Ο τρόπος που ο εκατόνταρχος προσέγγισε τον Χριστό για να λύσει ένα καθημερινό του πρόβλημα, σηματοδοτεί και την μεγαλύτερη ιστορικά στιγμή της ανθρωπότητας: της μετάβασης από τους βωμούς και τα ζώα στην λογική λατρεία αναζήτησης του δημιουργού με την ευθύνη του ίδιου του ανθρώπου.
Την ίδια στιγμή που ο εκατόνταρχος πλησιάζει και παίρνει έμπρακτα την αμοιβή για την πράξη της πίστης του, λίγα μέτρα πιο κάτω, κάποιοι άλλοι έφερναν ζώα στο ναό του Σολομώντα και τα πρόσφεραν στους ιερείς για θυσία, σύμφωνα με το θρησκευτικό τυπικό της εποχής.
Ούτε τα ενδύματά του άλλαξε ο εκατόνταρχος για να πλησιάσει τον Χριστό και να λύσει το καθημερινό του πρόβλημα, αλλά ούτε και ο ίδιος ο Χριστός του ζήτησε να αλλάξει τα ρούχα του για να του δώσει εκείνο που του ζητούσε. Ούτε να αποποιηθεί το στρατιωτικό του επάγγελμα, ούτε να πουλήσει τα υπάρχοντά του δεν του ζήτησε ο Χριστός.
Η πράξη πίστης του εκατόνταρχου δεν περιλάμβανε εξωτερικές αλλαγές, αλλά αποδείκνυε με τον λόγο του ότι είχε κατανοήσει την εξουσία του δασκάλου και μάλιστα την είχε αποδεχθεί ως υπαρκτή εξουσία με εκτός ορίων αποτελέσματα.
Διότι προφανώς για τον δούλο του θα είχε ξοδέψει χρήματα στους γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα, άρα η προσέγγιση του δασκάλου αντικατοπτρίζει την εσωτερική στάση, την εσωτερική κατανόηση, την εσωτερική ουσιαστική αναζήτηση και σύμπραξη με μια άλλη, αόρατη εξουσία, όχι την στρατιωτική αλλά την εξουσία που έχει προεκτάσεις όχι μόνον στα δύσκολα καθημερινά ζητήματα, αλλά έχει προεκτάσεις και στην αιωνιότητα.
Διότι η λειτουργία της πίστης, ως παραγωγικού εφοδίου και εργαλείου στην καθημερινότητα, είναι ο ασφαλέστερος οδηγός και η επιβεβαίωση ότι το σύστημα της πίστης αυτής, της εσωτερικής πίστης και όχι των εξωτερικών λατρευτικών ενεργειών, είναι λειτουργικό, παράγει αποτελέσματα και η προοπτική της αιωνιότητας είναι μέσα στην σφαίρα της καθημερινότητας.
