Η μη αποδοχή της διδασκαλίας του Χριστού για το πνεύμα, αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος τότε δεν ήταν ακόμη ώριμος για να ακούσει, να κατανοήσει και να εφαρμόσει το περιεχόμενο αυτής της διδασκαλίας, ακόμη και μεταξύ των ανθρώπων που είχαν δει και είχαν βεβαιωθεί ότι ο διδάσκαλος αυτός δεν ήταν ένας μάγος που έκανε θαύματα, αλλά είχε διδασκαλία με περιεχόμενο. Και όχι απλά περιεχόμενο θεωρητικό, αλλά είχε εφαρμοστικό περιεχόμενο, ασκήσεις και δοκιμασίες που θα οδηγούσαν στην κατανόηση από την μια, και στην απόλαυση μιας άλλης εμπειρίας ζωής από την άλλη.
Η διδασκαλία του Χριστού από την αρχή ως το τέλος στηρίχθηκε τόσο στην παρατήρηση της φύσης, άρα όλοι μπορούσαν να κατανοήσουν τα μηνύματα που ήθελε να τους δώσει, αλλά και στα Ιερά Γράμματα, τα οποία για τους Εβραίους της εποχής του υποτίθεται ότι ήταν κοινό κτήμα.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει στις μεγάλες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις, όχι μόνον η διδασκαλία του δεν έγινε αποδεκτή, αλλά και τον ίδιο τον δάσκαλο οδήγησαν στον θάνατο από μίσος, όπως και τον Σωκράτη μερικές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα οι δικοί μας πρόγονοι στην Αθήνα.
Είναι όμως προφανές ότι ο Χριστός δεν έκανε λάθος στον χρόνο της αφίξεώς του εδώ. Διότι μπορεί τα πλήθη να έμειναν διστακτικά στο μήνυμα του ουρανού και της αιώνιας ζωής, αλλά ο αριθμός των ακροατών δεν ήταν το ζητούμενο. Αρκεί ο σπόρος της διδασκαλίας να ήταν ορθός και γνήσιος και οι συνέπειες θα ερχόταν αργότερα.
Αρχικά λίγες μονάδες πίστεψαν, εμπιστεύτηκαν τον δάσκαλο, και κατανόησαν λίγο από εκείνα που εκείνος τους εξηγούσε.
Όταν αργότερα έβαλαν σε εφαρμογή την διδασκαλία του, τότε όλα άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά. Διότι η διδασκαλία του δεν ήταν μια ηθική διδασκαλία που έπρεπε να εφαρμόζουν οι άνθρωποι με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά ήταν μια αποκάλυψη εσωτερικού κόσμου με δύναμη που ανανεώνεται, ήταν μια αποκάλυψη που ήλθε να καλύψει τις βαθύτερες αλλά και τις καθημερινές αναζητήσεις όσων αναζητούν τον δημιουργό τους.
Το στοιχείο που αποκάλυψε ο Χριστός ότι δίνει ζωή στον άνθρωπο δεν ήταν μια παραλλαγή παλαιών αντιλήψεων, αλλά ήταν η νέα εικόνα της δυνάμεως, της αγάπης και του σωφρονισμού που καθένας μπορούσε να δοκιμάσει στην προσωπική του ζωή, χωρίς θυσίες ζώων και ιερατεία εθνικών συμφερόντων.
