Ο άνθρωπος της πίστης δεν είναι δειλός, αλλά είναι γενναίος. Δεν είναι άφρων, αλλά είναι σοφός. Δεν πράττει χωρίς να σκεφτεί, αλλά σκέφτεται και πράττει όταν κρίνει ότι πρέπει να πράξει κάτι. Δεν αποφεύγει τις προκλήσεις, αλλά αντιδρά συνετά με σκοπό τη νίκη. Δεν μπαίνει άσκοπα σε μάχες, αλλά προφυλάγεται. Δεν δημιουργεί μάχες, αλλά συμμετέχει όταν τον αφορούν.

Γι’ αυτό και τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του δεν δίστασαν να πράξουν το ορθό. Όχι μόνο γνώριζαν να διαχωρίζουν το καλό από το πονηρό, αλλά έπραξαν αυτό που ήταν ορθό. Δεν έμειναν θεατές στα σύγχρονα τους γεγονότα, αλλά παρέμειναν μέσα στον κόσμο και μέσα στον κόσμο έφεραν το μήνυμα της ανάστασης. Τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία δεν δίστασαν να την κατακρίνουν με υψηλό προσωπικό κόστος. Την διαφθορά και την εκ του πλαγίου παράβαση του νόμου δεν την αγνόησαν, αλλά την επισήμαναν και την καταδίκασαν με τον λόγο και τις πράξεις τους. Και νομίζω ότι αυτό είναι διαχρονικό φαινόμενο. Με μια διαφορά.

Με την πάροδο των αιώνων το μήνυμα της ανάστασης γίνεται όλο και πιο θαμπό, όλο και λιγότερο πιστευτό, ακριβώς γιατί εμείς οι χριστιανοί μένουμε μόνο στο όνομα και δεν καταβάλλουμε το κόστος της αρετής. Δεν είμαστε πρόθυμοι να αντιδράσουμε στη διαφθορά, δεν θέλουμε μπλεξίματα, δεν διακρίνουμε ή πολλές φορές κάνουμε ότι δεν διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα, όταν μας βολεύει το ψέμα και όχι η αλήθεια.

Αυτός είναι και ο λόγος που όλο και λιγότερο ακούμε και κατανοούμε τα λόγια του Χριστού, υποσκάπτοντας έτσι τα στηρίγματα της πίστης σε μια καλύτερη ζωή τώρα και στην αιωνιότητα.