Η ζωή είναι ένα αγαθό, το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο και το πολυτιμότερο και κανείς δεν αμφιβάλλει γι αυτό. Πολλές φορές ωστόσο χρειάζεται εμείς οι ίδιοι να καταβάλλουμε προσπάθειες για να κρατηθούμε στη ζωή.

Αυτό το γνωρίζουμε από την καθημερινότητά μας. Απογοητεύσεις, αδιέξοδα, μεγάλα φορτία που δεν τα αντέχουμε και δεκάδες άλλα ζητήματα, μας φέρνουν πολλές φορές στα όριά μας. Αλλά δεν είναι μόνον οι καταστάσεις που μας φέρνουν στα όριά μας και εμείς πρέπει να αντισταθούμε στο χαμό μας.

Πολλές φορές τα δικά μας λάθη, οι δικές μας “αμαρτίες” δημιουργούν ένα πλέγμα δυσκολιών, ένα σύστημα που φέρνει την απογοήτευση στην καθημερινότητά μας. Και αυτό μας κουράζει. Βλέπουμε επανάληψη, αλλά δεν βλέπουμε αλλαγή, βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια να γίνονται χωρίς κανένα κέρδος. Και εδώ χρειάζεται να σταθούμε έξυπνοι, δραστήριοι και όχι αδρανείς.

Η αμέλεια και η επανάπαυση είναι οι προϋποθέσεις για την αδράνειά μας. Η δράση και η συμμετοχικότητα είναι τα εργαλεία που μας κρατούν δραστήριους μέσα στην ζωή. Και στα ζητήματα της πίστης αυτό έχει καίρια σημασία.

Διότι η επανάληψη τύπων χωρίς αλλαγή στην καθημερινότητά μας δείχνει ότι έχουμε χάσει την επαφή μας με την πραγματική ζωή, δείχνει ότι ζούμε σε μια κατά φαντασία πίστη και όχι σε μια πίστη που παράγει καρπούς.

Όχι θρησκευτικότητας μόνον, αλλά πολύ περισσότερο καρπούς της πρακτικής καθημερινότητας. Η παρουσία και λειτουργία των λόγων του Χριστού στην ατομική και προσωπική καθημερινότητά μας είναι η απόδειξη ότι η ζωή, παρούσα και μέλλουσα συντηρείται και διατηρείται ζωντανή μέσα μας. Η αδράνεια και η ακαρπία είναι η απόδειξη του εσωτερικού μας θανάτου.