Αν και σήμερα δεν πάσχουμε πλέον από την λέπρα, υπάρχουν ασθένειες σωματικές αλλά και ψυχικές που μας φέρνουν στο ίδιο τελικό αποτέλεσμα. Τον θάνατο. Άμεσα ή αργά και σταδιακά. Και η συμπεριφορά του Χριστού προς τους 10 λεπρούς είναι μάθημα ορθής διαχείρισης της σχέσης μας με τον ζωντανό θεό.

Παραμένει όμως ζήτημα η στάση του παντοδύναμου και θεραπευτή Χριστού. Ο τρόπος που έκανε το θαύμα και έλυσε το πρόβλημα των ανδρών αυτών, δεν συνάδει με την δική μας άποψη για την παρέμβαση του θεού στη ζωή μας. Εμείς θέλουμε ο θεός να παρεμβαίνει και να λύνει τα προβλήματά μας όταν αυτά εμφανίζονται, αλλά δεν είμαστε – κατά κανόνα – πρόθυμοι να ακολουθήσουμε την διαδικασία που εκείνος επιλέγει.

Η εντολή “πορευθέντες”, δεν ήταν η λύση για τους λεπρούς, οι οποίοι προφανώς ανέμεναν μια άμεση επέμβαση στο πρόβλημά τους. Όμως ο Χριστός ζητά να “ξεκινήσουν το ταξίδι της θεραπείας”, ζητά να μεσολαβήσει η πρακτική άσκηση της πίστης τους για να λυθεί το πρόβλημά τους. Δεν παρεμβαίνει ο θεός στην αδράνειά μου, αλλά ζητά από εμένα να είμαι δραστήριος και κατά την διάρκεια της δράσης που εκείνος συνιστά, λύνεται και το πρόβλημα που αντιμετωπίζω.

Η αδρανής μοιρολατρία δεν είναι ο τρόπος και η μέθοδος μέσα από την οποία ο θεός λύνει τα προβλήματά μας. Η δράση και η άσκηση πίστης προς τις οδηγίες που εκείνος συνιστά σε όλους και πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ο χριστιανοί, είναι το εύφορο έδαφος και ο ασφαλής δρόμος μέσα από τον οποίο οι ευεργεσίες των δώρων του δημιουργού μεταμορφώνουν την καθημερινότητά μου.