Στην προσπάθειά του ο Χριστός να ξεκαθαρίσει ποιος δίνει την ζωή και ποιος αφαιρεί την ζωή, κάνει μια διδασκαλία, την οποία μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο όγδοο κεφάλαιο του ευαγγελίου του.

Εκεί, ο πατέρας που χορηγεί την ζωή είναι ο δικός του πατέρας, ενώ εκείνος που αφαιρεί την ζωή ή περιορίζει την ζωή δεν είναι ο δικός του πατέρας. Μέσα από αυτή την απλή αλλά ουσιαστική διάκριση κατανοούμε από την μια τον δημιουργό και από την άλλη τον εχθρό της δημιουργίας: ο ένας δημιουργεί, χορηγεί, οικοδομεί, αξιοποιεί, ο άλλος καταστρέφει, αφαιρεί, αποδομεί, ευτελίζει.

Καθένας κάνει το έργο του και εμείς έχουμε την υποχρέωση να κατανοήσουμε αυτή την απλή αλλά ουσιαστική αλήθεια. Άλλος δίνει την ζωή και άλλος αφαιρεί την ζωή. Δεν είναι δυνατόν να συγχέουμε τους ρόλους. Και αυτή την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ των δύο την έχει θέσει μέσα μας έμφυτη ο ίδιος ο δημιουργός μας.

Ξέρουμε πολύ καλά, αλλά αδιαφορούμε μέχρι που το πρόβλημα να κτυπήσει την δική μας την πόρτα. Μπορούμε να κατανοήσουμε, αλλά το αφήνουμε για αύριο, για το μέλλον. Βλέπουμε, αλλά κατά κανόνα δεν θέλουμε να ενεργοποιήσουμε τα αισθητήρια του εγκεφάλου μας, ακριβώς γιατί δεν το θεωρούμε ουσιαστικό ζήτημα για την ζωή μας.

Και ενώ η ζωή είναι εδώ και φωνάζει με όλη της την δύναμη, εμείς προτιμούμε μόνον την καθημερινότητα, μόνον το εφήμερο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει ο δημιουργός μας. Ό,τι χρειαζόταν το έχει κάνει, ό,τι εφόδια απαιτούνται για την μετάβασή μας από την απλή καθημερινότητα στην καθημερινότητα με προοπτική την αιωνιότητα τα έχει ήδη τοποθετήσει μέσα μας.

Σε μας εναπόκειται η ανακάλυψη και η αξιοποίηση των εφοδίων. Εκείνος το δικό του έργο το έχει ήδη ολοκληρώσει προ πολλού.