Εύκολη κριτική μπορούμε να κάνουμε όλοι για τα γεγονότα της τραγωδίας των Τεμπών, ωστόσο, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτό είναι μεν θεμιτό και αναγκαίο, αλλά δεν λύνει και το πρόβλημα, διότι πρόκειται για μια βαθιά παθογένεια η οποία έχει ρίζες και κλαδιά και μέσα σε αυτά τα πραγματικά και αναμφισβήτητα στοιχεία είμαστε και μεις – καθένας χωριστά – για μια αντίστοιχη ανεύθυνη συμπεριφορά σε τομείς της δικής μας καθημερινότητας.
Διότι, εκείνος θα τιμωρηθεί για την ανευθυνότητά του η οποία πλήγωσε την κοινωνία, και μαζί του θα τιμωρηθούν και όσοι εμπλέκονται στην διαδικασία που οδήγησε στην τραγωδία, ωστόσο, χιλιάδες από εμάς τους “κριτές” κάνουμε παρόμοιες λάθος εκτιμήσεις (σταθμίσεις) και έχουμε ελαττωματικές συμπεριφορές στην δική μας καθημερινότητα, ανάλογα με το πόστο που κατέχει καθένας μέσα στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η τραγωδία στην οποία ενεπλάκη ως εκ της θέσεώς του ο σταθμάρχης της Λάρισας, δεν μπορεί να ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά ήταν το αποτέλεσμα συμπεριφορών πολλών ατόμων, επωνύμων και ανωνύμων, οι οποίοι καθένας έβαλε το δικό του λιθαράκι ή παρέλειψε να πράξει με ορθό τρόπο το καθημερινό του καθήκον, και, φυσικά, κάποια στιγμή έσπασε το απόστημα και οδηγηθήκαμε στους θρήνους από χιλιάδες αθώους ανθρώπους.
Και αυτό σημαίνει ότι και η δική μας ανεκτική συμπεριφορά δεν ήταν το κατάλληλο περιβάλλον για να συνειδητοποιήσουν όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι την δική τους ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αντίθετα, εάν είχαν προηγηθεί οι παραιτήσεις στελεχών που είχαν την άμεση ευθύνη για την ομαλή και ασφαλή λειτουργία των σιδηροδρόμων, πιθανόν θα είχαμε αποφύγει τους θρήνους σήμερα. Διότι, όποιος αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης, μαζί με τον καλύτερο μισθό του πρέπει να αναλαμβάνει και πρακτικά τις συνέπειες από τις λάθος εκτιμήσεις και επιλογές του.
Εάν η θέση ευθύνης δεν είναι στα δικά σου μέτρα παραιτείσαι και αναλαμβάνεις μια θέση με μικρότερη ευθύνη αλλά και με μικρότερο μισθό και θα πρέπει αυτό να το αποδεχθείς για την προστασία σου και την προστασία του κοινωνικού συνόλου το οποίο σου αναθέτει την εκτέλεση καθηκόντων με την ανάλογη μεγαλύτερη αμοιβή. Η φυσική ευνοιοκρατία πρέπει να οριοθετείται, ώστε η ανεπάρκεια ενός φυσικού προσώπου και οι προσωπικές του ανάγκες για καλύτερη αμοιβή, να μην εγγίζουν τα όρια κινδύνων που απειλούν ανθρώπινες ζωές με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Και αυτό δίδαξε ο Χριστός. Καλύτερα να είσαι με λιγότερα έσοδα και μικρότερη προβολή, παρά να οδηγείσαι στην φυλακή και να βυθίζεις στο πένθος μια ολόκληρη χώρα αθώων ανθρώπων. Οι ταπεινοί στο πνεύμα δεν κληρονομούν αιώνια προνόμια μόνο, αλλά και μια ισορροπημένη καθημερινότητα.