Ένας από τους λόγους της υπογεννητικότητας είναι η λάθος επιλογή συντρόφου. Όχι ότι είναι ο μόνος λόγος, αλλά είναι ένας ισχυρός παράγοντας αποτυχίας.
Και φυσικά το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των θεμάτων της πίστης. Λάθος άνθρωποι, λάθος εκτίμηση για τους ανθρώπους, λάθος εκτίμηση για την ποιότητα των ανθρώπων, έχουν ως συνέπεια ο ζωντανός λόγος να μένει στα χαρτιά, έχει ως συνέπεια την προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, έχει ως αποτέλεσμα να φαίνεται κάτι, αλλά το περιεχόμενο μακράν να απέχει της πραγματικότητας και της αλήθειας.
Για να υπάρξει συνέχεια, απαιτείται οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην αναπαραγωγική διαδικασία να είναι άνθρωποι πρώτα εμπιστοσύνης και κατόπιν νοήσεως, κατανοήσεως και διακρίσεως της σοβαρότητας και αξίας των πραγμάτων. Σε διαφορετική περίπτωση σπέρνουμε στον άνεμο και θα θερίσουμε θύελλες.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός δεν θεωρούσε αξιόπιστους όλους τους ακροατές του, αλλά διαχώριζε αυτούς που τον άκουγαν από αυτούς που τον υπάκουαν.
Εκείνοι που άκουγαν και έφευγαν ήταν μια κατηγορία που εκείνη τη στιγμή δεν θα είχε αποτέλεσμα. Εκείνοι που άκουγαν και υπάκουαν, εκείνοι που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν το κόστος του χρόνου, των δαπανών, το κοινωνικό κόστος από την απόρριψη των συγχρόνων τους, εκείνοι που ήταν πρόθυμοι να δαπανήσουν και να δαπανηθούν, εκείνοι ήταν που μπορούσαν να φέρουν και αποτέλεσμα παραγωγικό.
Ήταν εκείνοι που σήκωναν το βάρος της διδασκαλίας και την ευθύνη να μεταφέρουν και να παραδώσουν σε άλλους, όχι τα γράμματα μόνον, αλλά και την δύναμη των λόγων του Χριστού.
Ήταν εκείνοι που δεν αντιμετώπιζαν την πίστη στην ανάσταση ως ιστορικό γεγονός, αλλά ως απόδειξη της δύναμης του θεού, ως πηγή δύναμης που μπορούσε όχι μόνον να μεταμορφώσει την προσωπικότητα ενός ατόμου, αλλά και να μεταμορφώνει την καθημερινότητά του και μάλιστα με την προοπτική της αιωνιότητας.
