Στην προσπάθειά του ο Χριστός να επαναφέρει το πνεύμα του άρχοντα – ηγεμόνα μέσα στην συνείδηση των ακροατών του, και με τον τρόπο αυτό να οδηγήσει προς την πορεία της εσωτερικής απελευθέρωσης και μεταμόρφωσης κάθε φυσικό πρόσωπο που θα επιλέγει αυτή την διαδρομή, παρομοίασε την μεταστροφή από την άγνοια στην γνώση και από το παλιό στο νέο και το επίκαιρο, με τις θυσίες των ζώων που λάμβαναν χώρα κάθε μέρα στο ναό του Σολομώντα.
Όπως δηλαδή το ζώο φερόταν από τον ιδιοκτήτη του στο ναό για να θυσιαστεί και να αισθανθεί απελευθερωμένος και ικανοποιημένος εκείνος που έκανε την προσφορά, έτσι και ο κάθε ιδιοκτήτης του εαυτού του, κάθε άρχοντας και ηγεμόνας που έχει την εξουσία πάνω στο σώμα και την ψυχή του, θα πρέπει να προσφέρει ο ίδιος προσωπικά το ίδιο του το σώμα με ό,τι αυτό περιλαμβάνει ως ιδιοκτησία προσωπική (σκέψεις, ιδέες, προθέσεις, σχεδιασμούς κλπ) στην παρουσία του ζωντανού θεού και εκεί να δοκιμαστεί με το πυρ.
Αν δηλαδή κάτι καταστρέφεται στην παρουσία του θεού, τότε αυτό δεν είναι προς διατήρηση και η αξία του είναι εφήμερη, προσωρινή. Αν διατηρείται, τότε αυτό είναι άξιο λόγου και μπορεί να προσφέρει ουσιαστική θετική συμβολή, τόσο στην καθημερινότητα του λατρευτή, όσο και την προοπτική της αιωνιότητας.
Η νέα λογική αυτή πρακτική, η οποία έθετε τέλος στους βωμούς και τα ζώα, είχε το φυσικό προσόν να καταστρέφει και να αποβάλλει κάθε ευτελές, παλιό και άχρηστο και στην θέση του να φυτρώνει κάτι νέο, άγνωστο, κάτι που θα μεταμορφώνει την καθημερινότητα του λατρευτή αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.
Η ανακαίνιση του νου μας, όπως και η ανακαίνιση της φύσης, είναι η ελπίδα του νέου, είναι η δοκιμή του θελήματος του θεού, το οποίο μόνον αυτό προσφέρει και εμπεριέχει την τελειότητα.
Κατά συνέπεια, οι καθημερινές μας επιλογές μπορεί να δοκιμάζονται στον βωμό της συνείδησής μας κατά πόσο προσεγγίζουν το θέλημα του θεού που έχει αιώνια, αλλά και καθημερινή αξία.
