξη από το νηπιαγωγείο και την αθωότητα στο πανεπιστήμιο και την επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, είναι ο μονόδρομος για την διακράτηση της ορθής εικόνας της δημιουργίας και των δυνάμεων που ο δημιουργός έχει διαθέσιμες για την επιτυχή λειτουργία της καθημερινότητας, αλλά και την διατήρηση της προοπτικής της αιωνιότητας.
Η διδασκαλία του Χριστού ότι εγώ ήλθα “ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι”, καταδεικνύει την σοφία και την πρόνοια του δημιουργού για επιτυχία, με πρώτο απαραίτητο στοιχείο την εσωτερική εξέλιξή μου από την απλότητα της πίστης, στην επίγνωση της αλήθειας, άσχετα αν προς το παρόν η δική μου άγνοια με καθιστά δούλο ή αδύναμο απελεύθερο για να κάνω τις προσωπικές μου επιλογές. Επιλογές, οι οποίες θα μεταφέρουν την δική μου καθημερινότητα από την στέρηση στο περίσσευμα ζωής.
