Είναι προφανές ότι αυτό που μας ενδιαφέρει σε μια δεξαμενή δεν είναι τα τοιχώματά της αλλά το περιεχόμενο.
Διότι κάθε δεξαμενή χρησιμοποιείται για να προστατεύει ένα περιεχόμενο σε υγρή μορφή, ακριβώς για να μην διαχέεται και καταστρέφεται.
Και αυτήν ακριβώς την εικόνα, της δεξαμενής υγρών στοιχείων, χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του κατόπιν, προκειμένου να μορφοποιήσουν την δυναμική αξία της παρουσίας του δημιουργού μέσα στο σώμα μας.
Το σώμα μας είναι μια κατοικία. Μέσα στο σώμα μας κατοικούν οι αξίες της ζωής, μέσα στο σώμα μας συμβαίνουν όλα τα γεγονότα της ζωής και του θανάτου.
Το περιεχόμενο του εσωτερικού μας ανθρώπου, της καρδιάς μας, είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία από το ίδιο το σώμα μας.
Και στο θέμα αυτό ο απόστολος Παύλος φέρνει την δική του καινοτομία. Δεν αρκείται στην περιγραφή των καλών ή κακών ιδεών που βρίσκονται και καλλιεργούνται μέσα μας, αλλά μετατοπίζει την αξία του σώματος συνολικά στην πραγματική του αξία: το σώμα μας είναι το σπίτι, είναι η κατοικία όπου μπορεί να κατοικήσει ο ίδιος ο δημιουργός. Όχι ως εποχιακός επισκέπτης, αλλά ως μόνιμος κάτοικος με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινή μας ζωή.
Διότι αυτός ο κάτοικος δεν είναι βάρος, αλλά ανακουφίζει από τα βάρη. Δεν είναι περιττός, αλλά ο πιο πολύτιμος. Δεν είναι νεκρός, αλλά ζωντανός και μάλιστα ο δημιουργός της ίδιας της ζωής και της καθημερινής μεταμόρφωσης προς την δική του τελειότητα. Δεν είναι παράγωγο ή δούλος κάποιου άλλου, αλλά είναι ο δυναμικός κυρίαρχος κάθε είδους ζωής και έργου.
Και φυσικά αυτό συνεπάγεται για μας την καλύτερη αξιοποίηση του σώματός μας. Διότι δεν φθείρεται μόνον από τις απαιτήσεις την καθημερινότητας, αλλά και ανανεώνεται σε μια καλύτερη εικόνα και ουσία περιεχομένου καθημερινά. Και όσο περισσότερο περνά ο καιρός, τόσο μεγαλύτερη είναι η μεταμόρφωση προς το πρότυπο του δημιουργού. Ο χρόνος δεν αφήνει αρνητικό αποτύπωμα και ρυτίδες στο σώμα από τον κόπο και την δυσκολία της ημέρας, αλλά έχει και το ανανεωτικό αποτύπωμα της παρουσίας του δημιουργού της ζωής.
