Όλοι ενδιαφερόμαστε για ένα νέο κτίριο. Κανένας δεν θέλει ένα παλαιό ερείπιο, όσο καλλωπισμένο και αν φαίνεται. Όλοι θέλουμε ανανέωση σε κάθε τι που βρίσκεται γύρω μας και συνδέεται με την καθημερινή μας ζωή. Και αυτό γιατί είναι μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση η ανανεωτική τάση.

Η ανανέωση είναι συνώνυμη της ζωής, ενώ η στασιμότητα της γήρανσης και του θανάτου. Και όπως κανείς δεν θέλει ούτε σκέπτεται το θάνατο, έτσι και για την καθημερινότητα θέλουμε όλοι κάτι καινούριο. Το νέο έχει ενδιαφέρον. Το νέο κινεί την διάθεση να το αποκτήσω. Μέσα από τα νέα δημιουργήματα έρχεται το κέφι και η ανανέωση της ζωής, είτε αφορά απλά πράγματα της καθημερινότητας, είτε αφορά ιδέες και πρακτικές.

Και ενώ αυτή είναι η κοινή πεποίθηση για την καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, προτιμούμε να μην το σκεφτόμαστε, προτιμούμε να αρκούμαστε στα παλιά, στις πρακτικές των παππούδων και των γιαγιάδων, χωρίς να έχουμε τη διάθεση να ασχοληθούμε και να βελτιώσουμε ή μάλλον να προσαρμόσουμε τις πρακτικές μας στις σημερινές μας ανάγκες και όχι των προηγούμενων γενεών. Όμως, ακόμη και ο αυτόματος πιλότος έχει ανάγκη παρακολούθησης και διόρθωσης, ώστε η πορεία να είναι ασφαλής προς το σκοπό που ταξιδεύουμε.

Όσο και αν η παραδοσιακή πρακτική καλύπτει τις συναισθηματικές μας ανάγκες και καθησυχάζει τη συνείδησή μας, είναι προφανές ότι η ανανέωση και προσαρμογή στις σημερινές πραγματικές ανάγκες σε πίστη και γνώση θεού είναι απολύτως απαραίτητη. Και η ευθύνη είναι αποκλειστικά προσωπική στον καθένα, όσο και αν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες των άλλων.