Πληρώνω εδώ και τώρα ή αφήνω χρέος για το μέλλον;

Αυτή είναι μια όψη της καθημερινής ζωής. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Όχι μόνον πληρώνω τοις μετρητοίς – γιατί έχω το ανάλογο κεφάλαιο, αλλά πιστώνομαι και στο μέλλον, καταθέτω δηλαδή ή αξιοποιώ υπάρχοντα κεφάλαια τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

Αυτή νομίζω η προσέγγιση είναι η καλύτερη, γιατί αυτό κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Όλοι εργαζόμαστε για τον άρτο της ημέρας, αλλά καταθέτουμε και σε ένα ασφαλιστικό ταμείο ή τράπεζα ένα μικρό κεφάλαιο, το οποίο δεν το χρησιμοποιώ σήμερα, αλλά υπάρχει εκεί για να το χρησιμοποιήσω στο μέλλον, όταν θα το χρειαστώ.

Ο σοφός άνθρωπος μεριμνά και για το σήμερα, αλλά προφανώς μεριμνά και για το αύριο και για το μέλλον. Όλοι δε εμείς που ζούμε με τον δυτικό τρόπο, κατανοούμε πολύ καλά την αξία της πίστωσης αξιών για το μέλλον στο όνομά μας. Και αυτό πρέπει να κάνουμε και για τα ζητήματα της πίστης. Όχι μόνον για σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο και αιώνιο.

Οι υποσχέσεις της παρουσίας του ζωντανού θεού δεν αφορούν μόνον το σήμερα, προφανώς και αφορούν και το σήμερα, αλλά όχι μόνον το σήμερα. Και όλοι οι αναζητητές του ζωντανού θεού δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ο θεός όχι μόνον μας υποδεικνύει πως να επιλύουμε τα καθημερινά ζητήματα, αλλά εγγράφει στο δικό του βιβλίο της ζωής και όσα καταθέτουμε για το μέλλον.

Και μπορεί οι τράπεζες και το ασφαλιστικό σύστημα να μην αντέξουν στον χρόνο, η παρακαταθήκη όμως της παρουσίας του θεού και ο θησαυρός που μπαίνει εκεί, δεν έχει τέτοιους κινδύνους, ακριβώς γιατί εγγυητής δεν είναι κάποιος άνθρωπος ή κάποιο ανθρώπινο ίδρυμα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.