Στην δική μας εποχή τα θέματα γύρω από τους δρόμους δεν έχουν σχέση με την εποχή του Χριστού. Γι Αυτό και όταν έλεγε ο Χριστός ότι “εγώ είμαι η οδός” θα πρέπει να μεταφερθούμε στην δική μας πραγματικότητα, ώστε να καταλάβουμε τί σημαίνει αυτό σήμερα, στην δική μας καθημερινότητα.
Διότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν δρόμοι με την δική μας έννοια. Υπήρχαν κάποιοι κεντρικοί χωματόδρομοι – αν εξαιρέσουμε την Εγνατία Οδό – και μονοπάτια που κινούνταν οι πεζοί, τα ζώα και οι άμαξες της εποχής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είχαν την εικόνα και την εμπειρία των δρόμων που έχουμε εμείς σήμερα. Διότι, στην δική μας εποχή, δεν είναι μόνο οι δρόμοι της ξηράς, αλλά υπάρχουν και θαλάσσιοι, και εναέριοι, και πρόσφατα και διαστημικοί δρόμοι για να εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες στην καθημερινότητα.
Άρα, η “οδός” του Χριστού δεν μπορεί να είναι μια απλοϊκή μόνο εικόνα, γιατί αυτή δεν ανταποκρίνεται στην δική μας ανάγκη σήμερα. Θα πρέπει να κατανοήσουμε την βαθύτερη έννοια, δηλαδή τί προσφέρει ένας δρόμος – επικοινωνία, μεταφορά αγαθών και ιδεών, κίνηση ανθρώπων και ζώων, κλπ – και να αναζητήσουμε για την προσωπική μας καθημερινότητα τον τρόπο αξιοποίησης αυτού του αγαθού που μας προσφέρει ο Χριστός με την διδασκαλία και με την δύναμη με την οποία αυτός μας εφοδιάζει καθημερινά, ώστε, όχι μόνο να γνωρίζουμε το θέλημα του θεού, αλλά και να είμαστε σε θέση να το εκτελέσουμε με αποτελεσματικότητα και κέρδος στην ατομική και συλλογική μας ζωή.
Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι ένας κανόνας εντολών, αλλά είναι η μοναδική διέξοδος στα προσωπικά και κοινωνικά μας αδιέξοδα και ερωτήματα ζωής. Και η επιλογή του δρόμου, των στόχων (αλήθεια των πραγμάτων) και των στοιχείων της ζωής, είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα, το οποίο πρέπει να μας απασχολεί καθημερινά, όχι μόνο κατά την έννοια της θρησκευτικότητάς μας, αλλά και κατά την έννοια των ατομικών μας βιωμάτων, διότι αυτό είναι το κρίσιμο θέμα στην προσωπική μας ζωή.
Ο Χριστός δεν εγκαθίδρυσε ένα νέο κανόνα εντολών, αλλά έφερε την διδασκαλία της αιώνιας και της καλύτερης προσωρινής μας ζωής, όχι ως περιορισμό των δυνατοτήτων μας, αλλά, αντίθετα, ως εφόδιο για την ατέρμονη πορεία και προσέγγιση προς τον δημιουργό, μια πορεία που μας εμπλουτίζει καθημερινά με σοφία και δύναμη ανάστασης για την κατάκτηση των στόχων μας.